Τι να πω στην Άννα;
Δεν αναφέρομαι στην Άννα Διαμαντοπούλου, ούτε στην Άννα Νταλάρα, ούτε στην Άννα Βίσση ούτε σε κάποια άλλη «διασημότητα».
Αναφέρομαι στην Άννα, την παλιά μου μαθήτρια που ξανασυνάντησα πρόσφατα με τη βοήθεια της κοινωνικής δικτύωσης, την μονάκριβη για τους δικούς της ανθρώπους, για τους συγγενείς και τους φίλους της.
Την Άννα με το κοφτερό μυαλό, με τη ματιά που σε αφόπλιζε, με το ανήσυχο πνεύμα και με τα δυο της φτερά έτοιμα να πετάξει.
Δυο χρόνια αγωνίστηκε, κουράστηκε και μόχθησε, όπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί της, για να μπει στη σχολή που της άρεσε, την ΑΣΟΕΕ, ώστε να μπορέσει να σπουδάσει και να ασχοληθεί με το αντικείμενο που της άρεσε, τις οικονομικές επιστήμες. Ήταν τότε και η εποχή που τα λεγόμενα οικονομικά επαγγέλματα ήταν περιζήτητα στην «αγορά εργασίας».
Πέρασαν περίπου οχτώ χρόνια από τότε που τελείωσε το σχολείο, όμως το μήνυμα που μου έστειλε δεν ήταν και τόσο ελπιδοφόρο.
«Δάσκαλε! Να βρεθούμε για έναν καφέ να τα πούμε γιατί τέλος Αυγούστου θα περάσω τα εθνικά σύνορα και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω…»
Ποιος μπορεί να με συμβουλεύσει τι να πω στην Άννα;
Να της πω ότι έκανε πολύ καλά που διάλεξε να πάει σε άλλο ουρανό να ανοίξει τα φτερά της γιατί στον δικό μας ίσως και να μην είχε την ευκαιρία να τα ανοίξει ποτέ; Και τα φτερά σαν δεν ανοίγουν, γίνονται ατροφικά και άχρηστα για το σκοπό που δημιουργήθηκαν. Όπως τα φτερά των πουλιών που είναι χρόνια κλεισμένα στο κλουβί. Τα πουλιά αυτά μπορεί να συνεχίζουν να κελαηδούν, έχουν ξεχάσει όμως να πετάνε. Και τι σόι πουλί είναι αυτό που έχει ξεχάσει να πετάει;
Να της πω να μείνει εδώ και να παλέψει, να αγωνιστεί; Ακόμη και αν υπάρχει κίνδυνος να μην μπορέσει ποτέ να πετάξει;
Με ποιους να παλέψει και για ποιους να αγωνιστεί; Με αυτούς που επικροτούν ακόμα και τώρα τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης; Γι’ αυτούς που τόσα χρόνια αγόραζαν μισοτιμής τα όνειρα και τις ελπίδες για να τα κάνουν πλούτο και χλιδή προσωπική;
Λένε συχνά οι «υπεύθυνοι» και οι «σοφοί» πως τάχα δεν πρέπει να ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα. Ας αναρωτηθούν όμως κάποια στιγμή αυτοί που θα έπρεπε να αναρωτηθούν, τι έκανε η πατρίδα για την Άννα και για κάθε άλλον νέο σαν την Άννα; Σάμπως η μετανάστευση των νέων σε άλλους τόπους δεν αποτελεί έμμεση θυσία γι’ αυτή την έρημη την πατρίδα που τη θυμούνται όποτε τους συμφέρει και την ξεχνάνε αμέσως μετά πάλι επειδή τους συμφέρει;
Τι να πω στην Άννα; Ειλικρινά δεν ξέρω!
Σήμερα ανακοινώνονται οι βαθμοί των παιδιών που έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις! Η σημερινή μέρα χαράς, για όσους πήγαν καλά, θα μετατραπεί σε λίγα χρόνια σε μέρα μεγάλου προβληματισμού και περισυλλογής όταν θα πάρουν το πτυχίο τους. Βλέπετε ζούμε στην εποχή της «διά βίου μάθησης» της «απασχόλησης» και κατά συνέπεια του «όπου γης και πατρίς».
Κάθε σπίτι πλέον έχει το δικό του άνθρωπο, το δικό του μετανάστη που άνοιξε ή ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του σε άλλους ουρανούς μακριά από τον δικό μας καθώς, απ΄ότι φαίνεται τον δικό μας ουρανό φροντίζουν οι «υπεύθυνοι» να τον διατηρούν «καταγάλανο» μόνο για τους τουρίστες.
Μάλλον το καλύτερο που έχω να πω στην Άννα είναι τούτο:
«Να είσαι πάντα χαρούμενη εκεί που θα πας και να προσέχεις τις πτήσεις σου. Ούτε πολύ χαμηλά και σου βρέξει το κύμα τα φτερά, ούτε πολύ ψηλά και σου τα κάψει ο ήλιος»
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
