Έτσι, το 2008 είχαμε τη φούσκα του κατασκευαστικού τομέα στις ΗΠΑ, το 2010 τη φούσκα των φαραωνικών έργων στην Ελλάδα(Ολυμπιακοί Αγώνες 2004) και, σήμερα, την αντίστοιχη φούσκα στην Ισπανία. Η κρίση των τραπεζών έχει σχέση με το παιγνίδι αυτό. Με άλλα λόγια, το τραπεζικό κεφάλαιο από το 1980 και μετά(εποχή Θάτσερ, Ρήγκαν) κατάλαβε ότι μπορεί κερδίζει χρήματα όχι επενδύοντας στην πραγματική οικονομία, αλλά επενδύοντας στο ίδιο το χρήμα. Αυτό είναι ο λεγόμενος καπιταλισμός-καζίνο. Τα σπίτια, τα κατασκευαστικά έργα, ακόμα και τα σιτηρά δεν είναι παρά προφάσεις για την εξαγωγή τεράστιων κερδών, καθώς οι τιμές τους διαμορφώνονται στα χρηματιστήρια με τη χρήση διαφόρων ψυχολογικών εφέ, όπως ένας τυφώνας παλαιότερα(αύξηση της τιμής του πετρελαίου), ή η χρεοκοπία της Ελλάδας(αύξηση των επιτοκίων-spreads) σήμερα.

Σ’ αυτή τη λογική, ο νεοφιλελεύθερος φανατικός που λέγεται Σόιμπλε είναι ο μόνος που χαρακτήρισε ως αιτία της κατάστασης στην Ισπανία, τις εκλογές στην Ελλάδα! Όμως αυτή δεν είναι αιτία αλλά το παιγνίδι εντυπώσεων των περίφημων «αγορών», δηλαδή των μεγα-τραπεζών που εδρεύουν στη Γουόλ Στρητ, στο Σίτυ και στη Φρανκφούρτη. Και επειδή γράφαμε, προχθές, για την αντιπαλότητα ΗΠΑ και Γερμανίας, δεν είναι τυχαίο ότι στην αντιπαράθεση αυτή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι με την Μέρκελ και όχι με τον Ομπάμα, καθώς χθες η Standard & Poor’s απείλησε τις ΗΠΑ με μείωση της πιστοληπτικής τους ικανότητας! Πίσω, συνεπώς, από τη σημερινή κρίση της Ελλάδας βρίσκεται ασφαλώς η εγχώρια παθογένεια, πρωτίστως, όμως, βρίσκεται το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Κάποιοι, μάλιστα, εκτιμούν ότι το τελευταίο τρομοκρατεί τους πολιτικούς κατά το ανάλογο των ομολόγων τους το 1938 που τολμούσαν να αντιπαρατεθούν στους ναζί(AgoraVox). Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί έχουν συστήσει, σήμερα, μία διεθνή ολιγαρχία στη βάση της πίστης ότι τα πάντα έχουν μία ανταλλακτική-εμπορική αξία(δεν υπάρχει συνεπώς αξία χρήσης). Την πεποίθηση ότι ο μοναδικός στόχος είναι η εξαγωγή κέρδους από παντού και με οποιοδήποτε τίμημα. Και ότι η παγκοσμιοποίηση είναι η στρατηγική ελέγχου ολόκληρου του Πλανήτη με βάση τη μονοδιάστατη νεοφιλελεύθερη σκέψη. Η τελευταία εισάγει την άποψη ότι τα ατομικά συμφέροντα προηγούνται του γενικού συμφέροντος, ότι απαιτείται η εμπιστοσύνη των «αγορών»(τραπεζών) και πως χρειάζεται ανάπτυξη για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.