Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...». Οι Γερμανοί θέλουν την Ελλάδα ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας, ένα Μπούχενβαλντ. Αλλά και οι εγχώριοι θαυμαστές τους –συστημικοί και μη- επιβάλλουν τη στρατιωτικοποίηση και την καθαρότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό είναι ο φασισμός.

Φασισμός είναι τα απαράδεκτα τηλεοπτικά χαστούκια, αλλά και ο ρατσιστικός λόγος του αρχηγού Μιχαλολιάκου στην κρατική τηλεόραση, που ανήγαγε σε μοναδική παγκόσμια αξία τη δική του εθνική κουλτούρα(όπως την αντιλαμβάνεται), το δικό του τρόπο σκέψης και ζωής, αρνούμενος το σεβασμό στους τρόπους των άλλων λαών, στην κατακτημένη διιστορική αξιοπρέπειά τους. Όλοι οι άλλοι, συνεπώς, πρέπει να εξαφανιστούν. Όλοι είναι εχθροί του «χρυσαυγίτικου» ανθρώπινου γένους. Αυτή η ανορθολογική λογική συνοδεύεται από την περίφημη μανιχαϊκή ηθική που δραματοποιεί και απολυτοποιεί τη διάκριση «καλό-κακό», μεγεθύνοντας τα πάθη και το μίσος εναντίον των Άλλων.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα το φασιστικό φαινόμενο αποκτά κοινωνικό έρεισμα, ενώ πολιτικά είναι ένα συμπίλημα από την περίφημη "νέα δεξιά" τύπου Αυστρίας και την ιδεολογία των Γερμανών νεοναζί με ένα επίχρισμα από Περικλή Γιαννόπουλο. Οφείλουμε, όμως, να πούμε ότι ο φασισμός εκκολάπτεται και στα δύο άκρα, θερμαινόμενος από τη λεκτική αλλά και τη «χειρονακτική» βία. Θυμίζουμε ότι η «Χρυσή Αυγή» έκανε τρισάγιο στο σημείο δολοφονίας του αρχιφύλακα της αντιτρομοκρατικής, που δολοφονήθηκε από τους φασίστες της «Σέχτας», φωνάζοντας το σύνθημα «το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει»! Για να αποδειχθεί ότι η «εκδίκηση» είναι ο κοινός τόπος, ο κύκλος της κοινής φαυλότητας, αφού και οι άλλοι «εκδικήθηκαν», όπως είπαν, το νεαρό Γρηγορόπουλο.

Πέρα από τη διαπίστωση ότι ο φασισμός είναι ο κοινός τόπος των άκρων είναι γνωστό πως ο αντιμπεριαλισμός, ο αντιαμερικανισμός και ο αντισημιτισμός προσδίδουν σ' αυτές τις φασιστικές εκφάνσεις μία αντισυστημική και φιλολαϊκή επίφαση έτσι ώστε να μπορούν να στρατολογούν από τα φτωχά προάστια των μεγάλων αστικών κέντρων. Δεν είναι τυχαία η προσπάθειά τους να ελέγξουν ολόκληρες γειτονιές με την αστυνομική προστασία, που παρέχουν, τη δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης αλλά και ελέγχοντας ποδοσφαιρικές ομάδες -κυρίως τους "φιλάθλους" τους.

Αλλά ποιος ευθύνεται για την εκκόλαψη του φασιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα; Από τη μια πλευρά ο φανερός οικονομικός φασισμός που ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Και από την άλλη πλευρά, ο άδηλος φασισμός του ισχύοντος δήθεν δημοκρατικού συστήματος, όπου η ψήφος υφαρπάζεται με εκφοβισμούς και εκβιασμούς ή εξαγοράζεται μέσω του πελατειακού συστήματος. Όσο για τον περίφημο δημοκρατικό διάλογο, αυτός υποχωρεί μπροστά στη βία του λαϊκισμού και τη λογοκρισία της μιντιακής διαπλοκής.

Με άλλα λόγια, ο αποτρόπαιος φασισμός της Χρυσής Αυγής επιχειρείται να αξιοποιηθεί για να δώσει άλλοθι στον φασισμό της καθεστηκυίας τάξης που στέλνει κόσμο και κοσμάκι στο συμβολικό θάνατο της ανεργίας, ακρωτηριάζοντάς του την αξιοπρέπεια, τα όνειρα, τη ζωή. Η τραγωδία των βαριά ασθενών που δεν βρίσκουν τα φάρμακα που χρειάζονται είναι ενδεικτική. Γι' αυτό προσοχή, η Χρυσή Αυγή είναι όντως ένα πρόβλημα της κουτσής Δημοκρατίας μας, αλλά ποια είναι η δημοκρατία σε μία οικογένεια που δεν έχει να θρέψει τα παιδιά της με ψωμί και προοπτική;

Καταδίκη, λοιπόν, αλλά όχι στην απόκρυψη των πραγματικών προβλημάτων, όχι στον αποπροσανατολισμό..