Παρακολουθώντας το παιχνίδι της εθνικής μας με τη Γερμανία μου ήρθε μια παλιά σκηνή στο μυαλό. Και θυμήθηκα σε συνδυασμό με όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, ίσως με όλα αυτά που συμβαίνουν από την ώρα που ένα παιδί γεννιέται σ΄αυτό το κόσμο έτσι όπως σήμερα είναι διαμορφωμένος.

Στην εταιρεία που δουλεύω είμαι αυτό που λένε ο τελευταίος τροχός της αμάξης σε σχέση με το υπόλοιπο δυναμικό. Δηλαδή πολύ απλά είμαι μια γραμματέας με καθήκον να κάνω ότι μου λένε (απλές δουλειές) και γύρω μου βρίσκεται μια ολόκληρη ομάδα μάρκετινγκ που λειτουργεί σε άλλο κόσμο. Εγώ παίρνω ένα συνήθη μισθό γραμματείας, φεύγω γύρω στις πέντε από το γραφείο, δεν έχω μπόνους ούτε άλλες παροχές, δεν έχω υποχρέωση να πιάσω κανένα πλάνο, δεν συμμετέχω στο φρενήρη ρυθμό του γραφείου.

Από ότι την άλλη όμως συμβαίνει ένα παράδοξο. Δεν είμαι η συνήθης γραμματέας. Δηλαδή όταν θέλουν να μάθουν οτιδήποτε εκτός των πλάνων τους, δηλαδή τι συμβαίνει στο κόσμο έξω από τους πίνακες και τους αριθμούς, τρέχουν σε μένα. Μια κι από ότι φαίνεται κανείς δεν έχει διαβάσει ένα βιβλίο, δεν έχουν καιρό να πάνε σινεμά (ή δεν θέλουν) δεν έχουν κάνει καμιά αναζήτηση στη ζωή τους εκτός από αυτά που τους επέβαλε το πτυχίο και στη συνέχεια η εταιρεία.

Ένας διευθυντής λοιπόν μια μέρα μου έκανε μια ερώτηση γεμάτος περιέργεια "πως μπορείς να έχεις τέτοιο επίπεδο μόρφωσης και αντίληψης και να αρκείσαι να σηκώνεις τα τηλέφωνα? Θα μπορούσες να είχες φτάσει πολύ ψηλά" Όταν του απάντησα έμεινε να με κοιτάει, όπως κοιτάς κάποιον και προσπαθείς να καταλάβεις αν είναι καθυστερημένος στο μυαλό ή απόλυτα θρασύς.

Του είπα πολύ απλά "και ποιος σου είπε πως ήθελα να πάω στο ψηλά που εννοείς? ούτε για ένα εκατομμύριο μισθό δεν θα ήθελα να είμαι αυτό που είσαι" Δεν το θεώρησε καν προσβολή γιατί με το μυαλό του έπλασε την ιστορία που τον ικανοποιούσε. Πως δηλαδή όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Κι είναι λογικό, γιατί θα έπρεπε να υποστεί ένα πολιτισμικό σοκ αν συνειδητοποιούσε πως η απλή γραμματέας που πληρώνεται με ένα χαρτζιλίκι και δεν έχει προοπτική να φτάσει πουθενά τον λυπάται!!

Το πολιτισμικό σοκ όμως ήρθε κάποια μέρα μετά από καιρό, όταν ετοιμαζόταν να φύγει από την εταιρεία γιατί θα πήγαινε σε μια άλλη χώρα, επέμενε να συζητήσουμε. Φτιάξαμε καφέ και με ρώτησε διάφορα από περιέργεια. Κι όταν έμαθε πως κάποτε ήμουν σε μια θέση που είχε σημαντικότερες προοπτικές από τη δική του και πιο πολλά λεφτά και παραιτήθηκα, όταν έμαθε πως οικειοθελώς έφυγα από τα βόρεια προάστια γιατί μου την έσπαγε το περιβάλλον και μετακόμισα δυτικά, όταν έμαθε πως πούλησα κάποτε το αυτοκίνητο γιατί το θεωρούσα ηλίθια και επιβλαβή συνήθεια, και πάρα πολλά άλλα πράγματα που δεν χωράγανε στο μυαλό του και στο κόσμο του, κουρασμένος και παραδομένος ίσως μου είπε "ούτε εγώ θα άλλαζα τη θέση μου με κάποιον άλλον αν ήμουν εσύ"

Ο απόλυτα κουρδισμένος βορράς, ο αποτελεσματικός και παραγωγικός κουνάει το δάχτυλο μπροστά στα μάτια μας απειλητικά και μας υποδεικνύει πως είμαστε πολύ μικροί μπροστά του, πρόχειροι, αναποτελεσματικοί, και δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάμε ψηλά. Ίσως κάποια στιγμή θα έπρεπε απλά να τους πούμε, "και ποιος σας είπε ότι θέλουμε να γίνουμε σαν κι εσάς?" Αλλά για να το πούμε αυτό και να λουφάξουν στη γωνιά τους πρέπει να συντρέχουν δυο σοβαροί παράγοντες που συντρέχουν στη δική μου ιστορία. Πρώτον θα έπρεπε εμείς συνειδητά να έχουμε μια άλλη αντίληψη των πραγμάτων που έχουν αξία και των αναγκών που πραγματικά έχουμε και δεύτερον να μπορούμε να βγάζουμε το ψωμί μας έστω και φτωχικά αλλά χωρίς υποκλίσεις, καλοπιάσματα και ρουφιανιές στους δυνατότερους για να τσιμπολογάμε τα ψίχουλα μας δίνουν. Οταν δεν θα παρακαλάμε για δανεικά και χάρες γιατί αυτά που θα ορίζουμε σαν απαραίτητα για να ζήσουμε δεν τα περιλαμβάνει η παραγωγή τους και θα πρέπει να τα καλλιεργήσουμε μόνοι μας για καθορίσουμε εκ νέου τη τροφή μας. Εκείνο το είδος τροφής που δεν μπαίνει ούτε σε συσκευασίες τρία σε ένα, ούτε σε φτηνιάρικες προσφορές κρεμασμένες δίπλα στα ταμεία.

Και για να γίνει αυτό πρέπει να μην έχουμε εκπροσώπους που το όνειρό τους είναι να καταντήσουν σαν αυτούς τους χαρτογιακάδες που τους έχουν σαν ινδάλματα, και θάρρος να τους το πουν. Η μάχη που γίνεται αυτή τη στιγμή σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κυρίως πνευματική. Είναι σε πόλεμο η απόλυτη κενότητα ενός απρόσωπου και παρανοϊκού συστήματος με την ουσία της ζωής και της ύπαρξης που αγωνίζεται να κρατήσει την δυνατότητα του ανθρώπου να μπορεί ακόμα να αναζητά, να μορφώνεται, να εξελίσσεται πνευματικά, να ταξιδεύει στις θάλασσες όπως ο Οδυσσέας μέχρι να βρει την Ιθάκη του.

Όλη η εικόνα της ανθρωπότητας σήμερα είναι ακριβώς όπως μια πολυεθνική. Η αντίληψη, οι στόχοι, ο πυρετός του κέρδους με όποιο κόστος και λαοί στείροι πνευματικά, πρόθυμοι εργάτες να προωθούν προϊόντα και ν΄αγοράζουν. Με όλες τις υπόλοιπες αξίες που είναι η ουσία της ύπαρξης παραγκωνισμένες, περιττές και επικίνδυνες για τα πλάνα τους. Δεν θέλουν ανεξάρτητες μονάδες που γράφουν στα παλιά τους παπούτσια ανόητες φιλοδοξίες, επιφανειακή προσέγγιση της ζωής και περιορισμένων οριζόντων αντίληψη. Θέλουν στείρα πνεύματα, ανίκανα να λειτουργήσουν εκτός πλάνων, κούφια από αξίες και αρετές, με προγραμματισμένα προσόντα που χρησιμεύουν στην αύξηση των πωλήσεων και μόνο.

Φυσικά και η Γερμανία θα πρωτοστατεί, όπως και όλα τα αμίλητα και ακούνητα στρατιωτάκια

Την ώρα που μια τεράστια μάζα κυλάει σαν τη μπάλα του ποδοσφαίρου με εντολή να μπει στο συγκεκριμένο τέρμα με κάθε κόστος, κάποιοι έχουν φύγει ήδη έξω από το γήπεδο και παίζουν στην αλάνα ελεύθεροι. Κι αυτό είναι το κακό σπυρί στα οπίσθιά τους που τους ενοχλεί και θα τους ενοχλήσει ακόμα περισσότερο, όταν οι ανυπάκουοι θα αυξηθούν και δεν θα συμμαζεύονται πλέον γιατί δεν θα ενδιαφέρονται να πάνε ψηλά.

Κι αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο όχι τόσο σ΄εκείνους που σχεδιάζουν τα πλάνα αλλά σ΄εκείνα τα δύστυχα υπαλληλάκια της παγκόσμιας εταιρείας που σκίζονται να μοιάσουν στα τέρατα που τους διαφεντεύουν. Σ΄εκείνα τα δύστυχα πλάσματα που κοκορεύονται πως είναι αποτελεσματικά, παραγωγικά, και φιλόδοξα με τη ζωή τους σε τάξη, και τις υποχρεώσεις τους απαράβατο καθήκον και μοναδικό ιδανικό.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...