Οι τεκτονικές μεταβολές που έφεραν στην ελληνική πολιτική σκηνή τα, απρόσμενα για πολλούς, αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου του 2012 συνεχίζονται ακόμη και πιθανόν να μην ολοκληρωθούν ούτε και με τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Ο ελληνικός λαός αποφάσισε να τιμωρήσει με τη ψήφο του τα δύο κόμματα που νέμονταν την εξουσία τα τελευταία 38 χρόνια μέσα από μια διαδικασία που έβλεπε το κράτος ως «λάφυρο» του εκάστοτε κόμματος που σχημάτιζε κυβέρνηση. Κάποιοι μίλησαν ακόμη και για το «Τέλος του Δικομματισμού», λες και ήταν κάποιο είδους δικτατορίας.

Ωστόσο ο δικομματισμός δεν ήταν προϊόν σατανικής επινόησης κάποιων ραδιούργων, αλλά κάτι που αναπτύχθηκε φυσικά μέσα από τις πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες που διαμορφώνονταν. Στόχος του ήταν να εμποδίσει τις πολιτικές διαμάχες να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις, δημιουργώντας στον αντίποδά τους μια ισορροπία δυνάμεων δύο πολιτικών σχηματισμών. Αυτό που τελείωσε δεν ήταν ο δικομματισμός. Ήταν η, σχεδόν απολυταρχική, μονοπώληση της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, ενώ παράλληλα η μικρομεσαία και η εργατική τάξη αποπλανούνταν συστηματικά με την υπόσχεση συνετών και μελετημένων μεταρρυθμίσεων…

Στις δημοκρατίες, ως γνωστόν, οι εκλογικές πρακτικές βοηθούν το πολιτικό σύστημα να απορροφήσει την ενέργεια όσων του αντιστέκονται. Να εμποδίσουν τη δυσαρέσκεια να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Συνέβη αυτό όμως στην Ελλάδα με τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου; Όχι. Καμιά ενέργεια δεν απορροφήθηκε και καμιά δυσαρέσκεια δεν εκτονώθηκε. Ο ελληνικός λαός συνεχίζει να είναι οργισμένος, φοβισμένος και συγχυσμένος. Δεν είναι όμως κάποιο κοπάδι ψαριών που λοξοδρομεί όλο μαζί. Δεν καθοδηγείται πλέον τόσο εύκολα από την πολιτική του ελίτ. Δεν εκφοβίζεται και τρομοκρατείται, με «θανάσιμα» διλήμματα, όπως θα ήθελαν ορισμένοι. Για το λαό δεν υπάρχει το ψευδεπίγραφο δίλημμα Ευρώ ή Δραχμή.

Αν υπάρχει κάποιο δίλημμα αυτό μάλλον είναι: ζωή χωρίς προοπτικές, που γίνεται διαρκώς όλο και χειρότερη, ή ζωή με προοπτικές ανάκαμψης της αισιοδοξίας και της αξιοπρέπειας; Η Τρόικα, κάποιες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, όπως η γερμανική, καθώς και μια σειρά από ξένους και εγχώριους παράγοντες, πιέζουν και τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό ώστε να «διορθώσει» την ψήφο του και να ψηφίσει «σωστά» στις επερχόμενες εκλογές. Οι Έλληνες, επιμένουν, πρέπει να ψηφίσουν «σωστά». Δηλαδή μνημονιακά και φιλοευρωπαϊκά. Οι Έλληνες όντως ψήφισαν σωστά στις 6 Μαΐου: αντιμνημονιακά και φιλοευρωπαϊκά.

Η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού υποστηρίζει την παραμονή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη Ζώνη του Ευρώ, αλλά όχι «με οποιοδήποτε τίμημα». Όχι με την εφαρμογή Μνημονίων που εξαθλιώνουν το λαό, ισοπεδώνουν την κοινωνία, και κάνουν την προοπτική ανάπτυξης να τη βλέπουμε με το κιάλι. Όχι με την εφαρμογή συμφωνιών που στερούν τον ελληνικό λαό από τα μέσα να απολαύσει τη ζωή, την ελευθερία και να κυνηγήσει την ευτυχία. Δηλαδή από τις δυνατότητες να ζήσει με αυτά που κέρδισαν με αγώνες, ιδρώτα και αίμα, οι γονείς και παππούδες του.

Πρέπει να έχουμε υπόψιν μας πως όταν ένα κατεστημένο πολιτικό σύστημα (βλέπε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) απειλείται από μια μαζική κοινωνική και πολιτική αντίδραση, τότε συνήθως στέλνει κάποιες από τις «πέμπτες φάλαγγες» του (ακροδεξιά, ΜΜΕ κ.α.) να κυκλώσουν το κίνημα και να εξαντλήσουν τη ζωτικότητά του. Να εξαντλήσουν τη δυσφορία του μέσα σ’ έναν ωκεανό από συναισθήματα περί εθνικής ενότητας και πατριωτισμού. Γι’ αυτό και συμβαίνει ιστορικά η ταξική δυσφορία να στρέφεται από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα στην «ψυχολογία του πατριωτισμού», που μεταστοιχειώνεται σε οργή κατά των «εσωτερικών εχθρών» και στη δική μας περίπτωση κατά των μεταναστών. Όμως ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, μπορεί να αμβλύνουν, αλλά όχι να εξαλείψουν τις κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές διαμάχες. Ο ελληνικός λαός, ειδικά σ΄ αυτή την κρίσιμη ιστορικά περίοδο, πρέπει να αποφύγει να πέσει στην παγίδα τους, διότι αποτελούν άλλον ένα τρόπο αποπλάνησής του εκ μέρους του συστήματος.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να έχει ξεκάθαρους στόχους, χωρίς να εμπλέκεται σε ψευδεπίγραφα διλήμματα και ωμούς εκβιασμούς. Να επιδιώξει τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή και την απελευθέρωσή του στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις. Να επιδιώξει στις 17 Ιουνίου, με το ταπεινό όπλο που του προσφέρει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, τη φυγή προς τα εμπρός, τη λύτρωση από την παρατεταμένη αγωνία, τη μεγάλη δημοκρατική ανατροπή. Άλλωστε είναι προτιμότερο ένα μεγάλο σοκ παρά αλλεπάλληλες παρατεταμένες κρίσεις. Η 17η Ιουνίου πρέπει να είναι η ημέρα που ο ελληνικός λαός θα αποδείξει περίτρανα ό,τι δεν φοβάται και δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς απ’ όπου κι αν προέρχονται.