Tης Μαριας Κατσουνακη

Δεν αποκαλύπτουν κάτι που δεν γνωρίζαμε τα «ημερολόγια» του Ακη Τσοχατζόπουλου. Ο Γιάννης, ο Γιώργος, η Φρόσω και οι άλλοι, με αρχικά ή επώνυμα, ποσά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που αλλάζουν χέρια, συμφωνημένες επιστροφές, «υποσχόμενα» και «αποθέματα», «μεσολαβητές» με υπονοούμενα ή χωρίς, απειλές από απελπισία ή από απληστία, ο ήχος του χρήματος καθαρός και ξηρός πίσω από όλους και από όλα.

Δεκαοκτώ κρίσιμα σημειωματάρια, που καλύπτουν πάνω από μια δεκαετία δραστηριότητας στην «αρένα της πολιτικής» (λέγεται κι έτσι). Ο,τι αποτυπώνεται στο χαρτί είναι σαν κρυπτογραφημένο λογιστήριο. Οχι όμως καθαρό, τακτοποιημένο, με τάξη και επιμέλεια. Πυκνογραμμένα αλλά άτακτα χειρόγραφα, γεμάτα μουτζούρες, δηλώνουν πίεση, ένταση και εκνευρισμό. Και κάτι ακόμη: μια καθημερινότητα εγκλωβισμένη στην ηδονή της διαφθοράς. Μια ζωή προσαρμοσμένη σε ένα πρόγραμμα δοσοληψιών, ένα συνεχές δούναι και λαβείν με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, πρόσωπα από τον χώρο της πολιτικής και της δικαιοσύνης. Σχέσεις στις οποίες «το οικονομικό είναι κλειδί», οι εκβιασμοί είναι ο τρόπος επικοινωνίας, το «ξέπλυμα» η επιτυχία, το «πότε, πώς και πόσα;» η βασική έγνοια.

Περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια για τον Ακη Τσοχατζόπουλο μέσα σε μια μπακαλική (εκατομμυρίων), σε ένα λεξιλόγιο με μετρήσεις, διευθετήσεις, κέρδη και ζημίες. Μέσα σε έναν κόσμο διαπλεκόμενων συμφερόντων, γεμάτο από κωδικούς και αποσιωπητικά. Οι επαφές του ορίζονταν με γνώμονα, κυρίως, τη σκοπιμότητα.

Αν τα «ημερολόγια» είναι για τους συνηθισμένους ανθρώπους μια εσωτερική συνομιλία, μυστική και (τραυματικά μερικές φορές) ειλικρινής, για τον Ακη Τσοχατζόπουλο ήταν το τεφτέρι μιας αγωνιώδους καταγραφής απαιτήσεων, οφειλών, υποχρεώσεων, συναλλαγών.

Να λυπηθούμε; Να συμπονέσουμε; Απάνθρωπο το όχι, υπόλογο το ναι. Ασφαλώς και δεν συμπάσχεις με τον διωκόμενο για μαύρο χρήμα, δεν είσαι επιεικής με όποιον καταληστεύει το κράτος, με την κατάχρηση και αλαζονεία της εξουσίας. Ούτως η άλλως, τον λόγο έχει πλέον η δικαιοσύνη. Το σκηνικό ζωής όμως του νυν φυλακισμένου και άλλοτε παρ’ ολίγον πρωθυπουργού της χώρας, όλο και λιγότερο μοιάζει με σαράι. Από την ώρα που άρχισε η διάλυση ώς σήμερα δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.

Οι ανορθογραφίες, τα σβησίματα, οι μισές, υπογραμμισμένες ή κυκλωμένες λέξεις, τα θαυμαστικά, τα μισόλογα, ο θυμός και η τρικυμία δεν χρειάζονται πολλά τετραγωνικά για να αναπτυχθούν. Σκοτεινά και δυσοίωνα, τα σημειωματάρια καταγράφουν με ακριβείς υπολογισμούς την άνοδο και την πτώση. Οπως σημείωσε και ο ίδιος: «Οι φωτιές με τις μικρές μέχρι τώρα εστίες γίνονται λαίλαπα που κινδυνεύω να με κάψει».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...