Η πορεία προς τις κρισιμότερες εκλογές της Μεταπολιτευτικής περιόδου, της 17ης Ιουνίου 2012, σηματοδοτείται από την Κοινωνική Μεταλλαγή που εν τω μεταξύ έχει επισυμβεί στη διαστρωμάτωση του Ελληνικού Λαού και η οποία είναι αναντίστοιχη προς την πολιτική-κομματική διάρθρωση.
Το «Πολιτικό Σύστημα» (Νέα Δημοκρατία - ΠΑΣΟΚ και οι συγγενείς παραφυάδες τους) έχει πάψει να εκφράζει συγκεκριμένα κοινωνικά λαϊκά στρώματα του παρελθόντος (Μικρομεσαίες εμποροβιοτεχνικές και αγροτικές τάξεις), που λόγω της Παγκοσμιοποίησης εξαφανίσθηκαν από τον παραγωγικό τομέα και ωθήθηκαν, βιαίως, στην προλεταριοποίηση.

Η οικονομική αυτή ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας (Μεσαία τάξη) εξαφανίσθηκε και υποκαταστάθηκε από μια ολιγομελή τάξη Μεταπρατών, εκφραστή και εκπρόσωπο ξενικών συμφερόντων, διεκπεραιωτή αυτών των οικονομικών συμφερόντων.

Η συγκεκριμένη ολιγαρχία, αντιπαραγωγική κατ' εξοχήν, απλώς επιτελεί ρόλο εισπράκτορα για λογαριασμό των ξενικών συμφερόντων που αντιπροσωπεύει.

Απομυζά το καταναλωτικό εισόδημα της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού και στη συνέχεια το διοχετεύει εκτός της Χώρας.

Η νέα Ολιγαρχία ουδαμώς ενδιαφέρεται για την αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη της Χώρας και πολύ περισσότερο για να επενδύσει τα κέρδη της στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Χώρας.

Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής, η βαθμιαία αποβιομηχάνιση της Χώρας και η απόλυτη σχεδόν εξάρτησή της από τις ξένες αγορές.

Η Ελλάδα στον νέο οικονομικό καταμερισμό, όπως διαμορφώθηκε από το κυρίαρχο ιερατείο των Βρυξελλών και την αδυναμία του «Πολιτικού Συστήματος» να υπερασπισθεί και να κατοχυρώσει τα οικονομικά συμφέροντα της Χώρας, μετήχθη στη θέση του καταναλωτή προϊόντων εισαγόμενων από τις χώρες του Εξωτερικού. Λόγω δε των Κοινοτικών περιορισμών και των ποσοστώσεων που της υποβλήθηκαν από τις αναπτυγμένες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της ανισοτιμίας του ευρώ (η Ελλάδα εισήλθε στη νομισματική ζώνη του ευρώ με ισοτιμία τριπλάσια - 1 ευρώ = 340 δραχμές, Γερμανία 1 ευρώ = 143 δραχμές κ.λπ.), η Χώρα μας απώλεσε το πλεονέκτημα του ανταγωνισμού και οι κύριοι παραγωγικοί τομείς της (Γεωργία, Τουρισμός, Μεταφορές, μεταποιητική βιοτεχνία κ.ά.) κατέστησαν ασύμφοροι στην ευρωπαϊκή αγορά.

Ανθούσες οικονομικές μονάδες (π.χ., βιομηχανία Σακχάρεως, οικιακών συσκευών, εξαγωγή ορυκτού πλούτου κ.λπ.) βαθμιαία περιθωριοποιήθηκαν και οδηγήθηκαν στον μαρασμό και στην εξαφάνιση, προς όφελος των αντίστοιχων, κυρίως Γερμανικών, οικονομικών δραστηριοτήτων.

Το συγκεκριμένο έγκλημα εις βάρος της εγχώριας οικονομικής δραστηριότητας, με κύρια ευθύνη του «Πολιτικού Συστήματος» (κομμάτων εξουσίας τη Μεταπολιτευτική περίοδο), ολοκληρώθηκε με την εξίσου δολοφονική αβελτηρία του ίδιου «Πολιτικού Συστήματος» στο να κατοχυρώσει τις παραδοσιακές αγορές της Ανατολικής Ευρώπης, κύριο άξονα απορρόφησης των αγροτικών μας προϊόντων.

Το έγκλημα αυτό, που εγγίζει τα όρια της εθνικής μειοδοσίας, ψιμυθιώθηκε με το ψευτοόραμα του «Ευρωπαϊκού Παραδείσου», κατά παραγνώριση της ιστορικώς επιβεβαιωμένης αρχής ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και κάθε διακρατική οικονομική «ένωση», αποτελεί μια κονίστρα ανηλεώς ανταγωνιζόμενων χωρών, στην οποία υπεράνω παντός άλλου επικυριαρχεί το στενό οικονομικό συμφέρον των κρατών-μελών, και δη των οικονομικώς ισχυρότερων!

Το «Πολιτικό Σύστημα» και οι επικυρίαρχες ελίτ (οικονομικές, Μίντια κ.λπ.) που το πλαισίωναν, προκειμένου να συντηρήσουν το ψευτοόραμα του «Ευρωπαϊκού Παραδείσου», κατέφευγαν σε ανεξέλεγκτο δανεισμό από τις ξένες χρηματοπιστωτικές αγορές, με αποτέλεσμα η Χώρα να οδηγηθεί στα Μνημόνια, στην υπαγωγή στην οικονομική υποτέλεια της διεθνούς τοκογλυφίας («Τρόικα»), στην εκποίηση του εθνικού πλούτου και επιπροσθέτως της Εθνικής Κυριαρχίας.

Το «Πολιτικό Σύστημα», ανεξέλεγκτο, χωρίς συναίσθηση της ευθύνης των πράξεών του και, κυρίως, επαναπαυόμενο στην ατιμωρησία, με βάση το νομικό πλέγμα αυτοπροστασίας το οποίο είχε κατασκευάσει κατ' εικόνα και ομοίωσή του, όχι μόνο κατήλθε στο έσχατο στάδιο της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας (η περίπτωση Άκη Τσοχατζόπουλου αποτελεί παρωνυχίδα στην κακοποιό δράση του εις βάρος του Λαού και του Έθνους), αλλά «χωρίς αισχύνη, χωρίς αιδώ», αποτολμά να διεκδικεί τον ρόλο του σωτήρα (!) της Χώρας, την οποία οδήγησε στην καταστροφή και τον όλεθρο…

Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα της Ανοχής, όχι όμως και της ατιμωρησίας των εγκλημάτων εις βάρος του Λαού και της ευημερίας του. Έχει υποστηριχθεί από Πολιτειολόγους ότι ο φόβος του Νόμου θα ήταν καταστροφικός δίχως Πατριωτισμό, όπως και ο Πατριωτισμός δίχως τον Φόβο του Νόμου.

Στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού, στη σημερινή κατάσταση που περιήχθη από το «Πολιτικό Σύστημα» των Ανεπάγγελτων Επαγγελματιών της Πολιτικής, των Γόνων και των Κλώνων των «Φαμελιών», που διεκδικούν, θεία χάριτι, το δικαίωμα να κυβερνούν, και δη ανεξελέγκτως, τον Τόπο, ηχούν τα λόγια του αγγελόμορφου της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης, του Σαιν Ζυστ: «Ποιοι είναι αυτοί που δεν είναι μαζί μας, αλλά εναντίον μας;».

Ήδη ο Ελληνικός Λαός στους «εναντίον του» έχει καταγράψει το μέχρι της 6ης Μαΐου 2012 «Πολιτικό Σύστημα», το οποίο έκτοτε έχει καταστήσει με την ψήφο του αποσυνάγωγο, διότι κινείται σε «Κοινωνικό Κενό».

• Το ΠΑΣΟΚ, μετά την καταστροφή της Μεσαίας Τάξης στην οποία οδήγησε η κυβερνητική πολιτική του, δεν εκφράζει παρά υπολείμματα ενός πελατειακού συστήματος εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων έναντι παραχώρησης οικονομικών ωφελημάτων στους λίγους και τους… εκλεκτούς των κομματικών προθαλάμων στην κλίμακα της αναξιοκρατίας.