Ύστερα από τη χτεσινή καταρρακτώδη βροχή, που κράτησε σχεδόν ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, η έβδομη μέρα του 69ου κινηματογραφικού φεστιβάλ Βενετίας ξεκίνησε ευτυχώς ηλιόλουστη, προσφέροντάς μια ακόμη ταινία που σίγουρα θα προστεθεί στα φαβορί που θα διεκδικήσουν ένα από τα βραβεία της φετινής Μόστρας.

Ο λόγος για την κορεάτικη ταινία «Pieta» του γνωστού μας Κιμ Κι-Ντουκ (Kim Ki-duk), ένα πικρό σχόλιο πάνω στην καταστροφική δύναμη του χρήματος, ενώ στις αρκετά ενδιαφέρουσες ταινίες αξίζει να σημειωθεί και η πορτογαλική «Οι γραμμές του Γουέλινγκτον» της Βαλέρια Σαρμιέντο (Valeria Sarmiento).

Η Τρίτη (4/9), όμως, είναι μέρα και του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς που βρίσκεται στο Λίντο για να παραλάβει το ειδικό βραβείο «Ρομπέρ Μπρεσόν», που απονέμει το καθολικό ίδρυμα Fondazione ente dello spettacolo, υπό την αιγίδα του υπουργείου Πολιτισμού.

Στο γνωστό γλυπτό της Μαντόνας που μεταφέρει το σώμα του νεκρού Ιησού και τους διάφορους πίνακες που εμπνεύστηκαν από αυτό (από Μιχαηλάγγελο μέχρι Βαν Γκογκ), αναφέρεται ο τίτλος της ταινίας «Pieta» του Κορεάτη σκηνοθέτη Κιμ Κι-Ντουκ («Bad Guy», «3-Iron»).



Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας μοναχικός, αδίστακτος 30άρης που ζει απειλώντας μικροεπιχειρηματίες, οι οποίοι χρωστάνε σε άπληστους δανειστές, πολύ συχνά προκαλώντας τους σωματικά τραύματα (τους αναγκάζει να σπάσουν τα πόδια ή τα χέρια τους) για να εισπράξουν την ασφάλεια και να πληρώσουν το χρέος τους.

Κάποτε, στη ζωή του, θα εμφανιστεί μια άγνωστη γυναίκα που υποστηρίζει πως είναι η μητέρα που τον εγκατέλειψε μόλις γεννήθηκε. Σταδιακά ο άντρας αρχίζει να αλλάζει και αποφασίζει ν’ αλλάξει ζωή, όταν, ξαφνικά, η μητέρα του απάγεται. Πιστεύοντας πως πίσω από την απαγωγή βρίσκεται κάποιος τον οποίο είχε τραυματίσει στο παρελθόν, αρχίζει να κυνηγά όλα τα ανάπηρα θύματά του. Μόνο που η αλήθεια βρίσκεται αλλού και είναι πιο τρομερή απ’ ό,τι φανταζόταν.

Ταινία πάνω στην εκμετάλλευση, την απώλεια των αξιών αλλά και τη λύτρωση, έστω κι αυτή έρχεται με τον πιο οδυνηρό τρόπο. Με το γνωστό του στιλ, με εικόνες δυνατές, συχνά βίαιες, με ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ και μια υποβλητική σκηνοθεσία, που άλλοτε τονίζει τη βία κι άλλοτε έρχεται σε αντίστιξη με τα δρώμενα και με δυο δυνατές ερμηνείες (από την Χο Μιν-Σου στο ρόλο της μυστηριώδους γυναίκας και τον Λι Τζουνγκ-Τζιν, στο ρόλο του άντρα), ο Κιμ Κι-Ντουκ έφτιαξε μία από τις πιο ώριμες ταινίες του.



Στην περίοδο της εισβολής του Ναπολέοντα στην Πορτογαλία και την αντίσταση ενάντια στα στρατεύματά του από τους Πορτογάλους και τον βρετανικό στρατό υπό τη διοίκηση του στρατηγού Γουέλινγκτον αναφέρεται η διάρκειας δυόμιση περίπου ωρών ταινία «Οι γραμμές του Γουέλινγκτον» (Linhas de Wellington) που σκηνοθέτησε η Βαλέρια Σαρμιέντο, με βάση το σενάριο και την προετοιμασία που είχε κάνει γι’ αυτό ο σκηνοθέτης Ραούλ Ρουίζ λίγο πριν πεθάνει.

Η σκηνοθέτρια κατάφερε να συνδυάσει πειστικά τις διάφορες προσωπικές ιστορίες (ενός πληγωμένου Πορτογάλου αξιωματικού, ενός απογοητευμένου από τη γαλλική επανάσταση ποιητή, καθώς και του ίδιου του Γουέλινγκτον που περνάει τον καιρό του προσπαθώντας να πείσει ένα Γάλλο ζωγράφο να απεικονίσει τον πόλεμο ηρωϊκά, χωρίς πτώματα), με το μεγαλύτερο δράμα του πολέμου (ο αντίκτυπος στον πληθυσμό, οι εκκενώσεις των χωριών, η υποχώρηση ως τις γραμμές υπεράσπισης που έστησε ο Γουέλινγκτον), δίνοντας μιαν επική μορφή στην ταινία της.



Απ’ αυτήν σίγουρα λείπει η ποιητική, προσωπική ματιά του Ρουίζ, συνολικά όμως η Σαρμιέντο έφτιαξε μιαν αρκετά καλή ταινία, που -παρά τη μεγάλη της διάρκεια- παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Στους δεύτερους, συχνά μικρούς, ρόλους ξεχωρίζουν οι Τζον Μάλκοβιτς (Γουέλινγκτον), Ιζαμπέλ Υπέρ, Κατρίν Ντενέβ και Μαρίζα Παρέδες.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...