Αφορμή δίνει η ανεργία της ευρωπαϊκής νεολαίας, που έχει λάβει δραματικές διαστάσεις καθώς ανήλθε στο 22,5% σύμφωνα με στοιχεία της Γιούροστατ. Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ελλάδα με την ανεργία των νέων να έχει ανέλθει στο 52,8%. Δεύτερη είναι η Ισπανία με 52,7% και ακολουθεί η Σλοβακία με 36,5%. Ως συνέπειες της ανεργίας αναφέρονται η αύξηση της εγκληματικότητας, η αύξηση των ψυχικών ασθενειών στη νεολαία, αλλά και το γεγονός της δημογραφικής κρίσης καθώς οι νέοι δεν κάνουν πλέον οικογένεια ούτε γενούν. Πλέον, η προσδοκία της ισόβιας απασχόλησης και η αντιμετώπιση της εργασίας εκτός από άχθος και ως δημιουργίας, ως ενασχόληση με κάτι που αγαπάς δεν υφίστανται.

Αντί οι νέες τεχνολογίες, οι οικονομικές και θεσμικές αλλαγές να απελευθερώσουν τον άνθρωπο, τον οδήγησαν, τελικά, πίσω στον εργασιακό και πολιτιστικό Μεσαίωνα, στην περίφημη «στρατιωτική ρύθμιση» της κοινωνίας του Μπίσμαρκ. Οι εργαζόμενοι γίνονται νομάδες στον τόπο τους καθώς θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, μετανάστες που πηγαίνουν από τόπο σε τόπο ή από χώρα σε χώρα (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς να έχουν θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες) και χωρίς κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς μακροπρόθεσμο Εγώ, με τις ανθρώπινες σχέσεις να έχουν μετεξελιχθεί σε απλές ζωώδεις ανταλλαγές.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, άραγε, ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας; Καμία. Γιατί όλες οι αξίες έχουν εξοβελιστεί, εκτός τις αξίες του χρηματοπιστωτικού τζόγου. Σαν αυτές στις οποίες επιδίδεται ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Μιττ Ρόμνεϊ, καθιστάμενος πάμπλουτος. Ο Ρόμνεϊ θεωρεί ότι δεν εγκληματεί, όταν στέλνει τα κέρδη του στα νησιά Κέιμαν για να αποφύγει τη φορολόγησή τους, αλλά ότι είναι απλώς ένας «έξυπνος» επενδυτής. Την ίδια άποψη έχουν όσοι εξάγουν κέρδη από το χρηματιστήριο και δυστυχώς μία μεγάλη μερίδα των εργαζόμενων!

Αντίθετα, αρκετοί πλούσιοι, όπως Μπάφετ, θεωρούν άδικο να φορολογούνται λιγότερο από τη γραμματέα τους. Αυτό δεν είναι απλώς άδικο και κοινωνικά άνισο αλλά στρεβλώνει και την οικονομία λέει ο Τζότζεφ Στίγκλιτζ, καθώς δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο όπου η οικονομική ανισότητα μεταφράζεται σε πολιτική ανισότητα-καθώς ο οικονομικά ισχυρός αποκτά και πολιτική ισχύ-, η οποία με τη σειρά της ενισχύει την πρώτη μέσω της δημιουργίας φορολογικών «παραθύρων»(βλέπε και τις παρ’ ημίν «περαιώσεις»).

Τούτων δοθέντων, το πρόβλημα είναι συγχρόνως οικονομικό και πολιτικό. Στη συνέχεια αφορά στην άνιση σχέση εικονικής(χρηματοπιστωτικής) και πραγματικής οικονομίας καθώς και στο νέο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, ο οποίος θέλει την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο εν γένει, τόπο όπου οι επιχειρήσεις του βορρά θα βρίσκουν τη φθηνή εργατική δύναμη ή καλύτερα απ’ όπου θα στρατολογούν τους σκλάβους τους, τους νέους είλωτες.