Ο φόβος ενός έθνους μήπως χρεοκοπήσει μολονότι έχει στο πλευρό του πανίσχυρους συμμάχους -Ευρωπαϊκή Ενωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- είναι άραγε δικαιολογημένος; Γιατί να χρεοκοπήσει, αφού αυτοί το στηρίζουν με την οικονομική τους δύναμη; Επειδή η σκληρή λιτότητα που επιβάλλεται ως προϋπόθεση γι’ αυτή την οικονομική στήριξη, φέρνει αυτό ακριβώς το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Οι ηγέτες που ανοίγουν τις πόρτες των χωρών τους στα αρπακτικά των Μνημονίων αποσπούν στην αρχή πολλούς επαίνους. Οταν όμως αρχίζει η σφαγή, μένουν πάντα απελπιστικά μόνοι απέναντι στη λαϊκή κατακραυγή. Οι λαοί έστειλαν τους πρωθυπουργούς των Μνημονίων στο σπίτι τους. Πρώτα τον Ισλανδό, ύστερα τον Ούγγρο και κατόπιν τον Ιρλανδό. Ηρθε η ώρα και για τον Πορτογάλο και μετά για τον Παπανδρέου. Και στη συνέχεια ο λαός τους τιμώρησε σκληρά... Αλλά είναι πλέον αργά.
Μόλις περίπου μία ώρα διήρκεσε χθες η σύσκεψη των κ. Αντώνη Σαμαρά, Ευάγγελου Βενιζέλου και Φώτη Κουβέλη στο Προεδρικό Μέγαρο, στο πλαίσιο του νέου γύρου διαβουλεύσεων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στη σύσκεψη κυριάρχησε η πρόταση για τη συγκρότηση κυβέρνησης τεχνοκρατών. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξετάζει τη δυνατότητα σχηματισμού μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων, αλλά σημασία έχει ποια κόμματα θα στηρίξουν μία τέτοια κυβέρνηση.
Οπως διέρρευσε, η συμφωνία έξι σημείων για κυβέρνηση προσωπικοτήτων έχει ως εξής:
1. Ανεξαρτήτως της άρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει τις ευθύνες του και να συμμετάσχει στη νέα κυβέρνηση, η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στην Ευρωζώνη.
2. Τα πρακτικά της σύσκεψης του Κάρολου Παπούλια με τους κυρίους Σαμαρά, Τσίπρα και Βενιζέλο πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα, ώστε ο ελληνικός λαός να έχει τη δυνατότητα να πληροφορηθεί και να κρίνει τους πολιτικούς αρχηγούς για τη στάση που τήρησαν.
3. Η έκθεση του Λουκά Παπαδήμου για τη δραματική κατάσταση των δημόσιων οικονομικών και την κατάσταση του τραπεζικού συστήματος να δοθεί επίσης στη δημοσιότητα.
4. Η εντολή των ψηφοφόρων στις κάλπες είναι επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Με αυτό ως δεδομένο, ο πρωθυπουργός θα πρέπει να προέρχεται από την Αριστερά και από το μέτωπο των δυνάμεων που στήριξαν τη θέση για αλλαγή των προβλέψεων του Μνημονίου.
5. Προκειμένου η κυβέρνηση να ανταποκρίνεται στο μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες στις 6 Μαΐου και να είναι αντιπροσωπευτική, στο νέο κυβερνητικό σχήμα πρέπει να εκπροσωπείται και η Δημοκρατική Αριστερά, και
6. Δεδομένου ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκαν στις κάλπες, πρέπει η κυβέρνηση να αποτελείται από προσωπικότητες και όχι από πολιτικά στελέχη των δύο κομμάτων.
Η ανοχή θα υπάρχει μόνον όσο καιρό χρειάζεται να εφαρμοστεί το νέο Μνημόνιο και να προωθηθούν τα νέα δραστικά μέτρα του Μνημονίου 2. Είναι σαφές ότι η έκθεση φερεγγυότητας επί του ελληνικού χρέους, έχει δείξει δυσοίωνες προοπτικές. Αν τα κόμματα δεν ξεπεράσουν τους ιδεοληπτικούς ενδοιασμούς τους για το κράτος «τους», η ελληνική οικονομία θα παραδοθεί πισθάγκωνα στα χειρότερα σενάρια. Μια μορφή πτώχευσης θα είναι πλέον η απαρέγκλιτη «λύση».
Οργή, κραυγές απελπισίας. Ανθρωποι να παρακαλούν για μια θέση εργασίας, οικογένειες μπροστά σε ανυπέρβλητες συμφορές, πολιτικοί και εν γένει ιθύνοντες σε πανικό, μια χώρα πάνω σε κινούμενη άμμο.
Η έλλειψη προοπτικής, τα προφανή πολιτικά ψεύδη, οι μάταιες θυσίες, η υποψία ότι δεν σωζόμαστε με επιμήκυνση του χρέους, με ελάφρυνση των υποχρεώσεων, ότι το βάρος των χρεών θα παραμείνει συντριπτικό και με το νέο πακέτο μέτρων, και με την επιπλέον λιτότητα, φέρνει τους Ελληνες στο χείλος της αντοχής.
Οι φημολογίες για έξοδο από το ευρώ δεν έχουν τέλος... Οι τοποτηρητές του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου σχημάτισαν την πεποίθηση ότι η μεταρρυθμιστική προσπάθεια της χώρας ανεκόπη. Οτι αφού συμμάζεψε κάπως τα πράγματα –με οριζόντιες περικοπές μισθών και μια ιδιότυπη στάση πληρωμών εις βάρος των πιο αδύναμων, εγχώριων πιστωτών του κράτους– σκοντάφτει και δείχνει αδύναμη να διευρύνει τη φορολογική βάση, να εξυγιάνει τον δημόσιο τομέα και να προωθήσει αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας – αλλαγές που θα προσέφεραν μια υπόσχεση διατηρήσιμης ανάπτυξης μετά την κρίση, αλλάζοντας το προηγούμενο χρεοκοπημένο μοντέλο μιας οικονομίας όπου το 70% του ΑΕΠ ήταν κατανάλωση, που συντηρούσαν τα δανεικά και η διαρκώς διευρυνόμενη δημόσια δαπάνη.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
