Πόσες φορές νιώσατε ανασφάλεια σήμερα με την απειλή της αναρχίας, του χάους, της ακυβερνησίας και της κοινωνικής έκρηξης που μπορεί να οδηγήσει σε εμφύλιο; Αν δεν την νιώσατε ούτε μία, τότε σίγουρα δεν είστε από αυτούς που βλέπουν τηλεόραση ή ακούν ραδιόφωνο. Και σίγουρα δεν διαβάζετε την Καθημερινή, το Βήμα, τα Νέα, το Έθνος και άλλες «αξιόπιστες» φυλλάδες. Σε κάθε άλλη περίπτωση είστε και σήμερα ένα από τα θύματα της καθημερινής προπαγανδιστικής τρομοκρατίας όσων βρίσκονται στην εξουσία.

Αν κάποιος κάνει μια σοβαρή ιστορική αναδρομή στις περιπτώσεις των εμφυλίων και των κοινωνικών ταραχών σε όλον τον κόσμο θα παρατηρήσει τα εξής:

Α) Παρέμβαση δυνάμεων από το εξωτερικό (άμεση ή έμμεση)

Β) Νίκη Αριστερών κομμάτων ή ριζική αλλαγή πολιτικών συσχετισμών στην κοινωνία

Οι περισσότερες επεμβάσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Αγγλίας ή ακόμα και της Ρωσίας σε όλη τη διάρκεια της νεότερης Ιστορίας του κόσμου μας είναι πλέον γνωστές – ίσως όχι με λεπτομέρεια, αλλά ευτυχώς έχουν φροντίσει κάποιοι ιστορικοί και μελετητές να τις αποτυπώσουν. Πάντα ο απώτερος στόχος αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ο εκδημοκρατισμός ή η ελευθερία των καταπιεσμένων, αλλά ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών μιας χώρας. Όπου υπάρχουν ακόμα σημεία τριβής και εστίες που θα μπορούσαν να συμβούν πόλεμοι, έχει βάλει το χέρι της κάποια δυτική (ή κάποιας μεγάλης χώρας) κυβέρνηση και όποτε θέλει απλά δίνει το σύνθημα για την εκπυρσοκρότηση. Πρωταθλητές βέβαια σε όλο αυτό το μακελειό είναι οι ΗΠΑ, καθώς έχουν εμπλακεί ή έχουν προκαλέσει τόσους πολέμους στα τελευταία 100 χρόνια που δεν έχει προκαλέσει κανένα άλλο κράτος στον κόσμο.

Σε δεύτερο επίπεδο, όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί άλλαζαν υπέρ των αδυνάτων –και αυτό συνέβαινε μόνο στις περιπτώσεις που γίνονταν εξ αριστερών τον τελευταίο αιώνα– οι κάτοχοι της εξουσίας προτιμούσαν να δουν μια χώρα στο χάος, παρά να αφήσουν τον λαό να έρθει πιο κοντά στην εξουσία ή σε μια πιο δίκαια αναδιανομή του πλούτου. Εδώ βέβαια, ο εξωτερικός παράγοντας, πάντα συναλλάσσεται με τον τοπικό άρχοντα ή κυβερνήτη, καθώς εκείνος εξασφαλίζει τα συμφέροντά του. Ακόμα και η αλλαγή καθεστώτος θα καθορίζεται από τον ισχυρό της κάθε περίπτωσης. Αλλά και η τακτική της «Αντεπανάστασης» ενάντια σε μία Επανάσταση, είναι πλέον ρουτίνα για όσους δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τα κεκτημένα.

Ο Eduardo Galeano στο βιβλίο του «Μνήμη της φωτιάς – Ο αιώνας του ανέμου» γράφει χαρακτηριστικά για τις δημοτικές εκλογές που έλαβαν χώρα το 1923 στο Ακαπούλκο του Μεξικό:

Οι δυνάμεις της τάξης στην υπηρεσία του εκδημοκρατισμού

Μετά την προβολή της ταινίας του Τομ Μιξ, ακολούθησε εκφώνηση λόγου. Όρθιος μπροστά στην οθόνη του μοναδικού κινηματογράφου του Ακαπούλκο, ο Χουάν Εσκουεδέρο άρχισε ξαφνικά να μιλά στο κοινό εναντίον των εμπόρων που πίνουν το αίμα του λαού. Όταν οι αστυνομικοί όρμησαν πάνω του, ήδη είχε γεννηθεί το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο, μέσα στα χειροκροτήματα.
Σε μικρό χρονικό διάστημα το Εργατικό Κόμμα όχι μόνο μεγάλωσε αλλά κέρδισε και τις εκλογές, και κρέμασε τη μαυροκόκκινη σημαία του στο δημαρχείο. Ο Χουάν Εσκουδέρο, ο νέος δήμαρχος με την ψηλή κορμοστασιά, τις φαβορίτες και τα μυτερά μουστάκια, είναι ο σοσιαλιστής δήμαρχος που θα μετατρέψει εν ριπή οφθαλμού το δημαρχείο σε έδρα των συνεταιρισμών και των συνδικάτων, θα ξεκινήσει την εκρίζωση του αναλφαβητισμού και θα αψηφήσει την παντοκρατορία των τριών εταιρειών που κουμαντάρουν το νερό, τον αέρα, το έδαφος και το εξαθλιωμένο, τρισάθλιο μεξικανικό λιμάνι, το εγκαταλειμμένο από τον Θεό και την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Τότε οι παντοκράτορες οργανώνουν νέες εκλογές, για να διορθωθεί το λάθος του λαού, όμως το Εργατικό Κόμμα του Ακαπούλκο κερδίζει ξανά. Δεν υπάρχει άλλη λύση από την κινητοποίηση του στρατού, που αμέσως αναλαμβάνει την εξομάλυνση της κατάστασης. Ο νικητής των εκλογών Χουάν Εσκουδέρο δέχεται δυο σφαίρες, μία στο χέρι και μία άλλη από κοντά, στο μέτωπο, χαριστική βολή ενώ οι στρατιώτες βάζουν φωτιά στο δημαρχείο.
Ο Εσκουδέρο θα αναστηθεί και θα συνεχίσει να κερδίζει τις εκλογές. Ακρωτηριασμένος και σχεδόν μουγκός, θα κάνει σε αναπηρική καρέκλα τη θριαμβευτική του εκστρατεία ως βουλευτής, υπαγορεύοντας τους λόγους του σε ένα αγόρι που ερμηνεύει τα μουρμουρητά του και τα επαναλαμβάνει μεγαλόφωνα από την εξέδρα.
Οι παντοκράτορες του Ακαπούλκο αποφασίζουν να πληρώσουν τριάντα χιλιάδες πέσος τη στρατιωτική περιπολία για να πυροβολήσει σωστά αυτή τη φορά. Στα λογιστικά βιβλία των εταιριών καταγράφεται η έξοδος των χρημάτων, αλλά όχι και ο προορισμός τους.
Τελικά ο Χουάν Εσκουδέρο θα πέσει νεκρός για τα καλά και μια για πάντα.

Στο βιβλίο του Galeano, όπως και στην Ιστορία του λαού των ΗΠΑ του Χάουαρντ Ζιν, μπορείτε να διαβάσετε πολλές παρόμοιες ιστορίες και γεγονότα, που απλά επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Φαίνεται σε κάποιους τυχαίο το γεγονός του ελληνικού εμφυλίου σε μια περίοδο που η Αριστερά είχε την πρωτοκαθεδρία και την προτίμηση του ελληνικού λαού; Αλλά αλλιώς είχαν αποφασίσει οι «παντοκράτορες» της εποχής και έτσι θα έπρεπε να συμβεί. Σήμερα, οι εργαζόμενοι γίνονται δούλοι με μισθούς πείνας, τα λιμάνια ξεπουλήθηκαν στους Κινέζους, τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το έδαφος θέλουν να το δώσουμε σε Άραβες, το νερό και τον ήλιο σε όποιον επιχειρηματία προλάβει και σε λίγο θα πληρώνουμε για να αναπνεύσουμε.

Την ίδια στιγμή, προβάλλεται ως τρομερό και μόνο το ενδεχόμενο να μην βγει μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, όταν στο Βέλγιο για ενάμισι χρόνο δεν υπήρχε κυβερνητική συνεργασία, όταν ακόμα και στην Ολλανδία κατέρρευσε ο κυβερνητικός συνασπισμός, όταν η τελευταία έγνοια του έλληνα πολίτη είναι αν θα βγει πρωθυπουργός ο άσχετος Σαμαράς ή ο αυταρχικός Βενιζέλος.

Τα κόμματα έχουν στα χέρια τους όλο αυτό το διάστημα τις δημοσκοπήσεις που κάνουν για λογαριασμό τους οι εταιρίες και δεν δημοσιεύονται καθώς απαγορεύεται από τον νόμο. Σύμφωνα με αυτές πράττουν και δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πανικός τους καθώς όπως διαρρέει τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δεν αρκούν για το σχηματισμό της προσυμφωνημένη κυβέρνησης συνεργασίας*. Αυτό δεν μπορεί να αφήσει τους τοπικούς αφέντες και την οικονομική ελίτ να ηρεμήσει και μόλις τελειώσουν οι τηλεοπτικές εφεδρείες και οι απειλές της ακυβερνησίας δεν θα πιάνουν τόπο θα πρέπει να εξασφαλιστεί πως η Αριστερά δεν θα κυβερνήσει.

Σε αυτό το σημείο φωτίζεται και ο ρόλος της εμφάνισης της Χρυσής Αυγής η οποία εδώ και χρόνια έχει σιγονταριστεί από τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ’ όλες τις καταγγελίες που γίνονται από αναρχικούς, αριστερούς και ανθρωπιστικούς φορείς. Με δεδομένη την εγκληματική της δράση -γιατί δεν είναι Σύνδεσμος όπως αυτοαποκαλείται αλλά εγκληματική οργάνωση- θα έπρεπε να έχει εδώ και καιρό τεθεί εκτός νόμου και αρκετοί από τους μπράβους-μέλη της να βρίσκονται στη φυλακή. Όμως την ίδια ώρα που το κράτος-φασίστας καταδικάζει σε εξοντωτικές ποινές αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους, χρησιμοποιεί για την εξόντωση της 17Ν μέχρι και ψυχοφάρμακα και προσπαθεί να εξομοιώσει τον κομμουνισμό και την Αριστερά με τον ναζισμό, οι χρυσαυγίτες όχι μόνο δρουν ανενόχλητοι, αλλά στελεχώνονται και προστατεύονται από αστυνομικούς (μέχρι και ο Παπουτσής έχει παραδεχθεί δημοσίως διασυνδέσεις της Χ.Α. με την ΕΛΑΣ και τα ΜΑΤ).

Στην Πάτρα πριν λίγα χρόνια είχε γίνει ολόκληρο πογκρόμ εναντίον αριστερών και αναρχικών με τους αστυνομικούς και τους χρυσαυγίτες σε ρόλο κυνηγού. Για ώρες απειλούσαν, χτυπούσαν πόρτες σπιτιών και οι μεν έκαναν προσαγωγές, οι δε χτυπούσαν στο ψαχνό. Οι μαχαιροβγάλτες κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι αγωνιστές του Συντάγματος βρίσκονται προφυλακισμένοι ή προσάγονται δι’ ασήμαντον αφορμή. Στο καθεστωτικό Έθνος υπάρχει ολόκληρο ρεπορτάζ με πρώην χρυσαυγίτη που λέει τα παρακάτω:

«Ως ταμίας της ”Χρυσής Αυγής”, είχα τη δυνατότητα να γνωρίζω ότι στο ταμείο δεν είχαμε ποτέ περισσότερα από 300-400 ευρώ. Με τα χρήματα αυτά δεν συντηρείται οργάνωση. Ποιος την ενίσχυε, δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Ξέρω όμως ότι το προεκλογικό μας υλικό για τις ευρωεκλογές είχε έρθει με δελτίο αποστολής από τα γραφεία μεγάλου κόμματος…» και «Απ’ ό,τι εμμέσως μας έδωσε να καταλάβουμε ο ίδιος ο διαβόητος ”αρχηγός” της Χρυσής Αυγής, ”αρπαχτές” γινόντουσαν από όλους τους κομματικούς χώρους καταπώς συνέφερε τα δύο μεγάλα κόμματα». Όπως λέει, ήταν μάρτυρας όταν ο ίδιος ο «αρχηγός» τον είχε στείλει με άλλους να συνοδεύσουν σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ πολιτικό πρόσωπο που τον είχε καλέσει βουλευτής της ΝΔ.

Η διασύνδεση των κομμάτων εξουσίας και η απροκάλυπτη ενεργοποίηση και δράση της Χ.Α. σε αυτό το χρονικό σημείο έρχεται να επιβεβαιώσει πως το καθεστώς, οι έχοντες το χρήμα και οι ξένοι συνέταιροί τους, είναι έτοιμοι να πετάξουν το μπαλάκι και το τέρας στους δρόμους ώστε να προκαλέσουν χάος και αναταραχή (ίσως και εμφύλιο) στην περίπτωση που η Αριστερά καταφέρει να συγκεντρώσει κυβερνητική πλειοψηφία. Ακόμα και ο εκλογικός νόμος-ντροπή ίσως δεν είναι αρκετός για να σώσει το δικομματισμό από τη συντριβή κι αν ένα από τα ετοιμοπόλεμα δεκανίκια του συστήματος (ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) δεν επαρκούν για να υπάρχει και ηθική νομιμοποίηση (άνω του 50% στο σύνολο των ψήφων) μιας συγκυβέρνησης, τότε είναι πολύ πιθανό να επιλεγεί η καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας, ώστε οι αυτόκλητοι σωτήρες να ξαναπάρουν τα ηνία.

Με τη βοήθεια του MEGA και του Σκάι, κανείς δεν αμφιβάλλει πως με μια εβδομάδα ταραχών, θα ζητηθεί και πάλι κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή και στρατιωτική επέμβαση για «να αποφύγουμε τα χειρότερα», να «σώσουμε τη χώρα από την ακυβερνησία και το χάος» και εν τέλει να επιστρέψουμε σαν απολωλότα πρόβατα στο μαντρί. Άλλωστε τα παπαγαλάκια της εξουσίας εδώ και καιρό προλειαίνουν το έδαφος. Ο Μανδραβέλης ουκ ολίγες φορές αναφέρθηκε στον κίνδυνο τέτοιων συμπεριφορών, ο Χωμενίδης -αν δεν κάνω λάθος- είχε πει στο twitter στο περίπου «μήπως πρέπει να κάνουμε κι εμείς η σιωπηρή πλειοψηφία μια αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα;», οι «φιλελεύθεροι» ζητούν τον περιορισμό των απεργιών και των συγκεντρώσεων και έρχεται η ώρα να αναρωτηθείς για πόσο μαλάκες μας περνάνε;

Είναι δυνατόν όταν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγαίνουν μέχρι και τον περασμένο Φλεβάρη στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν σύσσωμοι, να πιστεύει κανείς ότι θα μαζέψει μια αντισυγκέντρωση πάνω από 10.000 βολεμένους και πληρωμένους; Είναι δυνατόν να μιλούν για κίνδυνο από τις διαμαρτυρίες ενός τεράστιου τμήματος των εργαζομένων (στις μεγάλες απεργίες ξεπέρασαν τις 400.000 σε μία μέρα) και να το παίζουν χαλαροί για τις επιθέσεις των χρυσαυγιτών και των μπάτσων σε ό,τι κινείται; Είναι δυνατόν να μας κουνάν το δάχτυλο οι καναπεδάκηδες που η πλειοψηφία τους τρέφεται από το Δημόσιο (ή από συναλλαγές με το Δημόσιο) για επιχειρηματικότητα και πλήγματα στον τουρισμό; Είναι δυνατόν μετά από όσα έχει σημάνει το Σύνταγμα για τον λαό τον τελευταίο χρόνο, να θέλει το ΠΑΣΟΚ να κάνει ανοιχτή προεκλογική συγκέντρωση εκεί;

Και όμως, η εξουσία είναι γλυκιά, οι βολεμένοι είναι αρκετοί παρόλο που πολλοί ξεβολεύτηκαν, οι πολυεθνικές δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα, οι δανειστές θέλουν να μας έχουν του χεριού τους και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν δίνουν δεκάρα παρά μόνο για τα κέρδη. Αν δεν αποδείξουμε στην κάλπη πως δεν έχουν την παραμικρή στήριξη του ελληνικού λαού, μια αναταραχή –ακόμα και με νεκρούς– δεν θα τους είναι δύσκολη. Γι’ αυτό μην επιλέξετε την αποχή. Με την αποχή μπήκε η Χ.Α. στο Δήμο Αθήνας, με την αποχή πλησιάζουν τα δυο μεγάλα κόμματα την αυτοδυναμία.

Σκεφτείτε, ψηφίστε με συνείδηση, ψηφίστε Αριστερά και η ψήφος σας δεν θα πάει χαμένη. Ό,τι κι αν λένε τώρα τα κομμάτια της αν δεν ενωθεί μετά τις εκλογές που τα ποσοστά της θα φτάνουν σε ιστορικά υψηλά ξέρουν ότι θα μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και δεν νομίζω να το ξανακάνουν.

Ό,τι και να γίνει στις εκλογές πάντως, τη ζωή μας οφείλουμε να τη διεκδικούμε καθημερινά στους δρόμους ελπίζοντας πως κάποτε δεν θα υπάρχουν μπάτσοι, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και καταπίεση.

* Στο άκουσμα και μόνο ενδεχόμενης αποδοχής από τον ΣΥΡΙΖΑ της στήριξης μιας Αριστερής κυβέρνησης από το κόμμα του Καμμένου, έπεσαν τα παπαγαλάκια τους μέσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες να ειρωνευτούν, να διαβάλλουν και να διαστρεβλώσουν την ίδια την είδηση. Έναν πολιτικό με ακροδεξιά ερείσματα όπως ο Καμμένος δεν θα τον ήθελε κανείς σοβαρός άνθρωπος σε καμία κυβέρνηση, αλλά ο ζήλος των ΜΜΕ για την αποδόμηση ενδεχόμενης “στήριξης ή ανοχής” μόνο τυχαίος δεν είναι. Είναι επίσης κατανοητό τα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς να βγάζουν φλύκταινες σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως κατανοητό είναι να καταγγέλουν και τον ύπουλο πόλεμο της “χαμένης ψήφου” που δέχονται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ αλλά ας μην ξεχνούν τον πραγματικό κίνδυνο . Το καθεστώς δεν θέλει σε καμία περίπτωση η Αριστερά να πρωταγωνιστεί σε έναν νέο κυβερνητικό σχήμα και αν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ κατάφερναν να συνεργαστούν, τότε σίγουρα η πρώτη τους προτεραιότητα θα ήταν στο κυβερνητικό σχήμα να συμπεριληφθούν και μικρότερα αριστερά κόμματα. Τουλάχιστον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρόλο τον αποκλεισμό της από τις δημοσκοπήσεις, έχει τις δυνατότητες να μπει στη βουλή.

molisxypnisa

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...