Η πρώτη και μοναδική προσφορά του Μνημονίου ήταν, εν τέλει, η εξουδετέρωση πολλών από τους κορυφαίους που σφράγισαν με τις επιλογές και πρακτικές τους το πολιτικό μας σύστημα την τελευταία 30ετία. Ο οστρακισμός πολλών από εκείνους που ευθύνονται για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, η απώθησή τους εκτός σκηνικού, και μάλιστα με δημοκρατικό τρόπο, πρέπει να πιστωθεί στον θυμό που προκάλεσε η επιλεκτική εφαρμογή εκείνων των ρυθμίσεων του Μνημονίου που διέλυαν τον κοινωνικό ιστό, κατέστρεφαν το εργατικό δίκαιο, χειροτέρευαν τη ζωή της ελληνικής κοινωνίας και έκαναν την Αθήνα ακόμη πιο ανυπόφορη, με εκατοντάδες αστέγους και επαίτες στους δρόμους.
Εάν δεν ήταν τόσο κυνικοί οι εφαρμοστές του, όλα θα είχαν –και πάλι– ξεχαστεί. Και ούτε που θα φανταζόταν κανείς ότι θα μπορούσε η κ. Διαμαντοπούλου να τιμωρηθεί διά του αποκλεισμού της από τη Βουλή, διότι άφησε τους μαθητές χωρίς βιβλία για ένα έτος. Η πολιτική ζωή αρχίζει να ξεκαθαρίζει και τίποτε, όσο δύσκολο και αν αποδειχθεί μέχρι την ανάδειξη μιας σταθερής κυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από τα πρόσωπα που, ενώ κατεδάφιζαν το σύμπαν, επέμεναν να εμφανίζονται ως σωτήρες. Το τελικό ξεκαθάρισμα θα γίνει με τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, αρκεί να προλάβει και να εκτεθεί στα μάτια της κοινωνίας το σκοτάδι που συνοδεύει τη Χρυσή Αυγή.
Ωστόσο, το κυρίαρχο στο εκλογικό αποτέλεσμα είναι η σαφέστατη ετυμηγορία για την προοπτική της χώρας: Το Μνημόνιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τον τρόπο και τους όρους που συμφωνήθηκε. Αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών. Το χθεσινό αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι η κοινωνία δεν αντέχει να σηκώσει αυτό το βάρος. Η προοπτική του όποιου κυβερνητικού σχηματισμού είναι συνδεδεμένη με τη διαπραγμάτευση του χρέους σε βάθος χρόνου. Και αυτό θα αποκτήσει μεγαλύτερη στερεότητα στην προοπτική των επαναληπτικών εκλογών, οι οποίες θα γίνουν πλέον σε προγραμματική βάση και με άξονες την αναδιανομή του εισοδήματος αλλά εντός της ευρωπαϊκής προοπτικής.
Οσοι εκβιασμοί κι αν επιχειρηθούν, όσα αδιέξοδα κι αν προβληθούν, ακόμη και αν κάποιοι συνεχίσουν να ρισκάρουν με την απειλή των αγορών και της εξόδου από το ευρώ, η στάση της κοινωνίας είναι καταγεγραμμένη. Εντός του ευρώ, αλλά με όρους κοινωνίας και όχι αγορών.
Βεβαίως, υπάρχει και η άποψη που λέει ότι ο λαός είναι ανώριμος, συμφεροντολόγος και απαίδευτος. Εδώ προτείνεται μόνο μία λύση, αυτή που διατύπωσε ο Μπρεχτ στο καθεστώς της αυτοαποκαλούμενης «Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας» που ανησυχούσε για την εξέγερση της κοινωνίας, θεωρώντας ότι είναι απροετοίμαστη. «Αφού δεν σας κάνει ο λαός, γιατί δεν εκλέγετε έναν άλλο;» απαντούσε μήπως και ταρακουνήσει τους κυβερνώντες από την επιλεκτική μνήμη που αποκτούν όταν αναλάβουν εξουσία.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
