Από το Μαρικάκι

Λίγο πριν ανακοινωθεί το «κανιβαλικό» πακέτο μέτρων και πάρει την άγουσα για τη Βουλή, κάποιοι μοιάζει να θεωρούν ότι σχεδόν ανακάλυψαν τους υπαίτιους της κρίσης: είναι οι τυφλοί...ανοιχτομάτηδες της Ζακύνθου, είναι οι 11.000 που έπαιρναν τις συντάξεις των πεθαμένων συγγενών τους και πραγματικών δικαιούχων, είναι πάνω απ’ όλους οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Σαν όλοι αυτά να διαμόρφωσαν μόνοι τους το περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασαν. [Υπάρχει βέβαια κι ένας κοτζάμ Πάγκαλος να δικαιολογεί την άλλη πλευρά, ο οποίος έχει ισχυριστεί ότι οι ψηφοφόροι εκβίαζαν τους πολιτικούς για ρουσφέτια και οι άμοιροι οι πολιτικοί που δεν γνώριζαν άλλο από την καρέκλα της εξουσίας, τι να κάνουν, αποδέχονταν τον εκβιασμό].

Η ίδια τακτική που προηγείται κάθε σκληρού πακέτου μέτρων το οποίο, ξανά και ξανά «κουρεύει» μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες, δικαιώματα. Οι διάφορες ομάδες «μικροκατεργαραίων» αναδεικνύονται (και ομολογουμένως δεν είναι και λίγοι αφού το σύστημα αναζητούσε πάντα την εύκολη οδό για να αναπαράξει τον εαυτό του, σιγά να μην φρόντιζε να διδάξει ... πολιτική αγωγή, κι εδώ που τα λέμε και με τι προσόντα).

Κάθε παραμονή ενός τέτοιου πακέτου, λοιπόν τα μήντια και οι εντολοδόχοι τους ενεργοποιούν την τακτική του κοινωνικού αυτοματισμού, η κοινωνία στοχοποείται εκ νέου και τα ενοχικά της σύνδρομα αναμοχλεύονται, η σύγχυση για το ποιος φταίει για την κατάσταση της οικονομίας και της χώρας επιτείνεται και κάπως έτσι πριν καλά καλά το καταλάβουμε έχουμε ξαναβρεθεί οι περισσότεροι στην κλίνη του προκρούστη.

Κάπου ανάμεσα αναζωπυρώνεται και η κωμική πλέον συζήτηση για την φοροδιαφυγή, η οποία υπογραμμίζεται με  επικοινωνιακές κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Στόχος βέβαια όλης αυτής της συζήτησης είναι επίσης ο κοινωνικός αυτοματισμός και η ενοχή: ο  μισός πληθυσμός (τουλάχισοτν) στιγματίζεται ως φοροδιαφεύγων (το ΒΗΜΑ αναρωτιόταν πρόσφατα όλως τυχαίως αν «είμαστε λαός φοροφυγάδων», ρητορικό βέβαια το ερώτημα, είχε προεξοφλήσει την απάντηση), ανακοινώνονται μέτρα απίστευτης φορολογικής βαρβαρότητας και για να δικαιολογηθούν , ανακαλύπτονται διάφορες κοινωνικές κατηγορίες, οι οποίες υποτίθεται ότι φοροδιαφεύγουν μαζικά.

 Για να μας πουν ότι οι «κακοί» της υπόθεσης είναι αυτοί αλλά εφόσον δεν υπάρχει ακόμη μηχανισμός για να τους πιάσει τι να κάνουμε, θα τα μαζέψουμε από τα γνωστά κορόιδα, τα οποία προς ώρας θα αρκεστούν στην ελπίδα ότι θα υπάρξει δικαιοσύνη, δηλαδή ότι θα γυρίσει ο τροχός και κάποτε θα τα πάρουν κι απ’ τους «άλλους».

Και η συζήτηση για τη φοροδιαφυγή προχωράει κάπως έτσι:
είμαστε δηλαδή όλοι ένοχοι, κάποιοι είναι πιο ένοχοι και κάποιοι πιο κορόιδα οπότε υφίστανται άγριες περικοπές ενώ την ίδια ώρα ο βαθμός αποικιοποίησης της χώρας εντείνεται. Η εσωτερική οικονομία στραγγίζεται, κεφάλαια φεύγουν προς τα έξω, οι φόροι με τους οποίους οι κυβερνήσεις κάθε φόρα είναι δήθεν όλο και ποιο αμείλικτες, φεύγουν κατευθείαν για την εξυπηρέτηση των δανειστών και το αδιέξοδο συνεχίζεται...