του Νώντα Λειβαδίτη





Επιστρέφοντας πάλι στο 2012, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, βλέπουμε πια ότι η απεργία αποτελεί σχεδόν καθημερινή λύση για πολλά επαγγέλματα, τα οποία μέχρι σήμερα μπορούσαν να θεωρηθούν ευνοούμενα από το υπάρχον σύστημα, όπως γιατροί, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, εφοριακοί, τελωνιακοί, ακόμα και αστυνομικοί.

Έτσι, εκείνοι οι οποίοι μέχρι πρότινος κατέκριναν τη διεκδίκηση δικαιωμάτων από τους εργαζομένους, και αφού διαπίστωσαν ότι οι χάρες και τα ρουσφέτια δεν έχουν πια αποτέλεσμα, αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο και να αντιδράσουν στη μείωση μισθών. Το αν αυτό είναι κατακριτέο ή όχι, έγκειται στην κρίση του καθενός, όμως είναι άξιο απορίας αν αυτοί οι άνθρωποι άλλαξαν μυαλά και κατά πόσο αυτές οι δράσεις απενοχοποιήθηκαν στα μάτια της κοινής γνώμης. Το τελευταίο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον είναι αστείο, καθώς είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια, το πόσο εύκολα αποπροσανατολίζεται ο κόσμος εξαιτίας του φόβου αλλά και της αδιαφορίας.

Όλα αυτά βέβαια έχουν μικρή σημασία αν δεν δούμε πρώτα πως θα είναι τα πράγματα τα επόμενα χρόνια. Το γεγονός ότι σιγά σιγά όλοι μας αρχίζουμε και αφυπνιζόμαστε και προσπαθούμε να φιλτράρουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε είναι πολύ θετικό. Αυτό όμως δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα αν συμβαίνει μόνο για τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε και σταματήσει εκεί.

Γιατί αν τα επόμενα χρόνια, που ίσως να έχουν καλυτερέψει τα πράγματα, επιστρέψουμε στην «καλή ζωή», στις πιστωτικές και στα δάνεια, με πλήρη αδιαφορία για τον πολιτικό και κοινωνικό τομέα, τότε όλα αυτά θα είναι ένας φαύλος κύκλος με μόνα θύματα εμάς.