Όσοι δεν κατανόησαν τον ιστορικό χαρακτήρα της αναμέτρησης της 17ης Ιουνίου, όσοι υπέκυψαν στον φόβο και στην τρομοκρατία σύντομα θα ζήσουν, με τον πιο επώδυνο τρόπο, τις συνέπειες της επικράτησης των μνημονιακών συμφερόντων και των κομματικών υποτελών τους.

Το σάπιο, το ανίκανο, το υποταγμένο κομματικό σύστημα ξαναστήθηκε στα πόδια του. Το «μήνυμα» που στάλθηκε προς το 4ο Ράιχ, στους δανειστές μας, στην τραπεζική «δικτατορία» είναι σαφές: Τα φθαρμένα, τα υποτελή κόμματα, τα οποία μας «υπέδειξαν» να ψηφίσουμε οι δυνάμεις της ξένης κατοχής, κατάφεραν να συγκεντρώσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιήθηκαν, έστω και τυπικά, τα Μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, οι επονείδιστες υπογραφές της μνημονιακής νομιμοφροσύνης των Α. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου.

Τα συστημικά-μνημονιακά συμφέροντα μπορούν τώρα, μαζί με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, να αναπνεύσουν ελεύθερα. Πέρασαν μερικές «δύσκολες» εβδομάδες, όπου διακυβεύθηκαν τα πάντα… Όμως οι συστημικές-μνημονιακές οικονομικο-πολιτικές δομές επέβαλαν τελικά την άποψή τους…

Όσοι αφελείς νομίζουν ότι πρόκειται για προσωρινή κατάσταση, για συγκυριακή επικράτηση, και περιμένουν τους επόμενους μήνες κατάρρευση της νέας μνημονιακής κυβέρνησης και νέες εκλογές σύντομα θα εγκαταλείψουν τις αυταπάτες τους. Τα όσα θα επακολουθήσουν μικρή σχέση θα έχουν με τα μαρτύρια, τον ευτελισμό, την εξαθλίωση που υπέστη ο ελληνικός λαός τα δύο τελευταία χρόνια. Θα επιβληθεί ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑΞΗ, γιατί τα μνημονιακά συμφέροντα δεν θέλουν να κινδυνεύσουν ξανά.

Τώρα τα συμφέροντα αυτά ενεργοποιούν την επόμενη φάση της ενίσχυσης των συσχετισμών τους.

Ενσωμάτωσαν σχεδόν αυτόματα ένα τμήμα της Αριστεράς (;), τη ΔΗΜΑΡ, επιδιώκοντας ταυτόχρονα τόσο την ευρύτερη κοινωνική νομιμοποίηση της νέας κυβέρνησης όσο και την απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ στον αντιμνημονιακό χώρο. Παράλληλα διόρισαν στην πράξη την κυβέρνησή τους, τοποθετώντας στα κρίσιμα υπουργεία εκπροσώπους του τραπεζικού συστήματος, των εφοπλιστικών και εργολαβικών συμφερόντων.

Ο νέος πρωθυπουργός διαδραματίζει τον ρόλο του «ενδιάμεσου», που επιχειρεί να συμβιβάσει τις συστημικές απαιτήσεις με τις κομματικές ανάγκες και τις τακτικές κινήσεις των κομματικών ελίτ της συγκυβέρνησης. Όμως, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ίδια τα πρόσωπα που επιλέγονται και επιβάλλονται από τα συστημικά συμφέροντα στα πολιτικά επιτελεία.

Είναι χαρακτηριστικό στοιχείο ότι πρόσωπα τα οποία αποτέλεσαν τους αυθεντικούς εκφραστές του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», που έθεσαν τις βάσεις, και σε οικονομικό και σε θεσμικό και σε ιδεολογικό επίπεδο, της επικράτησης των νεοφιλελεύθερων επιλογών και αντιλήψεων, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της νέας εκτελεστικής εξουσίας. Αυτοί θα «διαπραγματευθούν» τα Μνημόνια, αυτοί θα αποφασίσουν για τους όρους επιβίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας… Κάποιοι σχολιάζουν ότι το σύστημα επιστρατεύει τις εφεδρείες του… Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον ίδιο, νεοφιλελεύθερο, «σκληρό πυρήνα» των οικονομικών επιλογών και των προσώπων που κυριαρχούν ως σύστημα εξουσίας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Αυτό το σύστημα εξουσίας υπέταξε τους φορείς του δικομματισμού –και όχι μόνο– ενσωμάτωσε και εργαλειοποίησε τις κομματικές ηγετικές ομάδες και επέβαλε τις επιλογές του οδηγώντας τη χώρα –μέσω χειραγωγούμενων πολιτικών ηγεσιών– στο «σιδερένιο κλουβί» του ΔΝΤ και στη διάθεση της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Η «νέα» κυβέρνηση δεν αποτελεί «προϊόν» συνεργασίας τριών κομμάτων ούτε λύση «εθνικής σωτηρίας».

Είναι μια καθαρώς μνημονιακή κυβέρνηση, μια «εκσυγχρονισμένη», λόγω της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, μορφή της κυβέρνησης Παπαδήμου και θα κινηθεί στην αυστηρώς καθορισμένη «σιδηροτροχιά» των Μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.

Το «αλατοπίπερο» της νέας κυβέρνησης το εκφράζουν τόσο η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ όσο και ο «μύθος» περί διαπραγμάτευσης.

Τόσο όμως τα αριστερά «άλλοθι» όσο και οι «παραμυθίες» περί της τρόικας των «διαπραγματευτών», που θα ακυρώσουν, δήθεν, αυτά που προσυπέγραψαν, θα διαψευσθούν παταγωδώς και θα «εξαχνωθούν» σε σύντομο χρόνο.

Χάσαμε ως λαός, ως κοινωνία, μια σημαντική, μια κρίσιμη αναμέτρηση. Ας ευχηθούμε να μη χάσαμε τον πόλεμο.

Γιατί οι προοπτικές κατάρρευσης της Ευρωζώνης ενισχύονται όσο η στρατηγική του 4ου Ράιχ παραμένει αμετάβλητη. Και σε μια τέτοια περίπτωση εκείνοι που θα εγκαταλείψουν πρώτοι το «σκάφος» θα είναι τα συστημικά συμφέροντα και οι πολιτικοί-κυβερνητικοί υποτελείς τους.