Η προτροπή του νεαρού φοιτητή που σκότωσε αλλοδαπό διαρρήκτη στην Παιανία, «αφήστε τα όπλα κλειδωμένα», δηλώνει αγωνία, ηχεί όμως αδύναμη σε μια κοινωνία στην οποία ο φόβος και ο ανορθολογισμός ορίζουν τις αντιδράσεις.
«Το μόνο που θέλω να τονίσω είναι ότι τα όπλα δεν είναι η λύση. Το γεγονός το δικό μου ελπίζω να είναι το τελευταίο κακό, δεν είναι παράδειγμα προς μίμηση… Το βάρος είναι τεράστιο και οι τύψεις πολλές…» είπε ο 24χρονος. Πόσο η δική του έκκληση μπορεί να συμβάλει στον επανεξέταση μιας αντίληψης που κερδίζει συνεχώς έδαφος, καταλαμβάνοντας κενά τα οποία δημιουργούν ανενεργοί θεσμοί και πολιτική απραξία; Σε 500.000 υπολογίζονται οι νόμιμες καραμπίνες στην Ελλάδα, σε 1,5 με 2 εκατ. τα παράνομα όπλα (τα στοιχεία αναφέρθηκαν σε τηλεοπτικά πάνελ από εκπροσώπους κομμάτων). Σε σχετικά ρεπορτάζ ιδιοκτήτες οπλοπωλείων επισημαίνουν μεγάλη αύξηση του ενδιαφέροντος για κυνηγετικές καραμπίνες.
Οι οπλοκατέχοντες θεωρούν εαυτούς και τις οικογένειές τους καλύτερα προστατευμένους από ληστές, ένοπλους και αυτούς. Μια κοινωνία σε συνθήκες πολέμου. Υπό τη διαρκή απειλή μιας καταστροφής: του εκφοβισμού που θα καταλήξει σε φόνο, του διαταραγμένου που θα ανοίξει πυρ ανάμεσα στον κόσμο, του οικογενειάρχη που θα τραβήξει όπλο καθυστερημένα, του κλέφτη που δεν το ’χει σε τίποτα να αφαιρέσει μια ζωή για 20 ή 30 ευρώ. Συμμορίες στυγνών δολοφόνων αναμειγνύονται με κλεφτρόνια από απόγνωση. Πάνω στη συμπλοκή κανείς δεν ζητάει ταυτότητα από τον άλλο.
Η θηριωδία όταν εγκαθίσταται σε μια κοινωνία δεν διαλέγει στρατόπεδο· απλώς εξαπλώνεται και αναπαράγεται. Ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η σημερινή συνθήκη είναι μια τραγική συνέπεια διαδικασιών που είχαν ήδη δρομολογηθεί τα τελευταία χρόνια: λαθρομετανάστευση και σταδιακή απονομιμοποίηση θεσμών. «Δεν με ανησυχεί τόσο η βία όσο με ανησυχεί η χαλάρωση της νομιμοφροσύνης. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος έχει χάσει την πίστη του στην αξία, στην αναγκαιότητα του νόμου», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην «Κ» ο συνταγματολόγος και υπουργός Εσωτερικών Αντώνης Μανιτάκης.
Οι ανθρωπιστικές συνέπειες του οικονομικού πολέμου δεν ανακάμπτουν όπως οι στατιστικές και οι αριθμοί. Ο χρόνος επούλωσης είναι βραδύς και η σκιά των θυμάτων βαριά.
Με λιγότερα αγαθά μπορεί να ζήσει κανείς· εκπτώσεις της ποιότητας της καθημερινότητας είναι αναμενόμενες σε καιρούς κρίσης. Το τρομαγμένο βλέμμα, όμως, του διαβάτη στην πόλη (Ελληνα ή μετανάστη), ο ταραγμένος ύπνος που διακόπτεται από τον παραμικρό θόρυβο ή ο διαρκής εφιάλτης του ηλικιωμένου δεν αντέχονται. Σημαίνουν στέρηση ελευθερίας που κανένας συναγερμός, όσο αποτελεσματικός και αν είναι, δεν μπορεί να αναπληρώσει.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
