Αμ, δεν πρόσεχαν οι γυναίκες την δημοκρατία των «ανδρών» τόσα χρόνια, ούτε οι άνδρες την διολίσθηση του δημοκρατικού πολιτισμού σε μια μορφή αγοραίας χυδαιότητας! Τώρα είναι αργά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να σχολιάζει υπαινικτικά: «Εσείς οι γυναίκες να προσέχετε...»! Τώρα η ζημιά έγινε και αυτό που βλέπετε «γκαστρωμένο» δεν είναι η δημοκρατία των ανδρών, αλλά η δημοκρατία των άνανδρων. Εσείς οι γυναίκες ας προσέχατε, όπως και οι άνδρες επίσης …



«Η βιαιοπραγία του εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δούρου προσβάλλει το δημοκρατικό αίσθημα του ελληνικού λαού», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Πρόεδρος και απορώ με εμένα που δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψη. Κανενός είδους προσβολή δεν ένοιωσε το «δημοκρατικό μου αίσθημα» παρακολουθώντας με θλίψη το σχετικό βιντεοσκοπημένο απόσπασμα.
Οδύνη ένοιωσα, φρίκη αν θέλετε και μια πικρή γεύση, καθώς όσα περιέγραφα, φίλε αναγνώστη, ότι θα συμβούν, παρατηρώ να διαδραματίζονται στην μικρή οθόνη, στο πεζοδρόμιο, στην κάλπη και ίσως στον εσωτερικό κόσμο αρκετών Ελλήνων.

Η άνοδος της ακροδεξιάς και η ορμητική εισβολή του νεοφασισμού στην κοινωνία και στα πολιτικά πράγματα της χώρας αποτελεί το φυσιολογικότερο φαινόμενο που θα μπορούσε κανείς να αναμένει εκεί όπου η χρεοκοπία του κράτους αποκαλύπτει την βαθιά ύφεση της δημοκρατικής κουλτούρας και εν γένει του πολιτισμού που στήριξε και στηρίχθηκε στον ανθρωπισμό, στον κοσμοπολιτισμό, στα ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα, ενώ αναπαράγεται από το Κράτος Δικαίου και τους θεσμούς που έχουν ως βάση μία ισχυρή κοινωνία των πολιτών, την αξιοκρατία, τον κοινωνικό έλεγχο και τον διαχωρισμό: (α) της ελευθέριας αγοράς από την δημόσια σφαίρα και (β) των τριών εξουσιών της Πολιτείας.

Εκατοντάδες μελέτες κοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων και εργασίες πολιτικών φιλοσόφων καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Η κρίση της δημοκρατίας είναι η γενεσιουργός αιτία της ανόδου του ακροδεξιού λαϊκισμού, ο οποίος λαμβάνει νεοφασιστική ή νεοναζιστική μορφή σε μεταμοντέρνες κοινωνίες, όπου η κεντροδεξιά, ευρισκόμενη σε απόλυτη μέθεξη με τον νεοφιλελευθερισμό, διαμορφώνει μία συναίνεση οικονομικού τύπου με την κεντροαριστερά ακριβώς στον τεράστιο κοινό τόπο, ο οποίος χαρακτηρίζει την σύγχρονη πολιτική τους ταυτότητα.

Είναι όμως η κρίση της ελληνικής δημοκρατίας ένα αιφνίδιο φαινόμενο, προϊόν της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα; Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις! Το αντίστροφο συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό, ή σε κάθε περίπτωση, σε κρίσιμο βαθμό. Η μεταπολίτευση του 1974, που αποτέλεσε την πιο σταθερή περίοδο του ελληνικού κράτους, υπήρξε η εποχή κατά την οποία μία απολύτως κολοβή και στρεβλή δημοκρατία αναπτύχθηκε παράλληλα και σε συμφωνία με μία στρεβλή παραγωγική δομή. Η ελληνική δημοκρατία της εποχής μέχρι τις μέρες μας δεν πέρασε σημαντικές κρίσεις, ενώ κάποιες στιγμές που αυτή απειλήθηκε από μείζονα σκάνδαλα και αμφισβητήθηκε από αυταρχικά, γελοία καμώματα κυβερνήσεων ή της ευρύτερης διοίκησης, είχε την ικανότητα να διασκεδάσει το πρόβλημα μέσω της λεγομένης «οικονομικής αποζημίωσης». Όταν φτάναμε στα όρια μιας απειλητικής για το πολιτικό σύστημα και την διαπλοκή που το χαρακτηρίζει, κρίσης, η οποία εμφανιζόταν να ορίζεται παράλληλα ως πιστωτική και δημοσιονομική κρίση, ήταν οικονομικά τα μέσα με τα οποία το καθεστώς ηγεμονίας ανένιπτε και αναπαραγόταν. Σε μεγάλο βαθμό τα μέσα αυτά παρείχε ή εγγυάτο η ΕΟΚ, ή η ΕΕ, παράλληλα με ένα θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο που συντηρούσε τον δικομματισμό, ενώ υπονόμευε ακόμη περισσότερο την προβληματική παραγωγική δομή της χώρας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με δυο λόγια, δεν βοήθησε στην ενίσχυση της ουσιαστικής δημοκρατίας στην χώρα, αλλά αντιθέτως συνέβαλε έμμεσα στην διασκέδαση μιας τραγικά προβληματικής δημοκρατίας που υποκρινόταν την ευνομούμενη πολιτεία με τις αρετές και τα ελαττώματα μιας προηγμένης Δημοκρατίας Δυτικού Τύπου. Οι δυτικοί δημοκρατικοί θεσμοί που σταδιακά από το 1974 εισήχθησαν στην Ελλάδα, λειτούργησαν υποκριτικά και δεν εδραιώθηκαν ποτέ ως μορφές κοινωνικοποίησης. Υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό θεσμοί «στον αέρα» που έρχονταν να νομιμοποιήσουν παρά να ανατρέψουν ή ακυρώσουν το φαινόμενο της πατρωνίας και τις ασφυκτικές συνθήκες για την κοινωνία, την πολιτεία και την αγορά, που δημιουργούσε ο μηχανισμός της διαπλοκής. Στην Ελλάδα, φίλοι, επιδοτήθηκε μία «δήθεν δημοκρατία», ή, αν προτιμάτε, ένα πελατειακό μεταπρατικό καθεστώς δημοκρατικοφάνειας, από όλους αυτούς που σήμερα έσπρωξαν την χώρα στην χρεοκοπία και ακόμη παραπέρα… στο Grexit.

Η μορφή αυτής της δήθεν δημοκρατίας μας παρήγαγε διαρκώς και μεγαλύτερο έλλειμμα την στιγμή κατά την οποία διαστρεφόταν εντελώς η σχέση ισότητας-ελευθερίας από το ρουσφέτι, τον παραγοντισμό, την οικογενειοκρατία, τον αμοραλιστικό συντεχνιασμό και έναν υπερφίαλο αριστερισμό που προφασιζόταν το κίνημα. Ο υδροκέφαλος κομματισμός έπνιγε την κοινωνία των πολιτών και αποπροσανατόλιζε ένα διασπασμένο εργατικό κίνημα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι ηγεσίες της αριστεράς φάνηκε να βολεύονται σε έναν μικρόκοσμο που δημιουργήθηκε στην περιφέρεια του πολιτικού συστήματος, παραμένοντας σε μεγάλο βαθμό προσδεδεμένες σε διάφορες μορφές επαναστατικών αφηγήσεων των αρχών του περασμένου αιώνα, ή ακόμη παλαιότερων.

Η πολιτική ηγεμονία ενός απολύτως φαύλου πατερναλιστικού κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που ασφαλώς συνδυάστηκε με τον έλεγχο του κράτους και της αγοράς, εκχυδάισε όσες αριστερές προσπάθειες έμοιαζε να διαμορφώνουν προοπτικές για την εμπέδωση ενός σύγχρονου κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης, κάθαρσης και πολιτικής αναδιοργάνωσης. Το ΠΑΣΟΚ δεν λεηλάτησε την αριστερά, όπως συνηθίζεται να λέγεται, αλλά πέτυχε να την εξευτελίσει ως έννοια και αφήγηση, πέραν του ότι κατόρθωσε να ενσωματώσει μέσω κυρίως της διαπλοκής, ένα κρίσιμο μέγεθος προβεβλημένων πρώην αριστερών και νυν ρεαλιστών. Από την άλλη πλευρά η ΝΔ, ως ο άλλος κεντρικός πόλος του κράτους πατρωνίας, προσπάθησε να συγκεράσει ο, τι πιο παλαιοκομματικό και αντιδραστικό με την σύγχρονη, ισοπεδωτική, πολιτική χυδαιότητα του νεοφιλελευθερισμού, δομώντας μία απολύτως ανισόρροπη κομματική δομή, η οποία ως συγκολλητική ουσία είχε απλώς την προώθηση στα όργανα του κράτους των «δικών μας παιδιών» και την ενίσχυση πάση θυσία των άπληστων «δικών μας επιχειρηματιών».

Κοιτάξτε, η δημοκρατία αν λειτουργήσει με τους κανόνες της ελευθέριας αγοράς (ως αγορά), τότε αποκτά «αντι-βιοοικονομικά» χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σε ένα ολοένα και πιο σπάταλο καθεστώς σε ότι αφορά στην αξιοποίηση όλων των ειδών πόρων και αδιαφορεί για τις επόμενες γενιές και τις παράπλευρες ζημιές στις ζωές των ανθρώπων και στην ικανότητα αναπαραγωγής του φυσικού περιβάλλοντος. Η δημοκρατία του «λεφτά υπάρχουν» είναι μια καταστροφική για το περιβάλλον, τον πολιτισμό και τον άνθρωπο περιπέτεια, ενώ η δημοκρατία που στηρίζεται στο λεγόμενο σουηδικό μοντέλο ευημερίας λειτουργεί καλά όσο υπάρχουν λεφτά σε ένα βιομηχανικό κράτος υψηλής τεχνολογίας, το οποίο δεν πλήττεται από τον διεθνή ανταγωνισμό. Σε κάθε περίπτωση όσο περισσότερο η δημοκρατία, ως πολιτεία, κοινωνική δομή και αρχές πολιτικής λειτουργίας, ταυτίζεται με την αγορά τόσο περισσότερο η ισότητα μεταξύ των πολιτών υπονομεύεται από την ελευθερία αυτών που κερδοσκοπούν ως κόμβοι και θεσμοί της ροής του χρήματος.

Σκεφθείτε, τώρα, σε ένα τέτοιο σύστημα ταύτισης δημοκρατίας-αγοράς να κυριαρχεί η διαπλοκή και ένα κράτος πατρώνων-πελατών!! Εδώ πλέον η χρεοκοπία της χώρας με οικονομικούς όρους είναι αναπόφευκτη, αν σταματήσει η παραγωγή χρηματοπιστωτικής φούσκας και οι επιδοτήσεις από υπερεθνικούς οργανισμούς που συντηρούν την διαδικασία παραγωγής αυτής της φούσκας, ενώ παράλληλα συμβάλλουν στην μεγέθυνση μιας άλλης, διεθνούς. Αντίστροφα, αν σκάσει η διεθνής «φούσκα», εσύ, ως χώρα, με ετούτον τον καταστροφικό συνδυασμό «πελατειακής δημοκρατίας-νεοφιλελεύθερης αγοράς» βρίσκεσαι σε απόλυτο αδιέξοδο. Εδώ βρίσκεται η πατρίδα μας σήμερα. Αυτό είναι το δράμα μας που κάποιοι ανόητοι επιχειρούν να «θεραπεύσουν» διαμορφώνοντας προϋποθέσεις μεγαλύτερης και ευρύτερης εκμετάλλευσης στην αγορά, σε μια χώρα όπου έχει καταρρεύσει ο ήδη πολύ προβληματικός παραγωγικός ιστός, ενώ πλήττεται από μεγάλο διάστημα ύφεσης, έχει ένα αφύσικα σκληρό νόμισμα, έχει πτωχεύσει, έχει αποβιομηχανιστεί, δεν έχει πλέον σημαντικό αγροτικό τομέα, πάσχει τεχνολογικά και επιπλέον χαρακτηρίζεται από υπερδιόγκωση των υπηρεσιών, καταναλωτική κουλτούρα, αστυφιλία και άναρχη μετανάστευση!

Μέσα σε αυτό το «καμίνι», η ούτως ή άλλως «δημοκρατία-μας με γυάλινα πόδια» - η οποία δεν είχε πετύχει ποτέ να γίνει δεύτερη φύση μας, ούσα παρεξηγημένη και αναπαριστώμενη (συνειδητοποιούμενη) με την μορφή των ευκαιριών στην αγορά, ή της κατάληψης ή και λεηλασίας του δημόσιου χώρου και των δημόσιων αγαθών, ή απλώς της αυθαιρεσίας και της κατάχρησης της ελευθερίας εις βάρος της ισότητας, ή του ανταγωνισμού στην παρανομία, την παραοικονομία, την απατεωνιά και την μαγκιά εν ονόματι της ισότητας - όπως αντιλαμβάνεσθε υπήρξε το θέατρο των έκφυλων και το λημέρι κάθε διαπλεκόμενου. Όσοι πορεύονταν με τον «σταυρό στο χέρι», σαν να βρίσκονταν σε μια πραγματικά δημοκρατική, ευνομούμενη πολιτεία με φιλελεύθερα χαρακτηριστικά, γρήγορα οδηγούντο στο περιθώριο και μεταβάλλονταν σε γραφικές περιπτώσεις είτε στον ιδιωτικό τομέα, είτε στον δημόσιο: σε αποτυχημένους από χέρι. Κάποιοι από αυτούς τους «απροσαρμόστους» εγκατέλειψαν την χώρα, κάποια άλλοι «πήραν τα βουνά», ενώ κάποιοι τρίτοι κατάντησαν οι χειρότερες περιπτώσεις «εκδικητών» της δημοκρατικοφανούς νομιμότητας και κοσμιότητας. Το αυγό του φιδιού είχε ήδη εκκολαφτεί! Επί 30 και περισσότερα χρόνια ζήσαμε την χλεύη των δημοκρατών στον τόπο μας, εν ονόματι της «δημοκρατίας» και του εκσυγχρονισμού, ενώ τώρα θα βιώσουμε την κατάρα που καλλιεργήσαμε με την μορφή του νεοναζισμού και του νεοφασισμού.

Δεν ωφελεί υποκριτικά να καταδικάζουμε «συλλογικά και απερίφραστα» συμπεριφορές σαν αυτές που είδαμε χθες σε έναν από τους διαύλους της διαπλοκής. Σημασία έχει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά αποτελούν την επίφαση ενός κοινωνικού θεάτρου, που στο όνομα της αγοραίας δημοκρατίας θανατώνει το δημοκρατικό φρόνιμα. Η κατανάλωση άλλωστε της «δημοκρατίας» στην χώρα μας μέσω των τηλεπολιτικών (:εμπόριο δημοκρατίας) υπήρξε τα τελευταία είκοσι χρόνια εκδήλωση προστυχιάς και εκφυλισμού του πολιτικού λόγου. Οι προστριβές μεταξύ των παραγόντων του «πολιτικού δρώμενου» (κάθε εκπομπής) ήταν ο επικοινωνιακός κανόνας, ο καμβάς, που όριζε την δομή των τηλεπολιτικών και καθόριζε την «τηλεθέαση». Ήταν και αυτό μέρος της απολιτικής ψυχαγωγίας μας, που προφασιζόταν μάλιστα την άσκηση δημοκρατικής πολιτικής. Άσκηση αντιαισθητικής, πολιτικής χυδαιότητας ήταν και είναι, αλλά άντε τώρα να επεκταθείς και να μην σε πουν …κακό, μια και για πολλά χρόνια ήσουν και εσύ στο γυαλί! Εσείς οι γυναίκες ας προσέχατε, όπως και οι άνδρες επίσης, καθώς… αν περιμένεις από τον παρουσιαστή, μάλλον δεν ξέρεις τίποτα ή παριστάνεις ότι δεν ξέρεις τίποτε σχετικά με το αντιδημοκρατικό έργο που παίζεται. Η Δημοκρατική Τηλεόραση δεν έχει εφευρεθεί ακόμη, πόσο μάλλον στην Ελλάδα όπου η δημοκρατία κατάντησε συνώνυμο κάθε είδους βαρβαρότητες. Ξεχαρβαλώθηκε το σύστημα, φίλε, και δεν επισκευάζεται (πλέον)!

Ο ακροδεξιός λαϊκισμός ακόμη και με την μορφή του νεοναζισμού θα κάνει «πάρτυ» παντού πλέον, μια και ο αριστερός και δεξιός λαϊκισμός έπαιξε άπληστο παιχνίδι με την δημοκρατία στον τόπο μας, επί πολλά-πολλά χρόνια. Η τηλεόραση είναι ο καλύτερος χώρος για το «πάρτυ» αυτό. Δεν προσέξαμε την δημοκρατία μας! Δεν προσέξαμε πώς και πού «στρώνουμε» την πολιτεία και την κοινωνία μας και τώρα θα υποστούμε τις συνέπειες. Πηγή του κακού δεν είναι τα κακομαθημένα παιδιά, ούτε ο κάθε βαθιά συμπλεγματικός συμπολίτης μας. Πηγή του κακού δεν είναι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η συγκυριακή αγανάκτηση εναντίον των θεσμών κοινωνικοποίησης και λειτουργίας της πολιτείας και της αγοράς. Η ρίζα όλων αυτών των «κακών» βρίσκεται στην υποκριτικά «δημοκρατική πολιτική», η οποία για να συγκαλύψει την παραοικονομική λειτουργία κράτους και αγοράς., διαμόρφωσε μια ψευδαίσθηση ευημερίας και ανοχής πάνω σε μια συγκαλυμμένη πολιτισμική χυδαιότητα: «ότι μπορεί κανείς κάνει…για την πάρτη του»!

Όχι, έτσι δεν δουλεύει η δημοκρατία και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να στεριώσει κανενός είδους κοινωνική συνοχή και ευημερία! Μάλλον πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή! Να ξαναδούμε το ζήτημα της δημοκρατικής οργάνωσης σχετικά ανεξάρτητα από την αγορά και να δομήσουμε μια σύγχρονη δημοκρατία με βιοοικονομικούς όρους. Έτσι, δεν θα κατασκευάσουμε ασφαλώς μια κοινωνία αγγέλλων, ούτε καν μια σοσιαλιστική κοινωνία αρμονίας, αλλά τουλάχιστον θα βάλουμε τα θεμέλια για μια λιγότερο χυδαία, αγχωτική, ανασφαλή, πρόστυχη και καιροσκοπική κοινωνικοπολιτική δομή, θεατρίνων που υποδύονται με καταναλωτική συνείδηση τον αναφερόμενο ως δημοκρατικό εαυτό τους.