Πανίσχυρες μαφίες, πολυπλόκαμες συμμορίες, διακινούν ναρκωτικά, γυναίκες, όπλα, υπογράφουν συμβόλαια θανάτου, πωλούν προστασία, καταληστεύουν, ρημάζουν. Με περισσότερα πιστόλια και πυροβόλα όπλα (υπολογίζονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες), από τα 80.000 όπλα των 55.000 αστυνομικών. Εχουμε τα περισσότερα παράνομα όπλα από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης, λέει συχνά η Αστυνομία, ίσως ως ελαφρυντικό για την ωμή, σκληρή βία. Πώς μπαίνουν στην Ελλάδα αυτά τα όπλα; Πόσο άπιαστα είναι τα γνωστά στην αστυνομία κυκλώματα που εισάγουν διά ξηράς ή διά θαλάσσης (συνήθως μέσω Κρήτης) όπλα από τα Βαλκάνια, από λεηλατημένες στρατιωτικές αποθήκες, ή τη Ρωσία; Είναι γνωστό ότι από συγκεκριμένα στέκια στην Ομόνοια μπορεί, όποιος επιθυμεί, να προμηθευτεί με μερικές εκατοντάδες ή λίγες χιλιάδες ευρώ (όχι πάνω από 4.000 - 5.000) από χειροβομβίδες, πιστόλια και περίστροφα μέχρι πολεμικά όπλα.

Το πρόβλημα είναι ότι μπροστά στην αδυναμία της αστυνομίας να ελέγξει τον αρματωμένο υπόκοσμο, χιλιάδες είναι εκείνοι που καταφεύγουν στην οπλοφορία. Περίπου 1,5 εκατ. καραμπίνες και κυνηγετικά όπλα είναι δηλωμένα στην αστυνομία, ενώ οι εγγεγραμμένοι στους κυνηγετικούς συλλόγους δεν ξεπερνούν τις 235.000. Περίπου 5.000 έχουν νόμιμη άδεια χρήσης πιστολιού ή περιστρόφου. Αγνωστο πόσοι κατέχουν όπλα παράνομα...

Οι «σπίθες» (κακοποιήσεις, βασανισμοί, τραυματισμοί -καμιά φορά θανάσιμοι- πολιτών από ληστές που αναζητούν το καλοκρυμμένο κομπόδεμα), είναι πλέον τόσες που τα περιστατικά αυτοδικίας, όταν μάλιστα στηρίζονται από σύσσωμη την τοπική κοινωνία, δεν θα αργήσουν να ξεσπούν σαν αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Ομως αυτό είναι πόλεμος. Ολέθρια διολίσθηση από την προσπάθεια να ορθοποδήσουμε, στην κουλτούρα του όπλου και της λεπίδας. Δηλαδή το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια δοκιμαζόμενη κοινωνία. Η βία μολύνει ό,τι αγγίζει. Ο εκδικητής επικαλείται ως κίνητρο την απόδοση δικαιοσύνης, αλλά καταλήγει σ’ αυτό που αποστρέφεται και ενάντια στο οποίο επαναστατεί: τη βία. Η αυτοδικία είναι ένα έγκλημα από την αντίστροφη, που βυθίζει τ’ αγκάθια του πιο βαθιά στο σώμα της κοινωνίας... Φτάνει εκεί ψηλά, στα άνω δώματα της προσωρινής ή της μέλλουσας εξουσίας ή μυρωδιά της υφέρπουσας φωτιάς, του χυμένου αίματος;