Κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις!
Τότε παίδευα το μυαλό μου να τον καταλάβω, αλλά αρνιόμουν.
Είναι ο λόγος ενός μεγαλύτερου που απευθυνόμενος στον ανέμελο νεαρό του εξηγεί πως δεν είναι τα πάντα δεδομένα.
Πως όλα κατακτώνται με πάλη και διατηρούνται με ακόμη περισσότερη πάλη.
Γιατί κάποιος άλλος θέλει να σου το πάρει.
Ποιο; Οτιδήποτε σου δίνει ζωή.
Το παιχνίδι ή το παγωτό όταν είσαι μικρός.
Τη γκόμενα όταν μεγαλώσεις λιγάκι.
Τη δουλειά, το σπίτι και την αξιοπρέπεια όταν μεγαλώσεις περισσότερο.
Και πώς να παλέψεις αν δε μισήσεις;
Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου έκανε όταν ο Πύρρος Δήμας πριν ανέβει στον αγωνιστικό χώρο να σηκώσει τα επαχθή βάρη του, ο προπονητής του τον χαστούκιζε.
Για να τον τσαντίσει. Για να νιώσει μίσος και να βρει τη δύναμη να παλέψει με το ανίκητο βάρος.
Έτσι λοιπόν, αυτός ο σοφός μου είπε τότε, ότι όταν κάποτε θα δω πως όλα αυτά που μου λέει είναι αλήθεια, θα με περιμένει σκληρή δουλειά.
Μου είπε να παλέψω τώρα για να επιζήσω, γιατί έξω απ' το σπίτι είναι η πραγματική ζωή.
Εκεί έξω που ο άνεμος αγριεύει, μακριά από τη θαλπωρή των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού της οικογένειας.
Εκεί έξω, που το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Και πρέπει ή να γίνεις μεγάλο ψάρι ή παραμένοντας μικρό, να βρεις τρόπους να επιβιώσεις, αποφεύγοντας το μεγάλο.
Αλλά θα 'ρθει κι η μέρα που θα χρειαστεί και να τα βάλεις με αυτό το μεγάλο ψάρι.
Γιατί η τροφή πια δε θα φτάνει για όλους.
Και ή το μεγάλο θα φάει την τροφή, μαζί κι εσένα, ή θα εξουδετερώσεις το μεγάλο για να μοιραστείς την τροφή μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια.
Ή το μεγάλο ψάρι θα ζήσει ή εσύ.
Και γι' αυτό πρέπει να παλέψεις.
Και για να παλέψεις πρέπει να μισήσεις.
Αλλιώς θα χάσεις.
Τι να μισήσεις όμως;
Το μεγάλο ψάρι; Τα άλλα μικρά ψάρια που το γυροφέρνουν, γυρεύοντας καλύτερη μεταχείριση;
Όχι! Να μισήσεις το φόβο, τη δειλία, την αδικία, την πλεονεξία.
Και θα χρειαστεί να μισήσεις και τους φορείς αυτών.
Ναι, δεν είναι ντροπή να μισήσεις αυτόν που μπαίνει εμπόδιο στην ευημερία των πολλών.
Αυτός έχει ήδη μισήσει τον εαυτό του.
Εσύ δεν κάνεις τίποτα παραπάνω, παρά μόνο να τον αντιμετωπίσεις όπως αυτός επέλεξε.
Ναι, το ξέρω, δεν είναι τόσο όμορφα και ουτοπικά όλα αυτά. Ο Γκάντι θα με μάλωνε.
Αλλά η σκληρή αλήθεια του κόσμου είναι ότι κατά περιόδους δημιουργούνται στρατόπεδα.
Και αναγκάζεσαι να επιλέξεις στρατόπεδο.
Και καταλαβαίνεις τότε πως όλες αυτές οι θεωρίες αγάπης που αναμάσαγες ήταν πολύ ωραίες για να είναι αληθινές. Χρησιμεύουν ως υπόβαθρο για τη σκέψη και το χαρακτήρα σου.
Αλλά αν παραμείνεις σ' αυτές τις θεωρίες, δεν είναι γιατί αγαπάς, αλλά γιατί φοβάσαι.
Φοβάσαι να νιώσεις αυτό που θα σε σύρει στη μάχη και τότε απλώς περιμένεις απ' τους άλλους να παλέψουν γι' αυτό που εσύ φοβάσαι να πολεμήσεις.
Και περιμένεις με απέραντο αίσθημα δικαίου να δρέψεις τους καρπούς της νίκης, παρέα μ' εκείνον που πολέμησε.
Η αλήθεια είναι πως ο σοφός που σας έλεγα, με είχε προειδοποιήσει.
"Πάλεψε τώρα να επιζήσεις, έξω απ' το σπίτι ο άνεμος αγριεύει.
Κανείς δε σου 'μαθε ποτέ πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις.
Έτσι, η αγάπη σου είναι φόβος, ζωή απ' τους άλλους έμαθε να κλέβει"!
Αυτός ο σοφός, που τον λέγαν Παύλο...
Κάποτε θα δεις πως όλα είν' αλήθεια
σκληρή δουλειά σε περιμένει
γευόσουνα τα λόγια που
από το στόμα σου μοιάζανε παραμύθια
τώρα το τελευταίο παιχνίδι
μες στο δωμάτιό σου αόρατο ανασαίνει
Μονάχη στέκεσαι στο δρόμο
τον άνθρωπο κοιτάς με τρόμο
και ψάχνεις τον μπαμπά σου
πάνω του να βρεις
στην τύχη ψάχνεις προστασία
γαντζώνεσαι σαν ικεσία
παράσιτο στην δύναμη άλλων
ν' αρπαχτείς
Πάλεψε τώρα να επιζήσεις
έξω απ' το σπίτι ο άνεμος αγριεύει
κανείς δε σου 'μαθε ποτέ
πως κάποια μέρα θα χρειαστεί και να μισήσεις
έτσι η αγάπη σου είναι φόβος
ζωή απ' τους άλλους έμαθε να κλέβει
Οι μνήμες σου καπνοί στο δρόμο
μπερδεύεις κλέφτη από αστυνόμο
κι όμως πουλάς στην τύχη κάθε σου στιγμή
γυρνάει σβούρα το κορμί σου
μιλάς και χάνεις τη φωνή σου
και δεν υπάρχει πια κανείς για να σου πει
και δεν υπάρχει πια κανείς για να σου πει
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
