Ο Θεός της Ελλαδάρας
Υποθέτω ότι ο κ. Βενιζέλος, επικαλούμενος τον «Θεό της Ελλάδας», θα έλαβε υπόψη του ορισμένες ιδιομορφίες που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά των παρ' ημίν αθανάτων. Φιλοπαίγμονες, είρωνες και ως επί το πλείστον απρόβλεπτοι, τους αρέσει να εμπαίζουν τους θνητούς διαψεύδοντας την αυτοπεποίθηση και τις βεβαιότητές τους. Ετσι αποκαθιστούν το αίσθημα του μέτρου και των ορίων, διασκεδάζοντας συγχρόνως, με τα παθήματα των υβριστών, την πλήξη που τους προκαλεί η παρατεταμένη αθανασία.
Για την αυτοπεποίθηση που αποπνέει η χειμαρρώδης ρητορεία του κ. Βενιζέλου δεν έχω πολλά να πω. Είναι ένα από τα αυτονόητα της πολιτικής μας σκηνής. Μέσα σε λίγους μήνες κατάφερε να υπερκαλύψει τα ελλείμματα που είχε αφήσει η ρητορική δυσπραγία του προκατόχου του. Αντιθέτως, πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για τις βεβαιότητες που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στην προχθεσινή πανωλεθρία.
Πρώτη και καλύτερη, η αυτονόητη βεβαιότητα ότι οι ρίζες του δικομματισμού είναι τόσο βαθιές στην ελληνική κοινωνία, ώστε καμιά οργή και καμιά ψήφος διαμαρτυρίας δεν μπορούν να τις καταστρέψουν. Τεχνικά, θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει ότι δεν υπολόγισαν το 35% της αποχής - σε επίπεδο ευρωεκλογών, μεγαλύτερο κι από το 2009. Οτι δεν έπεισαν δηλαδή το ένα τρίτο του πληθυσμού πως πρόκειται για τη σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση από το 1974.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι κοινωνιολόγος για να δεις αυτό που στεκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά δεν το έβλεπαν γιατί δεν ήθελαν να το διαβάσουν. Αναφέρομαι στον αποδεκατισμό της μεσαίας τάξης. Της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας, τα δύο μεγάλα κόμματα της οποίας φλέρταραν, αγκάλιαζαν, κολάκευαν και καθαγίαζαν, και της οποίας οι μετακινήσεις καθόριζαν και το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ανεξαρτήτως ιδεολογίας, σε αυτή συγκαταλέγονται δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, επιχειρηματίες, μικροί, μικρομεσαίοι και μικρομέγαλοι, αγρότες, όσοι είτε έχουν βάλει λουκέτο στα μαγαζιά τους είτε, ακόμη κι αν δεν έβαλαν λουκέτο, έχουν χάσει την πελατεία τους, όσων οι μισθοί έχουν μείνει στο μισό, ενώ οι τιμές των αγαθών ευημερούν, όπως ευημερεί και η βαριά τους φορολόγηση, ασχέτως ικανότητας των εισπρακτικών μηχανισμών. Αυτοί που εμπιστεύθηκαν την ευμάρεια την οποία τους παρείχε ο δικομματισμός και τώρα είναι καταχρεωμένοι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν καθημερινά ένα αδηφάγο Δημόσιο, άχρηστο και γερασμένο, το οποίο, προκειμένου να περισώσει τα συντρίμμια του, τους έχει εξουθενώσει. Αυτοί είναι τα κατεξοχήν θύματα των δύο ετών του Μνημονίου.
Προσβλέπουν στην Ευρώπη, Ευρώπη ακούνε, αλλά βλέπουν μόνο Ελλαδάρα.
Προσωπικά, και δεν είμαι ο μόνος, δεκάρα τσακιστή δεν δίνω για την κατάρρευση του δικομματισμού. Με τη λίγη ιστορία όμως που ξέρω, είμαι σε θέση να πω πως η μεσαία τάξη, και όχι μόνο στη Γαλλική Επανάσταση, υπήρξε ο πυλώνας της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Και όποτε αποδεκατίστηκε, παρέσυρε μαζί της και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
