Πάντα η πολιτική έμοιαζε με ένα μεγάλο παζάρι. Τούτο δω όμως με φοβίζει. Δεν ξέρω γιατί αλλά αισθάνομαι έντονα τις τελευταίες μέρες, πως είμαστε συμμέτοχοι σε ένα έργο που κανείς δεν εννοεί τίποτα. Είναι σαν ένας λαός να είναι διψασμένος, βγαλμένος μόλις από μια μακριά διαδρομή στην έρημο, και στο τέλος του δρόμου του, αυτό που θα εισπράξει θα είναι σταγόνες ίσα ίσα να μην πεθάνει, να βαδίσει λίγα βήματα ακόμα τρικλίζοντας....

Ζαλισμένοι, εξαντλημένοι με το καυτό ήλιο να καίει το μυαλό μας αναρωτιέμαι αν ότι βλέπει ο καθένας μας μπροστά μήπως δεν είναι τίποτα άλλο από μια οφθαλμαπάτη που μας δίνει δύναμη να προχωράμε, ελπίδα πως θα φτάσουμε στη πηγή. Υπάρχει όμως πηγή στο τέλος? Ίσως είναι ένα ελάττωμα που έχω να φοβάμαι πως είναι ήδη ήττα, όταν ακούω πολλές νικηφόρες κραυγές γύρω μου. Μπορεί να είναι ένα είδος άμυνας για να είμαι έτοιμη, καθώς πολλά έχω δει αλλά αυτό μου φέρνει τρόμο.

Υπάρχουν μερικές μικρές λεπτομέρειες τις τελευταίες μέρες που με φρενάρουν. Είναι σαν να έτρεχα δυνατά, χωρίς ενδοιασμούς και κάπου από μια γωνία ένας άσχετος να μου φώναξε "σταμάτα, δεν είναι αγώνας δρόμου, το μέλλον έχει σταματήσει αλλά κανείς δεν το βλέπει"

Δεν έχω όρεξη να παροτρύνω κανέναν σε τίποτα, δεν θέλω να αποτρέψω κανέναν, απλά νοιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο γιατί ότι και να πω, πάω στοίχημα πως θα το μετανιώσω. Είμαστε ένας ολόκληρος λαός, μπουλούκι στημένο απέναντι στη Πολιτεία. Ούτε θεατές, ούτε συμμετέχοντες. Είμαστε απέναντι ξεχωριστοί και μας ζητάνε μια στιγμή επαφής τόση όσο κάνει μια ψήφος να πέσει στη κάλπη. Πως να προλάβει να πει κανείς όσα θέλει μ΄ενα προτυπωμένο χαρτί?

Που θα χωρέσει όλη αυτή η αθλιότητα σε μια απάντηση μερικών λεπτών που τελικά κανείς μπορεί να μην της δώσει σημασία. Πήραν ένα μήνυμα και το μετέφρασε ο καθένας όπως γούσταρε. Χρειαζόταν άραγε ένα μήνυμα σ΄ενα χαρτί για να θυμηθεί κάποιος όλη αυτή τη δυστυχία, την αθλιότητα, τη μιζέρια, τη διαφθορά που μπαίνει σωρηδόν από κάθε παράθυρο? Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπόσχονται πρόλαβαν ποτέ να κατεβάσουν ένα χέρι που σημάδευε το κρόταφο? Πρόλαβαν ποτέ να σταματήσουν το δάκρυ πριν να πέσει? Κάναν κάτι ιδιαίτερο για να ζεστάνουν κάποιον που κρύωνε, να χορτάσουν κάποιον που πείναγε, να ανακουφίσουν κάποιον που πόναγε?

Δεν υπάρχει νίκη για κανέναν σε μια κοινωνία που θυμάται τις πληγές της,περιστασιακά...


Συγχωρήστε μου το απαισιόδοξο γύρισμα, αύριο θα μιλάω αλλιώς θα είμαι πάλι προσαρμοσμένη στις τρέχουσες ανάγκες, απλά σήμερα νοιώθω περισσότερο άνθρωπος- μονάδα και λιγότερο οπαδός - ψηφοφόρος...

Ενα τραγούδι για ξέσκασμα...





vasiliskos2

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...