Διάβασα το ρεπορτάζ και με κυνηγά έκτοτε η έκκληση της καρκινοπαθούς, της οποίας μόνο το μικρό όνομα αναφερόταν – Αναστασία. Η ιατρική συνταγή όπου αναγράφονταν τα απαραίτητα για τη χημειοθεραπεία της φάρμακα, σφραγίστηκε από τον υπεύθυνο του νοσοκομείου σκληρά και μονολεκτικά: «Στερείται». Το νοσοκομείο δε διαθέτει τα σκευάσματα, το κράτος δε μπορεί να τα προμηθεύσει, η Αναστασία πρέπει να τα αναζητήσει η ίδια, όπως μπορεί.

Μα ποιος θα τρέξει για κείνη, αναρωτήθηκα. Κι αν δεν έχει κανέναν δικό της με τα αναγκαία σωματικά και ψυχικά εφόδια; Κι αν τυχόν έχει κάποιον, αυτός πού θα τα βρει, κάπου στην περιφέρεια ίσως, εκτός της χώρας πιθανώς; Έκλεισα τα μάτια, είδα την Αναστασία να σηκώνεται απ’ το νοσοκομειακό κρεβάτι, «στερείται» ενώ παλεύει στη δίνη της αρρώστιας, σέρνει μαζί της τον ορό, βγαίνει με προσεκτικά βήματα στο μπαλκονάκι του θαλάμου της. Μπροστά μου, η Αναστασία τυφλώνεται απ’ τον μεσημεριανό ήλιο· ποια μοίρα την έφερε εδώ να δίνει τον σκληρό αγώνα της επιβίωσης υπό τέτοιες συνθήκες, ποια συγκυρία τη γέννησε σ’ αυτή τη χώρα που σέρνεται στην προεκλογική εκστρατεία για άλλη μια φορά – σας φαίνεται λαϊκισμός αυτό, πολιτικοί μου άρχοντες, την επαναδιαπραγμάτευσή μας μέσα, σας φαίνεται μελοδραματική η ωμή πραγματικότητα; Μα ποια αναδιαπραγμάτευση, ποια αναδιάρθρωση του χρέους, ποια επανεξέταση στο χείλος του γκρεμού; Λυπάμαι που σας γκρεμίζω όλων σας τις… επιμελώς δομημένες προεκλογικές εκστρατείες, αλλά όποιος βρίσκεται ένα βήμα πριν την ελεύθερη πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας δεν έχει πραγματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης, έχει μόνο μια δραματική αλλά δραστική ευκαιρία – να αρπάξει το χέρι αυτού που τον έσπρωξε ως την άκρη, και αποφασισμένος να του ξεκαθαρίσει: «αν δε βοηθήσεις όπως μπορείς να μην τσακιστώ, θα σε πάρω μαζί μου». Τέρμα.

Στερείται ο κάθε ασθενής στον στενότερο ή ευρύτερο κύκλο όλων μας, οργίζεται και προσβάλλεται να σας παρακολουθεί να ξιφουλκείτε αγνοώντας τον, γαμώ την ευκολία σας την ξύλινη, ποια δέκα ή δεκαοχτώ σημεία ανάκαμψης, ποιοι αμερικάνοι και ευρωπαίοι, στερείται στοιχειώδους φαρμακευτικής περίθαλψης, στερείται όχι μόνο κράτους πρόνοιας, στερείται αξιοπρέπειας, καταλαβαίνετε; Τελειώστε με τα ψεύτικα διλήμματα, τις κούφιες υποσχέσεις και απευθυνθείτε στην κοινωνία την απεγνωσμένη, την ανέκαθεν στερημένη. Τι θα πει λύση για έναν μήνα, μετά τον σάλο, λέει, θα δοθεί η πίστωση για φάρμακα κάποιων ημερών (;), θα πάρουν οι καταδικασμένοι έτσι παράταση ζωής. Όχι, όχι, παράταση παίρνετε εσείς, οι Αναστασίες ανά την Ελλάδα σάς δίνουν παράταση, αντεστραμμένοι είναι πλέον οι όροι. Το δάκρυ της εκεί στο μπαλκονάκι το μάζεψε η πλήρης απόγνωση και ποτίζει την οργή εκατομμυρίων. Πριν σας στερήσει την όποια δυνατότητα να σωθείτε, παράταση σας δίνει, θυμηθείτε το. Αναστασία, μπορεί να μην το διαβάσεις ποτέ, αλλά όλοι είμαστε στον εξώστη της ζωής, σέρνουμε τους ορούς μας όπως οι φυλακισμένοι τις αλυσίδες και τις σιδερένιες μπάλες τους, κάτω απ’ τον δυνατό μεσογειακό ήλιο και στερούμαστε πια ελπίδων. Εσύ μας δίνεις δύναμη να αντέξουμε, πάνω στο μπαλκόνι του τεράστιου νοσοκομείου όπου όλοι φιλοξενούμαστε πάσχοντες, με τα χαρτιά μας σφραγισμένα - «Στερείται».

Πήρες λέει το μάθημα… εξοχότατη Λαγκάρντ, μετάνιωσες για τις περίφημες δηλώσεις. Δίπλα από τόσους αυτόχειρες – από εκείνον που έσπρωξε τη γριά μάνα απ’ το μπαλκόνι πριν βουτήξει ο ίδιος, από εκείνον που αυτοπυροβολήθηκε στο Σύνταγμα ή αυτόν που κρεμάστηκε περιγράφοντας στο σημείωμα το αδιέξοδό του. Μελοδραματισμοί εύκολοι, σ’ ακούω να αντιτείνεις αυστηρά, αρκετά με τον λαϊκισμό! Σε βλέπω στις επιβλητικές αίθουσες και τα υψηλά συμβούλια, βλέπω το χαμόγελο του ανθρώπου που εκτοξεύτηκε και απολαμβάνει την υπερ-εξουσία που του εμπιστεύτηκαν. Αλλά βλέπω στη μορφή σου και την μοναχικότητα της ύπαρξης, τον πανικό στον καθρέφτη σου μπροστά σ’ άλλη μια ρυτίδα πριν αναπαυθείς στο σολάριουμ, κάτι τραγικό βλέπω στη μορφή σου.

Δεν κατάλαβες. Τώρα αρχίζει η Πτώση σου, όπως ακριβώς στο ομώνυμο έργο του Καμύ, που ο κατήφορος για τον επιτυχημένο, πλην ματαιόδοξο και αλαζόνα ήρωα ξεκίνησε όταν προσπέρασε έναν άνθρωπο στην άκρη της γέφυρας και δε γύρισε να βοηθήσει, ακόμη κι όταν άκουσε τον ανατριχιαστικό ήχο του κορμιού που από ψηλά έπεσε στο νερό. Οδυνηρή θα είναι τότε η συνειδητοποίηση της υπέρμετρης φιλοδοξίας, των θεοποιημένων στατιστικών, των ασυγχώρητων αφορισμών, της κεκαλυμμένης φιλαυτίας και κυρίως η έλλειψη σεβασμού, περίσκεψης και ανθρωπιάς. Οδυνηρή η συνειδητοποίηση όλων αυτών πουστερείσαι.

Άκουσες κάπου ένα… πλαφ;

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...