Τι να πεις όμως στο παιδί που σήμερα, μετά από τόσο κόπο, εξετάζεται για να μπει στο πανεπιστήμιο; Πώς να συγχαρείς όταν γνωρίζεις ότι η περιπέτεια, το μυστήριο, η μεγαλοσύνη, η αυτοπραγμάτωση, όλα χάνονται μέσα στο ομιχλώδες και ζοφερό μέλλον της ανεργίας; Το ακούει κάποιος πολιτικός αυτό; Ποιος από εκείνους που με περισσή ευκολία μιλούν για θυσίες, αρκεί να αφορούν τους άλλους, έχει υποστεί την παροξυσμική τρομοκρατία όλων εναντίον όλων, την αντίληψη ότι ο βίος είναι βία, ή έχει ακούσει τον άνεργο γονιό να λέει: «Τι ξέρετε εσείς από ανεργία; Μιλάτε για διάλυση του κοινωνικού ιστού, αλλά δεν ξέρετε τίποτα για τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, για τη διάλυση της οικογένειας, για το φόβο των παιδιών, για το σμπαράλιασμα της ψυχής και του εαυτού»; Ποιος ξέρει για τους νέους που ενδοβάλουν τη βία, που δεν αντέχουν τον ακρωτηριασμό της ψυχής τους από όνειρα και ρίχνονται απελπισμένα στον Ισθμό της Κορίνθου; Ακούει την κραυγή κανείς; Κανείς.

Κλεισμένα με κερί ακραίου ναρκισσισμού τα αφτιά των ιθυνόντων και των πολιτικών, οι οποίοι ύστερα διαπορούν για την αντίδραση των πολιτών, για τη θυμωμένη ψήφο τους. Είναι δε τόσο αθεράπευτος ο αυτισμός τους ώστε να νομίζουν πως με τα αρχαία φαντάσματα θα εκφοβίσουν τους απελπισμένους! Ότι θα τρομάξουν τον άνεργο που δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του. Ότι θα «εκλογικεύσουν» τον ακρωτηριασμένο από όνειρα νέο. Όμως οι απελπισμένοι δεν θέλουν φόβο πάνω στο φόβο. Δεν θα συνετιστούν από την απειλή του χειρότερου. Μόνο από την ελπίδα θα αρπαχτούν, από το θετικό λόγο, απ’ αυτόν που θα τους παράσχει ανάσα και προοπτική.