Τηλεοπτικά παράθυρα σε κατάσταση υστερίας. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων μεγάλων εκδοτικών ομίλων εδώ και 2 χρόνια παίζουν το εξής έργο: “Άλλη μια δόση, άλλο ένα δάνειο, περισσότερες μεταρρυθμίσεις, από ώρα σε ώρα καταρρέουμε”. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν από το 1974 ως σήμερα, μετά την ταπείνωσή τους στις 6 Μαΐου, ουσιαστικά, έστω και με έμμεσο τρόπο, επιτέθηκαν στους πολίτες που δεν εμπιστεύτηκαν την δική τους, “υπεύθυνη” πρόταση.
Το Μνημόνιο φέρει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή τους, ωστόσο ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, είχαν το θάρρος να το υπερασπιστούν μετεκλογικά. Ούτε βέβαια σ’ αυτή την νέα προεκλογική περίοδο. Αν δεν κάνω λάθος, αυτοί είναι που υποστήριζαν την αναγκαιότητά του και χλεύαζαν οποιονδήποτε διατύπωνε αντίθετη άποψη, καθώς “δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις”.
Μια μικρή παρατήρηση: Τα ΜΜΕ, στην συντριπτική τους πλειοψηφία επιτίθενται σε εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ με τρόπο που προκαλεί την εξής σκέψη: Μήπως κανάλια και εφημερίδες, δεν έχουν πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πρέπει να αμυνθούν υπέρ των δύο κομμάτων, που με πιο συγκαλυμμένους τρόπους στήριζαν τόσα χρόνια; Απλά τα συμφέροντα των μεγαλοεκδοτών και καναλαρχών, συγκρούονται με όσα ενδεχομένως πρεσβεύει η Αριστερά.
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός κανενός κόμματος, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ βεβαίως. Ωστόσο η απλή παρατήρηση προσφέρει αυτή την διαπίστωση. Φυσικά δεν λύνονται όλα μέσω εκλογών, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Ωστόσο ακόμη κι αυτό το μικρό “όπλο” που μου δίνει το σύστημα δεν το αφήνω ανεκμετάλλευτο.
Πριν λίγες ημέρες, έκλεισε ένας χρόνος από την μέρα που μαζευτήκαμε για πρώτη φορά στην πλατεία Συντάγματος και σε διάφορες άλλες πλατείες ανά την χώρα. Οι “αγανακτισμένοι” και γενικότερα τα κινήματα που προέκυψαν, αποτέλεσαν την μαγιά γι’ αυτό που βλέπουμε τώρα, δηλαδή για το ότι το πολιτικό σύστημα φοβάται μήπως πέσει.
Οι πλατείες αποτύπωσαν και το εκλογικό αποτέλεσμα, αφού οι ζυμώσεις που παρατηρήθηκαν, πέρα των άλλων, θα έβρισκαν αντικατοπτρισμό και στην κάλπη. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτών και εξουσίας μπήκε ευκολότερα, όταν τα σύννεφα των χημικών σκέπασαν όλο και περισσότερους.
Αν εδώ, στην Ελλάδα, υψωθεί σημαία ανυπακοής, με ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα, η Ευρώπη θα βιώσει ραγδαίες αλλαγές. Δεν φοβούνται γενικά και αόριστα “αντιμνημονιακούς”, αλλά την ριζοσπαστικοποίηση. Εξ’ άλλου και η Χρυσή Αυγή δηλώνει αντιμνημονιακή, αλλά μόνο ευκαιριακά. Δεν έχει αμφισβητήσει τις πολιτικές που γεννούν τα μνημόνια, όπως κάνει διαχρονικά η αριστερά. Αντιθέτως, είναι γέννημα-θρέμμα του συστήματος. Αποτελεί την νέα ομάδα κρούσης, έναντι των λαϊκών αγώνων.
Από την πλατεία στην κάλπη, μεσολαβούν πολλά. Όσο το κλίμα πολώνεται, ακόμη και αυτοί που προσπαθούν να κρατήσουν ουδέτερη στάση, ασυναίσθητα, επιστρέφουν προς την (πολιτική) μήτρα που τους γέννησε. Τα όνειρα δεν περνούν από το παραβάν. Ίσως κάποιοι το χρησιμοποιήσουν για να κρυφτούν στις 17 Ιουνίου.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
