Η ελληνική βουλή θα θυμίζει … Ταϊβάν ή -για πιο πρόσφατα παραδείγματα- Ουκρανία αν προτιμάτε. ”Φασίστας” και ”παλιοκουμμούνι”, οι λέξεις των ημερών που φέρνουν μνήμες εμφυλίου. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ θα πάρουν τη θέση που θα τους δώσουμε εμείς – αρκεί το πολιτικό κενό να μην είναι τόσο μεγάλο ώστε να το καπιλεύεται κάθε ακραία πολιτική έκφραση.

Δε θα αναφέρω τα στερεότυπα ότι εμείς διδάξαμε τη δημοκρατία κτλ, γιατί αυτό που ζούμε σήμερα δεν παραπέμπει στην ένδοξη εκείνη εποχή.

Πραγματική δημοκρατία και ελευθερία δεν γνώρισε η Ελλάδα μετά την τουρκοκρατία (με διάλειμμα ίσως την εποχή Καποδίστρια), αλλά όπως φαίνεται δεν είχαμε δει την απόλυτη παρακμή. Ένα απόλυτα καταδικαστέο σκηνικό βίας, αν ερμηνευτεί επιφανειακά και μεμονωμένα ως στοιχείο προς απομόνωση, θα έχουμε χάσει την ουσία.

Η σωματική και λεκτική βία είναι απλώς η ακραία έκφραση ενός ανθρώπου ή ενός λαού σε παρακμή. Η ψυχολογική βία όμως είναι ο ”πολιτισμός” και η ”δημοκρατία” που με τόσο σθένος υπερασπίζεται το πολιτικό σύστημα με τις πολλές εκφάνσεις του. Ψυχολογική βία με ρητορική μνημονιακή ή αντιμνημονιακή, υπέρ ή κατά των μεταναστών, υπέρ ή κατά των διαδηλώσεων κτλ.

Αυτή τη ρητορική είναι συνδεδεμένη με σκοπιμότητες και ψηφοθηρία, ενώ στο βάθος υπάρχει πάντα κάποιος που σου ”κουνάει το δάχτυλο”. Και ο κόσμος πηγαίνει να ψηφίσει φοβισμένος από τη μία ή την άλλη ρητορική – ανάλογα με το ποιά καλοπληρωμένη (από επικοινωνιολόγους) συνταγή ήταν η πιο επιτυχημένη. Στο τέλος ανακοινώνουμε το νικητή ή τους νικητές και πανηγυρίζουμε συνολικά τη νίκη της δημοκρατίας…

Ποιός νίκησε τελικά και άραγε τί πρόγραμμα θα εφαρμόσει; Πρέπει να είναι αφελής πλέον κάποιος για να πιστέψει ότι οι προεκλογικές εξαγγελίες είναι και το πρόγραμμα διακυβέρνησης. Αυτό το μαθαίνεις μετά ”την απομάκρυνση από το ταμείο” ή την κάλπη… Γιατί τον κόσμο δεν τον ενδιαφέρει τελικά πώς θα το κάνεις αλλά τί θα πετύχεις. Δε αντέχει πια να βλέπει ανθρώπους στα συσσίτια, ενώ κάποιοι άλλοι τρώνε με χρυσά κουτάλια χωρίς να διώκονται για τις απάτες τους.

Δεν αντέχει να παίρνει ακόμα μια γενιά το δρόμο της ξενιτιάς, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια τους μήπως κάποιος μετανάστης ή ντόπιος τους αφαιρέσει τα τελευταία τους υπάρχοντα. Μη φοβάστε τους χρυσαυγίτες ή τους κάθε χρυσαυγίτες. Τον κόσμο να φοβάστε.

doloblogies

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...