Ορδές νέων ημι-αγράμματων, ως επί το πλείστον, αποφοίτων λυκείου ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν τα παραπαίοντα σχολικά συγκροτήματα της γειτονιάς τους και να κατακλύσουν τα ετοιμόρροπα πανεπιστημιακά ιδρύματα, για να στελεχώσουν αύριο με την ημιμάθειά τους μία υπό κατάρρευση κοινωνία. Και γι' αυτό υπεύθυνοι ΔΕΝ είναι πάντα οι διδάσκοντές τους!

Έχει γίνει πια καραμέλα. Οι «νέοι», τους οποίους τόσο εύκολα επικαλούνται οι κάθε λογής δημαγωγοί, παρουσιάζοντάς τους ως αθώα θύματα ενός κακώς διαρθρωμένου συστήματος, δεν είναι ευχαριστημένοι με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, γι' αυτό και σπεύδουν να αναχωρήσουν προς τα «καλά οργανωμένα πανεπιστήμια» της αλλοδαπής, κυρίως αγγλοσαξωνικά, γιατί εκεί υπάρχουν νόμοι, επαγγελματισμός, καθαρές αίθουσες, μα κυρίως προσφέρουν εξειδικευμένη γνώση που θα τους εξασφαλίσει αργότερα σίγουρη δουλειά, λειτουργώντας ως προθάλαμος για την αγορά.

Το τόσο πολύτιμο «μέλλον» του έθνους μας, το οποίο φανατικά «οφείλουμε» να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού γιατί θα αποτελέσει το σπόρο της αυριανής ευημερούσας κοινωνίας μας, σνομπάρει τους πανεπιστημιακούς θεσμούς, διότι δεν τους μαθαίνει να σκέφτονται «δημιουργικά» και «ελεύθερα», δηλαδή να λένε ό,τι τους κατέβει και να μην τους επαναφέρει κανείς στην τάξη. Τα παιδιά δεν θέλουν να «παπαγαλίζουν», αλλά να «αυτοσχεδιάζουν».

Εννιά στα δέκα «φυντάνια» δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους ούτε μία παράγραφο από ένα βιβλίο της προκοπής, δεν έχουν ιδέα από κινηματογράφο, πέρα από τα σκουπίδια που καταναλώνουν στα κατά τόπους multiplex, από θέατρο και εικαστικές τέχνες είναι παντελώς άσχετοι, η μουσική που ακούνε είναι για κλάματα, οι εγκέφαλοί τους καμμένοι από τα βίντεο παιχνίδια και τις τσόντες – οι οποίες παρεπιμπτόντως δεν είναι καθόλου κακές, αρκεί να συνοδεύονται και από επαρκή δόση διανοητικής άσκησης, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να κατασωτευτεί μεμιάς η φαιά τους ουσία από τη συνεχή μαλακία – ενώ το όνομα Ντοστογιέφσκι το μόνο που τους θυμίζει είναι ποδοσφαιριστή της ρωσικής λίγκας που με χίλια θα ερχόταν στον Ολυμπιακό.

«Πρέπει να ακούμε τα παιδιά. Να αφουγκραζόμαστε τους νέους». Αυτό είναι το σύνθημα που συνοψίζει τον τόσο αδικαιολόγητο και αθεμελίωτο φασισμό της νεολαίας που πλήττει σαν επιδημία την ελληνική κοινωνία που θέλει τα παιδιά της να είναι τα καλύτερα και τα εξυπνότερα.

Κανείς δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί πως η εγγραματοσύνη και η κουλτούρα είναι προσωπική ΚΑΙ ΌΧΙ ΔΗΜΟΣΙΑ υπόθεση, την οποία οφείλει να μην περιμένει κανείς αποκλειστικά και μόνο από το εκπαιδευτικό σύστημα. Πρέπει να κινητοποιείται κανείς και ατομικά, ειδικά στη δική μας εποχή των ψηφιακών μέσων, όπου όλοι ανεξαιρέτως έχουν πρόσβαση σε ένα μεγάλο κομμάτι της γνώσης και μάλιστα σε απόσταση ενός κλικ του ποντικιού.

Αντ' αυτού, αυτές οι τόσο «αθώες και άσπιλες» νεαρές συνειδήσεις, με τα «υπέροχα καθαρά» πρόσωπα και τη «θλιμμένη έκφραση στα μάτια», εν όψει ενός αβέβαιου και σκοτεινού μέλλοντος, ξέρουν καλά πως το σημαντικότερο πράγμα που έχουν να αντλήσουν από την πανεπιστημιακή ζωή τους είναι τα οφέλη που τους προσφέρουν οι πολιτικές νεολαίες.

Εις το εξής, το μέλλον τους διαγράφεται λαμπρό στα πολιτικά τραπεζάκια έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας, οργανώνοντας το επόμενο πάρτυ ή εκδρομή στη Μύκονο και γνωρίζοντας πως ακόμη κι αν δεν πετύχουν την είσοδο στον πολιτικό στίβο, τουλάχιστον θα έχουν βγάλει καμιά γκόμενα...

Πηγη