"Μας το χρωστούσε το πεπρωμένο. Ήταν της μοίρας γραφτό. Η ζωή είναι υπέροχη. Είμαι ευτυχισμένος".

Αυτές ήταν οι δηλώσεις του Ντιντιέ Ντρογκμπά αμέσως μετά το φινάλε του μεγάλου τελικού στο Μόναχο.

Ο άνθρωπος που με την κεφαλιά-γκολ στο 88' έσωσε την Τσέλσι, ο άνθρωπος που πάλεψε λυσσαλέα 120 λεπτά στο γήπεδο αγωνιζόμενος από επιθετικός έως αμυντικός χαφ και... αριστερός μπακ, που σκόραρε το πέναλτι της νίκης.

Αμέσως μετά το τέλος του τελικού, δεν είχε την παραμικρή διάθεση να μιλήσει για αγωνιστικά θέματα.

Οι δηλώσεις του θυμίζουν πιο πολύ δηλώσεις Λονδρέζου παπά, που τα αποδίδει όλα στον Θεό, και θεωρεί πως η Τσέλσι κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο με τη βοήθεια του Μεγαλοδύναμου.

Πήγε να γίνει μοιραίος

Έχοντας κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να χαρίσει στην ομάδα του τη νίκη και το τρόπαιο, στην παράταση ανατρέπει τον Φρανκ Ριμπερί, μέσα στη μεγάλη περιοχή των Λονδρέζων.

Είναι αδύνατον ο παίκτης ο οποίος σηκώνει στις πλάτες του την Τσέλσι να την πάρει στο λαιμό του, στην πιο κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της.

Κι όμως ήταν αδύνατον. Διότι ο Πετρ Τσεχ εξουδετέρωσε το πέναλτι του Ρόμπεν, και ο Ντρογκμπά πήρε μία δεύτερη ευκαιρία, από τον καλό του φίλο, και τερματοφύλακα της Τσέλσι.

Και δεν τη σπατάλησε...

Η "ληστεία" του 2009 από τον διαιτητή και την Μπαρτσελόνα δεν έχει ξεχαστεί. Και αν όντως υπάρχει Θεός, ίσως να έριξε κάποιο βλέφαρο στο "Καμπ Νου", στον επαναληπτικό των ημιτελικών.

Εκεί που ο καλύτερος παίκτης του κόσμου Λιονέλ Μέσι, έχασε το πιο κρίσιμο πέναλτι της χρονιάς.

Εκεί που τα δοκάρια ακόμα τραντάζονται από τα σουτ των Καταλανών.

Δείτε σε αυτό το βίντεο, μόνο τις χαμένες ευκαιρίες της Μπαρτσελόνα

Τελικά η τύχη του το χρώσταγε. It was a fucking disgrace...

Θυμηθείτε σε αυτό το βίντεο την αντίδραση του Ντρογκμπά, μετά τον άδικο αποκλεισμό της Τσέλσι.

Ίσως τελικά ο Ιβοριανός να έχει δίκιο. Ίσως κάποια ανώτερη δύναμη να ήταν μαζί με τους "μπλε" αυτή τη φορά.
Ίσως γι' αυτό η Μπάγερν έχασε τα άχαστα.
Ίσως γι' αυτό η Τσέλσι κατέκτησε με τόσο περιπετειώδη τρόπο το Champions League ακόμα κι αν δεν ήταν η καλύτερη ομάδα.

Για τον μεγάλο Ντιντιέ Ντρογκμπά αυτό το Champions League, είναι μία μικρή και ασήμαντη ανταμοιβή.

-Ασήμαντη; Μα είναι Champions League! Είναι η κορυφή της Ευρώπης!

Ναι ασήμαντη. Δεν έχει να κάνει. Ορισμένοι άνθρωποι αξίζουν τόσα πολλά, που όλα τα Κύπελλα του κόσμου δεν φτάνουν για να τους ανταμείψουν για αυτά που δίνουν, και κυρίως, γι' αυτό που ΕΙΝΑΙ.

Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν χρειάζεται καμία "Χρυσή Μπάλα", και καμία γεμάτη τροπαιοθήκη.

Γιατί όλο το χρυσάφι που μπορεί να του προσφέρει το ποδόσφαιρο, δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο να τον ανταμείψει για το πάθος του, για τη μαχητικότητά του, για την αποφασιστικότητα του, αλλά και το ήθος του, να αναγνωρίζει την ανωτερότητα των αντιπάλων του.

Δεν θα πω πως ο Ντρογκμπά κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έπιασε γκόμενα την επιτυχία. Αντιθέτως. Πάλεψε τόσο πολύ για να κερδίσει τόσα λίγα. Λίγα ως προς την άποψη ότι του άξιζαν πολλά περισσότερα.

Δεν χάρηκα τόσο που ο Ντρογκμπά κατέκτησε το Champions League. Χάρηκα επειδή χάρηκε ο Ντρογκμπά που κατέκτησε το Champions League, σε σημείο που βούρκωσα.

Γιατί αυτός ο άνθρωπος πίστευε πως το μόνο τρόπαιο που του λείπει, θα έρθει για να τον ανταμείψει, τόσο για τις προσπάθειες του, όσο και για τις διαιτητικές αποφάσεις που του το στέρησαν στο παρελθόν.

Είναι η πρώτη φορά που είδα ποδοσφαιριστή να εκτελεί εύστοχα το νικητήριο πέναλτι σε τελικό τέτοιας διοργάνωσης, και το πρώτο που να κάνει είναι το σταυρό του. Δεν είμαι υπέρ του Ντρογκμπά γιατί είναι θεοσεβούμενος. Με πορώνει το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος αντλεί δύναμη από εκεί.

Στο βίντεο αυτό μπορείτε να δείτε και την αντίδραση του πατέρα του, η οποία είναι απλά συγκλονιστική, και συγκινιτική.

Για έναν ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στην κορυφή της επίθεσης, και εκεί που όλοι έχουν ξεχαστεί, γυρίζει για να μαρκάρει σαν αμυντικός χαφ, ή αριστερός μπακ, τα λόγια περισσεύουν.

Για έναν ποδοσφαιριστή που σήκωσε όλο το βάρος, και παρόλα αυτά έλιωσε τις σόλες των παπουτσιών του στο γρασίδι, κάνοντας σπριντ με αγκωμαχητά στην παράταση, δεν έχεις τι να πεις.

Για έναν γεννημένο ηγέτη που σκοράρει ένα απίθανο γκολ-χρυσάφι, και παρόλα αυτά αρνείται τον τίτλο του καλύτερου παίκτη, γιατί οι συμπαίκτες του δήλωσε πως τον ανέβασαν ψυχολογικά δίνοντάς του πίστη, κανένα γραπτό δεν φτάνει για να τον αποθεώσει.

Οι ντρίμπλες, τα τακουνάκια, οι κάθετες μπαλιές, τα ψαλιδάκια... είναι όλα ωραία. Πολύ ωραία.

Το σπριντ των τελευταίων δυνάμεων από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, στο δεύτερο ημίχρονο της παράτασης ενός τέτοιου τελικού, είναι πιο πορωτικό. Αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού. Τέτοιοι παίκτες λείπουν από το ποδόσφαιρο πλέον.

Αν οι δηλώσεις σου δεν πείθουν, εγώ σε πιστεύω.

Γιατί και μόνο που σε είδαμε στα γήπεδα να προσπαθείς για σχεδόν μία δεκαετία για αυτό το τρόπαιο, με το ίδιο πάθος, και την ίδια φλόγα όλα αυτά τα χρόνια, είναι πράγματι ευλογία.

Και όντως είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Ακόμα κι αν στο Μόναχο έχανες.