Δεν ασπάζομαι μια δημοκρατία που είναι απροσχημάτιστα ολιγαρχία ή τυραννία στην οικονομία, στον στρατό, στις δημόσιες υπηρεσίες κλπ. κλπ. Γι’αυτό δεν συμμετέχω στο πανηγυράκι με το οποίο αυτοεπιβεβαιώνεται τελετουργικά κάθε τρία με τέσσερα χρόνια, δεν υπογράφω σαν πρόβατο τη νομιμοποίησή της και την προδιαγεγραμμένη περιφρόνηση της πολιτικής βούλησής μου. Δεν ζήτησα ρουσφέτια ποτέ από πολιτευτές, άρα δεν έχω να κερδίσω τίποτε απολύτως.


Αλλά αυτή την Κυριακή θα ψηφίσω, και με πεποίθηση.

Γιατί δεν ζω σε μια νησίδα στη μέση του Ειρηνικού. Ζω εδώ και σήμερα, και το καθεστώς μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς την ψήφο μου, και μπορεί να συνεχίσει να ορίζει τη ζωή τη δική μου, των ανθρώπων μου, της κοινωνίας στην οποία εντάσσομαι. Μπορεί να συνεχίσει έτσι το έργο της κοινωνικής καταστροφής επικαλούμενο τη λαϊκή νομιμοποίηση των (καθόλου) ιδανικών αυτόχειρων. Αυτή την Κυριακή βλέπω ότι η ψήφος μου μπορεί, μαζί με τις ψήφους αρκετών άλλων, να αλλάξει κάτι. Μπορεί να στείλει ηχηρό μήνυμα, μέσα από τους θεσμούς και τα ίδια τα μμε τους, ότι δεν υποτασσόμαστε στην επέλαση της διεθνούς και ημεδαπής κυριαρχίας εναντίον των ζωών μας, δεν λέμε ναι στην εξαθλίωση και την υποδούλωσή μας. Μπορεί να ταρακουνήσει το στημένο σκηνικό της διαδικαστικής δημοκρατίας, να δυναμιτίσει τις διαδικασίες, να τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια της πολιτικής ολιγαρχίας, να γκρεμίσει κοινοβουλευτικά τον δικομματισμό, να προκαλέσει τσουνάμι ανησυχίας στην ΕΕ, να σηκώσει τη σημαία της ελπίδας και της αντίστασης σε όλο τον κόσμο.

Σκέφτομαι πολιτικά σημαίνει νιώθω τον καιρό. Την ευκαιρία και τη συγκυρία. Δρω ανάλογα για να προωθήσω τους στόχους μου. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αλλά και τα μέσα δεν είναι πάντα δεδομένα και με προκαθορισμένη αξία. Τώρα η ψήφος γίνεται ένα μέσο για την κοινωνία της ισότητας και της ελευθερίας στην οποία προσβλέπω, ένα μέσο για να αποτρέψω την καταστροφή και να πυροδοτήσω εξελίξεις στην κοινωνία. Δεν ψηφίζω για να βγάλω μια άλλη κυβέρνηση που θα με σώσει, ψηφίζω για να μη βγει μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει να μας καταστρέφει. Δεν περιμένω την κοινωνική αλλαγή που οραματίζομαι από καμία κυβέρνηση γιατί η χειραφέτηση και ο συλλογικός αυτοκαθορισμός της κοινωνίας ή θα γίνει από την ίδια ή δεν θα γίνει. Η ελευθερία δεν προάγεται μέσα από σχέσεις υποτέλειας. Θα συνεχίσω να εστιάζω και να προσπαθώ εκεί όπου χτυπάει η καρδιά μου και σκέφτεται το μυαλό μου, στις μικρές και μεγάλες προσπάθειες της κοινωνίας να αλλάξει τον εαυτό της με τις δικές της δυνάμεις. Αλλά αυτές γίνονται σε ένα πλαίσιο, το οποίο ως σήμερα ήταν λίγο πολύ δεδομένο και δυσμετάβλητο, αλλά σήμερα δεν είναι, και με καίει άμεσα να το μεταβάλω για να μπορέσουν να συνεχιστούν τα εγχειρήματα της συλλογικής αυτοβελτίωσης.

Υπάρχει κάτι που μπορώ να ψηφίσω; Δεν ψηφίζω κυβέρνηση, δεν διαλέγω αφεντικά. Θα ψηφίσω φωνές εναντίον της επέλασης στην κοινωνία. Φωνές που βρίσκονται κάπως κοντά στις αξίες, τα όνειρα και τις προσπάθειές μου, φωνές που μπορούν να ανατρέψουν τα μνημόνια του θανάτου. Και τέτοιες υπάρχουν. Δεν είναι τέλειες, αλλά κανείς δεν είναι, και εδώ και τώρα μπορούν να εξυπηρετήσουν τους συγκεκριμένους σκοπούς μου για τη μεταβολή του κυρίαρχου πλαισίου. Δυνάμεις που βάλλουν εναντίον της δικτατορίας των αγορών, εναντίον της καταδίωξης των απόκληρων του κόσμου, εναντίον των ντόπιων ελίτ, υπέρ μιας κοινωνίας και οικονομίας αλληλεγγύης. Δεν περιμένω τίποτε άλλο από αυτές παρά να δυναμιτίσουν το καθεστώς, να σπάσουν τον κλοιό, να χαλαρώσουν τη μέγγενη. Τα άλλα, αν είναι να γίνουν, θα τα κάνουμε με την κοινωνική κινητοποίηση και αυτοοργάνωση.

«Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες». Ναι. Άρα το γεγονός ότι πολλά μέλη της ολιγαρχίας ήθελαν να μη γίνουν, ήθελαν να τις απονομιμοποιήσουν, δείχνει σήμερα ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Όχι συνολικά και τελικά, αλλά ανάβοντας ένα μεγάλο φιτίλι. Και μετά θα πρέπει να πιάσουμε δουλειά, πολλή δουλειά, όσοι/ες πιστεύουμε σε άλλες κοινωνίες.