Σύγχρονοι Κοριολάνοι
Η δημοκρατία κατά κανόνα είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόζεται έτσι όπως θα έπρεπε στην πράξη. Εκτός αν πραγματικά πιστεύουμε ότι ζούμε δημοκρατικά. Στις δημοκρατίες ιστορικά λίγο πριν το ξέσπασμα μιας μεγάλης καταστροφής έρχεται πάντα η καταδίκη του ηγεμόνα, η εξορία του. Θα αναρωτηθείτε γιατί. Γιατί η αναπόφευκτη σύγκρουση ανάμεσα στο άτομο και το πλήθος, στον ηγέτη και τον λαό συνεπάγεται σχεδόν πάντα την άνοδο και την πτώση του κάθε χαρισματικού αλλά εν τέλει λόγω της εξουσίας αλαζονικού και υβριστή ηγεμόνα. Ήταν είναι και θα είναι το βασικό συστατικό μιας «ανάπηρης» δημοκρατίας ανίκανης να δραπετεύσει από τα αδιέξοδα κάθε πολιτικού συστήματος που μοιραία νοσεί εφόσον δομείται σε στρεβλό πλαίσιο, το πλαίσιο της πελατειακής σχέσης λαού – ηγεμόνα.
Πριν από την καταστροφή το ανώνυμο πλήθος, η "πρόστυχη μάζα" όπως αρεσκόταν να ονομάζει ο Σαίξπηρ καταλήγει να διώκει τα ινδάλματά του που το ίδιο κατέστησε με τις επευφημίες εγωμανή και αρχομανή που αδυνατούν πια να δουν από κοντά ή να ικανοποιήσουν έστω και πρόσκαιρα τις ανάγκες των πληβείων. Αυτή είναι η σχέση εξουσίας λαού – ηγεμόνα. Τη μια στιγμή είναι μαζί του και την αμέσως επόμενη εναντίον του. Ρίξτε μια ματιά στην υπόθεση του Κοριολάνου, του δράματος του Σαίξπηρ και θα αναγνωρίσετε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά εδώ και 4 αιώνες.
Από την μια ο εγωμανής και αρχομανής χαρακτήρας του ηγεμόνα, και από την άλλη η δυστυχία και η απόγνωση των πληβείων. «Τα πεινασμένα μας κορμιά, το θέαμα της μιζέριας μας αναφωνεί ένας απλός πολίτης,…. Μας αφήνουν και λιμοκτονούμε κι οι αποθήκες τους ξεχειλίζουν στάρι... Κάθε μέρα, καταργούν κι ένα δίκαιο θεσμό που θίγει τα συμφέροντα των πλουσίων και θεσπίζουν όλο και πιο αδίστακτα μέτρα για ν' αλυσοδένουν και να γονατίζουν τους φτωχούς. Αν δεν μας φάνε οι πόλεμοι, μας τρών' εκείνοι». Κι όταν ο πανούργος πατρίκιος Μενένιος Αγρίππας, προσπαθεί να τους καθησυχάσει, λέγοντάς τους πως, με τον ξεσηκωμό τους, «ζητάνε το χαμό τους», τότε ο απελπισμένος πολίτης αποκρίνεται αποστομωτικά: «Δεν ισχύει, κύριε, αφού είμαστε από πριν χαμένοι». Και τότε το πλήθος στα μάτια της εξουσίας γίνεται το .. «σκυλολόι», που «θα σπάσει την πόρτα της Συγκλήτου» των αρχόντων και «θα ορμάνε τα κοράκια να ραμφίζουν τους αετούς»
Προσέξτε όμως γιατί εκεί, στην απόγνωση και τη δυστυχία παραμονεύει πάντα ο Κοριολάνος. Ο Κοριολάνος που θα ζητά να γίνει ύπατος, να πάρει την εξουσία.
«Παρακαλώ να μου πείτε το αντίτιμο για την υπατεία θα αναφωνήσει. Το αντίτιμο είναι να τη ζητήσεις φιλικά... θα αποκριθεί ο όχλος».
Οι «πειναλέοι» δεν γυρεύουν απ' τον «άρχοντα» παρά συμπάθεια. Κι όμως αυτό, είναι το μόνο που δεν μπορεί να τους δώσει... Στο τέλος αυτός ο «άριστος», αυτός ο υπερ-πατριώτης, θα γίνει δυο φορές προδότης. Θα προδώσει την πατρίδα του, θα συμμαχήσει με τους εχθρούς της και θα εκστρατεύσει κατά της πατρίδας του για ν' αφανίσει τον λαό της. Αυτός ο «ήρωας» και «πατριδαμύντωρ»!.. Συνήθως η Νέμεσις δίνει την τελική λύση. Πάντα θα υπάρχει ένα σπαθί, το σπαθί του Αουφίδιου που θα τον γλυτώσει από την λαϊκή οργή. Και αυτό θα είναι το αίσχιστο τέλος του.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
