Αν ψήφιζα αύριο...
Πριν ψηφίσουμε αύριο ας κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια γύρω μας. Μακριά από τις ειδήσεις, τους εκβιασμούς, τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία των ισχυρών. Μακριά από τα ανόητα τηλεοπτικά σποτάκια, τους «ειδικούς» και τους εκπροσώπους τους. Θα ψηφίσουμε με το 22% του ενεργού πληθυσμού χωρίς δουλειά και με πάνω από 3 εκατομμύρια συνανθρώπους μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Με 600.000 συμπολίτες μας να αδυνατούν να αγοράσουν κρέας και με το 30% των Ελλήνων να μην μπορεί πλέον να πληρώσει ενοίκια και λογαριασμούς. Με μια μεσαία τάξη που συρρικνώνεται και εκβιάζεται. Με συλλογικές συμβάσεις που μετατρέπουν εργάτες και υπαλλήλους σε αναλώσιμους σκλάβους των αφεντικών και με τους μισούς νέους άνεργους. Και πάνω από όλα με ένα διεφθαρμένο καθεστώς που ειρωνεύεται και τρομοκρατεί.
Ναι τα ξέρουμε όλα αυτά. Ας τα σκεφτούμε όμως ακόμα μια φορά πριν ψηφίσουμε. Πέρα από την ευθύνη και τα λάθη μας, υπάρχει μια κοινωνία που διαλύεται. Και η συλλογική ευθύνη, όσο υπαρκτή και αν είναι, δεν είναι ισότιμη. Τα ξέρω τα επιχειρήματα για τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, για το τεράστιο δημόσιο, για την φοροδιαφυγή, για την διαφθορά. Δεν τα αρνήθηκε ποτέ κανείς, ούτε νοστάλγησε το κρατικοδίαιτο, άκαμπτο και διεφθαρμένο κράτος των προηγούμενων χρόνων. Οι αλλαγές όμως έχουν ουσία μόνο αν συνοδεύονται από ουσιαστικές καινοτομίες στην δομή και την οργάνωση του. Η έκθεση του ΟΟΣΑ 2011 για τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα παραδέχεται πως το κύριο πρόβλημα δεν είναι τόσο ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων (που αντιστοιχούν στο 22% των εργαζομένων) αλλά ο καταμερισμός των θέσεων τους, η αδυναμία μηχανογράφησης, η έλλειψη ευελιξίας και κινητικότητας και η ελλιπής κατάρτιση. Σημειώνει ακόμα πως το ελληνικό κράτος πληρώνει 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε ενοίκια αντί να αξιοποιήσει τα δημόσια κτήρια που παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Ενοίκια που αποφασίζονται με απευθείας αναθέσεις χωρίς ανοικτούς διαγωνισμούς. Η πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας (www.transparency.org) σημειώνει πως τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων ευνοούν την συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ιδιωτών και τονίζει πως τα από τα προγράμματα της Ελλάδας (και της Πορτογαλίας) ελάχιστα χρήματα προορίζονται για την μείωση των ελλειμμάτων. Αντιθέτως από αυτά επωφελούνται ιδιώτες προσκείμενοι σε κυβερνητικούς παράγοντες.
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα. Να μιλήσω για τους εφοπλιστικούς κύκλους που τόσο έντεχνα παρουσιάζονται από αρθρογράφους της Καθημερινής και αναλυτές του Σκαι ως οι ευεργέτες της Ελλάδας που κανείς δεν πρέπει να αγγίξει. Και όμως οι ευεργέτες της Ελλάδας δεν πληρώνουν σχεδόν κανένα φόρο στο ελληνικό κράτος καθώς έχουν ψηφιστεί 51 φοροαπαλλαγές που αφορούν μέχρι και το νερό που αγοράζουν για τα γραφεία τους, ενώ χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ στο υπό κατάρρευση ΝΑΤ.
Να μιλήσω για τις υπερκοστολογήσεις φαρμάκων και υλικών που έγιναν νόμος του κράτους χάρη τις διατάξεις των υπουργών υγείας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διατάξεις που απελευθέρωναν τις προμήθειες και καταργούσαν τον ανταγωνισμό αφήνοντας την αγορά φαρμάκων στα χέρια διαπλεκόμενων μεγαλογιατρών και διοικητών νοσοκομείων. Να θυμηθούμε την εταιρεία Johnson & Johnson κατεξοχήν προμηθευτή του ελληνικού δημοσίου, που κοστολογούσε υλικά με 800% και η οποία βρέθηκε υπόλογη στο αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης για διεφθαρμένες πρακτικές στο εξωτερικό (άσχετο αν συμβιβάστηκε με πρόστιμο 70 εκ. δολαρίων). Κάποιοι υπουργοί και επιτροπές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπέγραφαν για όλα αυτά, και όμως φτάσαμε σήμερα να λέμε πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν φάρμακα οι καρκινοπαθείς.
Θα μπορούσα να πω πολλά και οι περισσότεροι θα συμφωνούσατε μαζί μου γιατί όλα αυτά τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Όμως αύριο ψηφίζουμε και έχουμε επιτέλους την ευκαιρία την καταγγελία μας να την κάνουμε πράξη.
Αν αύριο λοιπόν ψήφιζα θα σκεφτόμουν πως οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη η κοινωνία μας δεν είναι μονοδιάστατες και δεν εξυπηρετούν κανένα όταν μοναδικός τους στόχος είναι να στηρίξουν ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διατηρήσουν την ελίτ της εξαθλίωσης στην εξουσία. Το μνημόνιο απέτυχε όχι γιατί δεν πρότεινε αλλαγές αλλά επειδή οι αλλαγές που πρότεινε διέλυσαν την κοινωνία. Διότι για να την εξυγιάνεις πρέπει πρώτα να φροντίσεις να υπάρχει αυτή η κοινωνία. Θα σκεφτόμουν πως δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα που η πολιτική εξουσία με ειρωνεύεται, με υποτιμά και με τρομοκρατεί. Δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα που οι πολίτες της δόθηκαν αδιαπραγμάτευτα στα διεθνή αρπακτικά, σε μια χώρα που μια ομάδα φασιστών με την ανοχή της κυβέρνησης μου, θα καπηλεύεται την ιστορία μου και θα δολοφονεί στο όνομα μου.
Θα ψήφιζα λοιπόν κοιτώντας στα μάτια τον γιο μου, που αξίζει μια δίκαιη και αλληλέγγυα κοινωνία και τον πατέρα μου που δικαιούται την αξιοπρέπεια της ηλικίας του. Και θα διέγραφα για πάντα όσους μας έφεραν μέχρι εδώ.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
