Ο Μοντεσκιέ έβλεπε την Ευρώπη σαν ένα ενιαίο κράτος με πολλές επαρχίες. Ο Λαμαρτίνος και ο Ουγκό μιλούσαν για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.
Σήμερα πια, απογοητευμένοι και αναποφάσιστοι, εξακολουθούμε να μιλάμε για μια Ευρώπη είτε πάρα...

πολύ μεγάλη για να μπορεί να ενωθεί είτε πάρα πολύ μικρή για να μπορεί να μένει διαιρεμένη.

Ούτε από τον τελευταίο μεγάλο κατακλυσμό ούτε από τον μηρό του Δία.
Η σημερινή Ευρώπη μοιάζει να προέρχεται πιο πολύ από τον μηρό της Μέρκελ. Εφιαλτικό.

Ο εφιάλτης, όμως, φαίνεται να μετριάζεται κάπως από την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη Γαλλία. Ο Φρανσουά Ολάντ δηλώνει απερίφραστα, πως δεν πρόκειται να επικυρώσει το ευρωπαϊκό σύμφωνο λιτότητας.
Είναι αλλιώς να τα λέει αυτά, ένας που μπορεί να γίνει ο επόμενος ηγέτης της Γαλλίας και αλλιώς να τα ψελλίζουν άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες που διαχειρίστηκαν την κρίση βυθίζοντας τις χώρες τους και τους λαούς τους στα σκοτάδια της λιτότητας. Γι' αυτούς, τα κίνητρα είναι προφανώς προεκλογικά.

Ομως και για τον Ολάντ, όπως επισημαίνει ο Μπρένταν Κίναν στην ιρλανδική εφημερίδα «Ιντιπέντεντ», στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και ιδιαίτερα στο Βερολίνο αναρωτιούνται:
Αραγε απλώς μαζεύει ψηφαλάκια ή έχει πραγματικά την πρόθεση να αλλάξει την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης;
Και αυτό μας θυμίζει κάτι από το παρελθόν. Τότε που ένας άλλος γάλλος πρόεδρος, ο επίσης Σοσιαλιστής Μιτεράν, αποφάσιζε να κάνει ένα άλμα προς την ανάπτυξη το 1981. Μόλις δύο χρόνια αργότερα υποχρεώθηκε να προσχωρήσει και αυτός ταπεινωτικά στο στρατόπεδο της λιτότητας.

Ακόμη και μετά τη γέννηση του ευρώ, πολλοί είχαν την ψευδαίσθηση, πως θα απελευθέρωνε τις κυβερνήσεις από την τυραννία των αγορών και θα επέτρεπε στις πολιτικές ηγεσίες να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες των λαών που τους είχαν εκλέξει.
Αντί γι' αυτό, το μόνο που κατόρθωσαν να αποσπάσουν αυτοί οι πολιτικοί, ήταν να συμπεριληφθεί η λέξη «Ανάπτυξη» στο «Σύμφωνο Σταθερότητας». Στο τελικό κείμενο του Συμφώνου δεν υπήρχε τίποτα για την προώθηση της ανάπτυξης. Γι' αυτό ακριβώς, οι πολιτικοί ηγέτες που έχουν αυτοδεσμευτεί σε αυτό το Σύμφωνο δεν είναι σήμερα παρά κοινοί πολιτικοί απατεώνες, όσο ακόμη εξακολουθούν να παραπλανούν τους κατεστραμμένους λαούς τους με «Ανάπτυξη».

Με την άνοδο του Ολάντ, όλοι, με την εξαίρεση της Μέρκελ, από τον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ μέχρι τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο και πολλούς άλλους ευρωπαίους ιθύνοντες, σπεύδουν να υποσχεθούν στήριξη στην ανάπτυξη, δίνοντας την εντύπωση πως η πόρτα, την οποία κρούει ο κατά πάσα πιθανότητα νέος πρόεδρος της Γαλλίας, είναι ήδη ανοιχτή.

Ο Ολάντ χτυπά αυτή την πόρτα μάλλον διακριτικά.
Αν όμως δεν του ανοίξουν, οι επόμενες πολιτικές δυνάμεις, που αναδεικνύει καθημερινά η οργή και η φτώχεια στην οποία βύθισαν τους λαούς οι ευρωπαϊκές πολιτικές, δεν θα φανούν το ίδιο ευγενικές: