Γιατί οι άνεργοι και οι απελπισμένοι έχουν απολέσει την αξιοπρέπειά τους τόσο μέσα τους όσο και έξω τους, κυρίως απέναντι στα παιδιά τους, αφού δεν έχουν να τους προσφέρουν τα απαραίτητα για να θρέψουν το στομάχι και τα όνειρά τους. Είναι υποκρισία, λοιπόν, να λέμε «μη τους δείχνετε τα πρόσωπα», γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν ήδη χάσει το πρόσωπό τους, το ίδιο τους το είναι, τον λόγο ύπαρξή τους. Δεν υπάρχουν με άλλα λόγια. Είναι αφανείς ακόμη και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Γι’ αυτό αυτοχειριάζονται με μεγάλη ευκολία. Γιατί η απελπισία δεν έχει αξιοπρέπεια, δεν έχει ελπίδα.

Τι σημαίνει, άρα, χειροπιαστή ελπίδα; Να το επαναλάβουμε, σημαίνει εργασία, σημαίνει νοσοκομειακή περίθαλψη, ανθρώπινη σύνταξη, προοπτική για τους νέους που μοχθούν στα θρανία, σημαίνει ανάπτυξη όχι με τον τρόπο των τραπεζών και της γερμανικής συνταγής λιτότητας, αλλά με τον τρόπο της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισορροπίας. Θα πρέπει, συνεπώς, να αντιταχθούμε σε μία πολιτική που δεν λαμβάνει υπόψη της τον ανθρώπινο παράγοντα, που επιμένει ότι οι εργαζόμενοι είναι περιττοί, όπως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Δεν μπορεί στο όνομα της δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής(γερμανικής) αυτοκρατορίας που θα είναι ικανή να αντιπαρατεθεί στις άλλες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις, να επιβληθεί μία γιγαντιαία ανθρωπιστική καταστροφή. Αυτό δεν συνιστά πρόοδο αλλά οπισθοδρόμηση στην πλέον βάρβαρη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Όμως, οι ευρωπαϊκές ελίτ θα πρέπει να αντιληφθούν ότι αργά ή γρήγορα σε μία τέτοια δράση θα υπάρξει μία ανάλογη αντίδραση.

Κι αν η αντίδραση δεν θα μπορεί να έχει τα νομότυπα χαρακτηριστικά των εκλογών, αργά ή γρήγορα θα προσλάβει τα αιματηρά χαρακτηριστικά των εξεγέρσεων.