Ηλίας Θ. Παππάς

Η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη.

Από τα πιο ψηλά μεγάφωνα το φώναξαν, βάζοντας σε παύση κάθε παλμό και γεμίζοντάς τον με αναίτια ένταση και αχάρακτο μέλλον.

Μας έδωσαν καθρέφτες με έτοιμα είδωλα και κοιταχτήκαμε, μέχρι που δεν χρειάστηκε να ψάξουμε άλλο για να βρούμε το τίποτα κι έτσι, απλά, αγκαλιαστήκαμε.

«Εσείς από εδώ, εσείς από εκεί» μας χώρισαν και τράβηξαν στη μέση μια γραμμή. Μας έδωσαν όπλα και χτύπησαν το καμπανάκι, να κυλήσει το αίμα. Ποιος να αντισταθεί, άραγε, ποιος να καταλάβει;

Εμείς μπορούμε να αντισταθούμε και εμείς μπορούμε να καταλάβουμε. Πια, εδώ που φτάνουμε, εδώ που ο κανόνας είναι η αποτροπή των αναπνοών, νικητές θα είναι αυτοί που παίρνουν βαθιές ανάσες. Εδώ που δρόμοι δεν υπάρχουν, νικητές θα είναι αυτοί που περπατούν στο κενό.

Κι αν χρειαστεί να φτύσουμε το πρόσωπό μας, αν χρειαστεί να καγχάσουμε τις γονατισμένες σκιές μας, αν χρειαστεί να αποκαλυφθούμε ως ζώα, μη διστάσουμε. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, συνυφασμένη με τη φύση, με όριο πέρα από την απλή αντίσταση, μια μεταμόρφωση αναγκαστική και αναγκαία.

Θα έρθει με δάκρυα, αίμα και θάνατο, όπως όλες οι μεταμορφώσεις, όπως όλες οι γέννες. Δεν είναι επιλογή, δεν είναι δράμα, δεν είναι καν αποτέλεσμα. Είναι απλά μια βεβαιότητα, όπως ο αέρας και η θάλασσα, η βροχή και το χιόνι.

Φτάνει με την απόδοση του μίσους, με την ανάλυση της γενιάς, με τα παιχνίδια και τις συνωμοσίες των πολιτικών, φτάνει, με τη μεμψιμοιρία μη τυχόν και χάσουμε το κεκτημένο τέλος, με την επανάληψη του φτηνού συναισθηματισμού που μας ενώνει μόνο μέσα από το Facebook.

Καιρός για αλλαγές και θερισμούς, των καταιγίδων και της γης.

Δεν υπάρχει χώρος για να στοιβάξουμε άλλη διστακτικότητα, δεν υπάρχει ώρα να μετρήσουμε παραπανίσιο φόβο. Δεν υπάρχει άλλη μέρα να χαραμίσουμε ενάντια στα παιδιά μας, τα δικά μας και των άλλων, στα ανίψια μας, τα δικά μας και των άλλων, στους εαυτούς μας, τους δικούς μας και των άλλων.

Είναι μια πορεία προδιαγεγραμμένη, μια πορεία που παρασέρνει, θέλουμε δε θέλουμε, κάθε τι που νομίζουμε ότι προστατεύουμε: μα τίποτα, τίποτα δεν προστατεύεται από την επιβίωση.

Και ίσως, μέρες πολλές μετά, όταν θα κοιτάμε τα σύνορα της μάχης, όταν θα έχει μείνει παρά μόνο η στάχτη και τα χαμόγελα της ανακούφισης, να νιώσουμε τι σήμαινε το εμπρός και όχι το πίσω, το ρίσκο της φωτιάς και όχι ο λίθος της ατροφίας.

Μέσα στη μοίρα αφημένοι, μετά από αγώνες στους προσωπικούς μας δρόμους, θα ξεχυθούμε σαν κύμα που ξέρει, πάνω από όλα, τι σημαίνει να χαράζεις το μέλλον μέσα στις παλάμες, το δικό σου μέλλον, στις δικές σου παλάμες.

Κλείσε τα μάτια και προχώρα.

Χρεωκοπημένοι Καιροί