Διερευνητικές εντολές, συνεργασίες, μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, εγέρθητι… Αυτά είναι τα συμπεράσματα των εκλογών. Κούφιες λέξεις την ώρα που τα σπίτια μας έχουν γίνει φυλακές μας. Την ώρα που κοιτάς στα μάτια τον συνάνθρωπο σου και βλέπεις φόβο, μιζέρια, απελπισία. Την στιγμή που εμείς κάνουμε σκληρές προσπάθειες για να χαμογελάσουμε ο ένας στον άλλον, αυτοί παίζουν τα παιχνίδια τους όπως πάντα.

Έχω κουραστεί να μαλώνω στο διαδίκτυο με χρυσαυγίτες. Όχι γιατί υποστηρίζουν ότι υποστηρίζουν. Αλλά για να μάθουν τι ακριβώς υποστηρίζουν. Ωστόσο μετά από τόσες μέρες κατάλαβα πως γίνομαι μέρος ενός χυδαίου παιχνιδιού. Του παιχνιδιού της πόλωσης. Την μια είμαι κομμουνιστής, την άλλη αντιεξουσιαστής, αναρχικός, χρυσαυγίτης, οτιδήποτε αρκεί να είναι ακραίο. Ότι να ‘ναι αρκεί να με κάνει να ξεσπάω. Να «την λέω» σε κάποιον με τον οποίο διαφωνώ. Άσχετα που αυτός ο κάποιος έχει τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, τα ίδια προβλήματα, τον ίδιο θυμό.



Αυτό είμαστε. Διαλέγουμε πλευρές και μαλώνουμε. Δέρνουμε μετανάστες, κατεβάζουμε τζαμαρίες, χτυπιόμαστε με την αστυνομία, συγκρουόμαστε μεταξύ μας, κάνουμε «διάλογο» και πηγαίνουμε από τα βασανιστήρια των χουντικών στην πηγάδα του Μελιγαλά. Ο φόβος μέσα μας γίνεται θυμός. Η αγάπη για κάτι γίνεται μίσος για το αντίθετο. Πάνω στον ιδεολογικό μας παροξυσμό ξεχνάμε αρχές, αξίες, ιδανικά. Έτοιμοι να ριχτούμε στη μάχη, μια μάχη μόνο για ηττημένους. Ένας πόλεμος με μονάχα παράπλευρες απώλειες. Ποιον πολεμάμε καλοί μου άνθρωποι;

Εκεί μας οδηγήσατε όλοι εσείς πολιτικάντηδες, παρατρεχάμενοι, καναλάρχες, γραβατάκιδες του harvard. Πάνω στην ματαιοδοξία σας για εξουσία, κοινωνική αναγνώριση ή βόλεμα, ξεχάσατε το αίσθημα του δικαίου, μας στήσατε στον τοίχο και έναν-έναν μας εκτελείτε. Μας οδηγείτε στα έσχατα, στη βαρβαρότητα, στην τρέλα. Έχουμε γίνει ένα κράτος καταθλιπτικών φοβισμένων. Κάθε σχολείο και ίδρυμα για συνήθεια στη πείνα, κάθε πανεπιστήμιο και τενεκές μελλοντικών ανέργων, κάθε σπίτι και μία φυλακή.

Γιατί ρε αλήτες; Γιατί; Τι σας έκανα και με ταπεινώνετε έτσι; Τι σας έκανα ρε και κάνετε μετανάστη τον πατέρα μου στα 50 του; Γιατί μας διώχνετε από τον τόπο μας ρε αλήτες; Πώς θα κάνω εγώ οικογένεια ρε γενοκτόνοι; Τι χρωστάω εγώ ρε; Τι χρωστάει μια ολόκληρη γενιά ΡΕ;

Τι κάναμε και ζούμε μέσα στην ανασφάλεια; Ποιόν πειράξαμε για να μας αξίζει εθνική συλλογική ξεφτίλα; Είμαι 24 χρονών και ήδη νιώθω πως πέρασε η ζωή από πάνω μου. Πως έχασα το τραίνο της ευημερίας, αναπολώ τα σχολικά μου χρόνια λες και είναι τα νιάτα ενός συνταξιούχου.

Κοιτάξτε τα παιδία σας στα μάτια ρε αλήτες! Αντί να κρυφτείτε για να αποφύγετε το βλέμμα μιας ολόκληρης γενιάς γυρνάτε με στόμφο και μας λέτε για επαναδιαπραγματεύσεις και σταδιακές απαγκιστρώσεις; Είσαστε σοβαροί; Πού είναι η σοφία σας ανάθεμα σας; Πού είναι ο πατριωτισμός σας; Πού είναι το αίσθημα του δικαίου;

Κάνετε μαθήματα δουλοπρέπειας σε μια ολόκληρη γενιά, την γαλουχείτε στην αδικία και στον στόχο ζωής την επιβίωση. Ζούμε στο μόνιμο άγχος, στη μόνιμη στασιμότητα, στη μόνιμη μιζέρια και εσείς συνεχίζετε να λειτουργείτε ως μεσάζοντες σε σκλαβοπάζαρο. Και τι ζητάτε; Σύνεση, λογική, ανοχή. Μας υπόσχεστε μια ζωή μισή και εμείς πρέπει να σας ευχαριστήσουμε…

«ρε άντε… όλοι σας, ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!»


«All the people that I know…
Have gained the world then lost their souls»



Χαμένος Νέος