Μεγάλωσα αρκετά πια. Είμαι σε αυτή την ηλικία που δεν μπορείς να αλλάξεις πολλά και το να ονειρευτείς, γνωρίζεις καλά, ότι είναι εγκεφαλική συνήθεια ενός αυθόρμητου παλαιού εαυτού. Σε αυτή την ηλικία έχεις σταματήσει να σε ενδιαφέρουν οι προσωπικές αναμνήσεις και ψάχνεις σημαντικότερες που δεν είναι άλλες από τις συλλογικές. Αυτές που συνετέλεσαν να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο σε αυτόν εδώ τον τόπο.

Είναι τραγικό να είσαι μέρος ενός λαού που έχει μείνει στάσιμος, σαν ποτάμι που δεν βρήκε ποτέ θάλασσα παρά έγινε λίμνη και με τον καιρό βάλτος. Μέρος ενός λαού που κλέβει τις αναμνήσεις παλαιότερων γενεών για να δικαιολογήσει τον σημερινό αδικαιολόγητο λόγο ύπαρξής του. Δεν μιλώ για «εθνική υπερηφάνεια» διότι είναι σχήμα οξύμωρο εφόσον η υπερηφάνεια κρίνεται από την πορεία αυτού που την κουβαλά.

Η υπερηφάνεια κομματιάστηκε και πουλήθηκε, προσωπικά από τον καθένα μας, σε γκαλερί που εκθέτει τους ατομικούς εξευτελισμούς τού κάθε πλανόδιου «ηγέτη», που ήθελε και θέλει να διαφεντεύει τις αξίες μας. Μιλώ για την συλλογική κατανόηση του τελματώσαμε. Να βάλουμε κάτω τις πλάστιγγες και να ζυγίσουμε τι έχουμε να χάσουμε από την προσωπική μας κληρονομιά για να δώσουμε στην συλλογική, πριν τα σκουλήκια κάνουν πάρτι στα κορμιά μας.

Η πρόταση που ηχεί έντονα στα αφτιά μου, χρόνια τώρα, είναι: «Τι θα κερδίσω εγώ;». Την έχω ακούσει σε καφενεία, σε κομματικά γραφεία, σε διεκδικήσεις, στο super market, στο δρόμο, στα χωράφια, στην δουλειά μου, στην παραλία, στα βουνά, στα χωριά και στις μεγαλουπόλεις. Αντάλλαγμα κέρδους έγινε η αξιοπρέπεια. Κόβουμε επί δεκαετίες τιμολόγια παροχής υπηρεσιών για την πουλημένη συνείδηση μας, για την εθελοτυφλία μας, για το προσωπικό μας κέρδος. Λες κι αν βγάλεις αναίμακτα αυτόν τον χρόνο δεν θα σε βρει τον επόμενο το «τι θα κερδίσω εγώ;» ενός άλλου δειλού που ήρθε η ώρα να κόψει το δικό του τιμολόγιο παροχής υπηρεσιών.

Καμιά οικονομική κρίση δεν πρόκειται να χτυπήσει αυτή εδώ την χώρα. Διότι η Ελλάδα δεν έχει λαό, έχει άτομα. Διότι στην Ελλάδα δεν κόβουμε τιμολόγια πώλησης ή αγοράς αλλά παροχής υπηρεσιών. Και από υπηρέτες αυτή η χώρα άλλο τίποτε. Χωρίς κανέναν ενδοιασμό και με μεγάλη σιγουριά βάζουμε τις υπογραφές μας κάτω από το «Τοις μετρητοίς» σα να μην είναι τίποτε το σπουδαίο. Ή μάλλον δεν είναι τίποτε το σπουδαίο.

Το όνομά σου δεν έχει καμία βαρύτητα και το ξέρεις. Σήμερα το βάζεις εδώ, αύριο αλλού. Το όνομα ακολουθεί το έργο σου και από έργο πάσχουμε δεκαετίες. Κληρονομούμε σε αυτούς που θα έρθουν υπογραφές και είναι πραγματικά ειρωνικό όταν κάποτε για μία υπογραφή έπαιξαν κάποιοι το κεφάλι τους. Το «Επί πιστώσει» χάθηκε. Την αξιοπρέπεια την πουλάμε με τη μία. Φθηνά και επικινδύνως επιπόλαια.

Δεν έχω να νοσταλγώ τίποτε. Ήρθα, μεγάλωσα και θα φύγω μέσα σε έναν γεωγραφικό χώρο και σε μία ιστορική περίοδο που δεν θα αφήσει τίποτε στους επόμενους παρά μόνο στοίβες κομμένα τιμολόγια καμιάς προσφοράς, μόνο παροχής. Μη ανακυκλώσιμα και άκρως ραδιενεργά.

Του Γιάννη Βαρουφάκη



Όταν το κράτος, επί υπουργίας Χρυσοχοΐδη, άρχισε να δημοσιοποιεί ονόματα και φωτογραφίες εκδιδόμενων μεταναστριών που είχε αποδειχτεί ότι φέρουν τον ιό του HIV, θεώρησα πως επρόκειτο για πράξη ειδεχθή.

Μάλιστα, κατέβαλα κάθε προσπάθεια να πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις τη δημοσιοποίηση εκείνης της λίστας (με καταγγελία του γεγονότος στα διεθνή ΜΜΕ). Το επιχείρημα ότι η εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος επικρατεί επί του δικαιώματος των συγκεκριμένων γυναικών στον μη διασυρμό μέσω Διαδικτύου με έφερε στα πρόθυρα της απόγνωσης.

Από την άλλη μεριά, όταν το «Hot Doc» του Κώστα Βαξεβάνη δημοσιοποίησε τη λίστα Λαγκάρντ, επικαλούμενο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος(το οποίο, σύμφωνα με το περιοδικό, επικρατεί επί του δικαιώματος των συμπολιτών μας που περιλαμβάνονται στη λίστα αυτή), χειροκρότησα κι έσπευσα να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στον δημοσιογράφο αμέσως μετά τη διώξή του. Το ερώτημα λοιπόν τίθεται: πώς στη μία περίπτωση (εκείνη της λίστας Λαγκάρντ) κρίνω ότι το δημόσιο συμφέρον (που απαιτεί δημοσιοποίηση) κυριαρχεί επί του δικαιώματος μιας λίστας ατόμων να μη δημοσιοποιούνται προσωπικά τους δεδομένα, ενώ στην άλλη περίπτωση (εκείνη των ιερόδουλων φορέων του AIDS) κρίνω ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Είμαι ανακόλουθος και ασυνεπής; Ή μήπως διαφέρει ουσιαστικά η μία περίπτωση από την άλλη; Για να γράφω αυτό το άρθρο, προφανώς και θεωρώ ότι, πράγματι, οι δύο περιπτώσεις, αν και φαινομενικά όμοιες, διαφέρουν όπως η νύχτα με τη μέρα.

Η βασική διαφορά μεταξύ των δύο περιπτώσεων εστιάζεται στον «δρώντα» πίσω από τη δημοσιοποίηση. Στη μία περίπτωση, ο «δρων» είναι το κράτος. Στη δεύτερη, είναι ο Τύπος, η τέταρτη εξουσία. Θα ρωτήσετε: δύο μέτρα και δύο σταθμά; Δικαιούται ο Τύπος να προβαίνει σε πράξεις που είναι απαράδεκτες για το κράτος; Βεβαίως! Δύο εξουσίες (Τύπος και κράτος), δύο διαφορετικές λειτουργίες επί μίας, κοινής όμως αρχής. Της αρχής ότι, στο όνομα μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, το κράτος δεν δικαιούται να κάνει κάποια πράγματα, τα οποία ο Τύπος όχι μόνο δικαιούται αλλά επιβάλλεται να πράξει! Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία είμαστε υποχρεωμένοι να φοβόμαστε την εξουσία του κράτους – να θέτουμε συνεχώς το ερώτημα που προκύπτει από την Πολιτεία του Πλάτωνα και ύστερα: «Ποιος θα μας προστατεύσει από την τεράστια εξουσία των κρατικών λειτουργών, στους οποίους η κοινωνία εμπιστεύεται την προστασία μας;». Ακριβώς λόγω αυτού του σημαντικού φόβου, οι δυτικές κοινωνίες διαχώρισαν τις εξουσίες. Με στόχο τον έλεγχο της εξουσίας των κρατούντων πάνω στις ζωές μας, η εκτελεστική εξουσία, π.χ. ο υπουργός Δικαιοσύνης, δεν δικαιούται να αποφαίνεται επί της ενοχής ή της αθωότητας ενός κατηγορουμένου και, παράλληλα, η δικαστική εξουσία δεν επιτρέπεται να κρίνει αν ένας νόμος που πέρασε η Βουλή πρέπει ή όχι να εφαρμόζεται. Την ίδια στιγμή, οι φιλελεύθερες κοινωνίες κατανοούν βαθιά πως αυτός ο διαχωρισμός των εξουσιών είναι δώρον άδωρον, όταν οι πολίτες παραμένουν νυχτωμένοι για θέματα που τους αφορούν και τα οποία κρίνουν τη λειτουργία του πολιτεύματος και της δημοκρατίας. Εκεί υπεισέρχεται η λειτουργία της ελευθεροτυπίας – ο ρόλος του ανεξάρτητου δημοσιογράφου που καλείται να κρίνει τι δημοσιοποιεί και τι όχι.

Όταν το 1971 o Daniel Ellsberg αποφάσισε να στείλει τα λεγόμενα «Ντοκουμέντα του Πενταγώνου» στους «New York Times», ο αρχισυντάκτης γνώριζε ότι ο Ellsberg είχε φωτοτυπήσει εντελώς παράνομα τις χιλιάδες εκείνες σελίδες και πως η δημοσίευσή τους παραβίαζε τους νόμους του κράτους περί κατασκοπείας και μυστικών κρατικών εγγράφων. Τόσο ο αρχισυντάκτης των «Times» όσο και ο Ellsberg έκριναν ότι άξιζε τον κόπο, από τη μεριά του δημόσιου συμφέροντος, να παραβιάσουν εκείνους τους νόμους και να θέσουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο φυλάκισης για την εξυπηρέτηση ενός υψηλότερου αγαθού. Αυτό είναι το δίλημμα του δημοσιογράφου. Δεν τον θέτει υπεράνω του νόμου. Η κοινωνία θα κρίνει αν η επιλογή του να παραβιάσει τον νόμο τελικά ήταν προς το συμφέρον της. Εκείνη θα κρίνει, παράλληλα με τη δικαστική εξουσία, αν η επιλογή μιας δημοσιοποίησης, που εκθέτει προσωπικά δεδομένα κάποιων σε δημόσια θέα (όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις – π.χ. οι διαρροές των Wikileaks), δικαιολογείται, και θα τον ανταμείψει ανάλογα, είτε με την κατακραυγή είτε με τη δικαίωση. Αντίθετα, το κράτος δεν δικαιούται σε καμία των περιπτώσεων να παραβιάσει τους δικούς του νόμους, να βάλει στην πλάστιγγα τα ατομικά δικαιώματα από τη μία μεριά και το δημόσιο συμφέρον από την άλλη, να αποφανθεί (ως εκτελεστική εξουσία) ότι το νόμιμο δικαίωμα του ενός ακυρώνεται από τα συμφέροντα των πολλών.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι δύο περιπτώσεις (λίστα Λαγκάρντ και λίστα φορέων του HIV) είναι πράγματι εντελώς διαφορετικές. Το κράτος δεν είχε το δικαίωμα να δημοσιοποιήσει ούτε τη μία λίστα ούτε την άλλη. Αντίθετα, είχε την υποχρέωση να δράσει, σεβόμενο τα δικαιώματα των εμπλεκόμενων ατόμων, με γνώμονα το δημόσιο

συμφέρον. Στην περίπτωση της λίστας Λαγκάρντ, έπρεπε (όπως όλοι μας γνωρίζουμε) να τη χρησιμοποιήσει παρασκηνιακά, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά άμεσα και αποτελεσματικά (όπως έκανε το ισπανικό ή το γαλλικό κράτος), για να διασταυρώσει στοιχεία, να κάνει νόμιμους ελέγχους για να δει αν κάποιο από αυτά τα άτομα είχε τη φωλιά του λερωμένη με στοιχεία τα οποία μπορούν νόμιμα να παρουσιαστούν στο δικαστήριο. Στην περίπτωση των ιερόδουλων με HIV, είχε ιερή υποχρέωση να διαφωτίσει τους πελάτες τους ότι η χρήση προφυλακτικών είναι πάντα θέμα ζωής και θανάτου ανεξάρτητα από το εάν ο παροχέας σεξουαλικών υπηρεσιών βρίσκεται ή όχι σε κάποια λίστα και, παράλληλα, να προσφέρει σε αυτές τις γυναίκες περίθαλψη, θαλπωρή, βοήθεια – όχι αστυνομική βία και διαπόμπευση μέσω της διαδικτυακής δημοσιοποίησης των φωτογραφιών τους.

Στρεφόμενος τώρα στους δημοσιογράφους, και στις δύο περιπτώσεις προκύπτει ένα δίλημμα. Έστω ότι έχουν στα χέρια τους και τις δύο λίστες (Λαγκάρντ και φορέων του ιού HIV): τις δημοσιεύουν ή όχι, δεδομένου ότι παραβιάζουν τα προσωπικά δεδομένα και τον νόμο που τα καλύπτει; Εκείνοι πρέπει να κρίνουν αν το γενικό συμφέρον υπερτερεί του δικαιώματος αθώων ανθρώπων (καθώς όλοι είναι αθώοι μέχρι της αποδείξεως του εναντίου στο δικαστήριο) να κρατήσουν τα ονόματά τους μακριά από τη δημοσιότητα, να κρίνουν αν θα βάλουν τον εαυτό τους στο στόχαστρο του εισαγγελέα. Αυτή είναι η δουλειά του δημοσιογράφου. Η δουλειά του ή της δημοσιογράφου σε καμία περίπτωση δεν είναι να αποφανθεί για την αθωότητα ή ενοχή των ατόμων που συμπεριλαμβάνονται στη λίστα. Δουλειά τους είναι να κρίνουν αν αξίζει τον κόπο η παραβίαση του νόμου και της αρχής της ιδιωτικότητας με τη δημοσιοποίηση.

Στη μια περίπτωση, μια υποθετική απόφαση της δημοσιοποίησης από δημοσιογράφους της λίστας των φορέων του HIV θα ήταν ανόητη και γι’ αυτό και αποκρουστική, καθώς, όποιος πιστεύει ότι έτσι εξυπηρετείται το συμφέρον των πελατών των ιερόδουλων, απλώς δεν κατανοεί το συμφέρον τους (και το πόσο σημαντικό είναι να θεωρούν ότι ο ιός ελλοχεύει σε κάθε «συνάντησή» τους, ανεξάρτητα από το εάν η/ο παροχέας βρίσκεται σε κάποια λίστα ή όχι). Στην άλλη περίπτωση, π.χ. εκείνη του Ellsberg, των Wikileaks και τώρα του Κώστα Βαξεβάνη, η δημοσιοποίηση της λίστας αποτελεί συνεισφορά σε έναν δημόσιο διάλογο που, στην πρόσφατη περίπτωση, έχει εγκλωβιστεί στο αδιέξοδο που προκάλεσε η αναλγησία δύο υπουργών Οικονομικών, του ΣΔΟΕ, ολόκληρου του συστήματος που έπρεπε να έχει κινητοποιηθεί και επέλεξε να μην το κάνει.

του Στέλιου Κούλογλου



Ένα από τα εξαιρετικά σπάνια περιστατικά χιούμορ στην πολιτική ζωή της χώρας σημειώθηκε το 1996, μόλις η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει τον Κ. Σημίτη για αντικαταστάτη του Ανδρ. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Ο Γεράσιμος Αρσένης, ένας από τους δύο χαμένους της ψηφοφορίας(ο άλλος ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος), διηγήθηκε στην ομιλία του αμέσως μετά το ανέκδοτο με τον αγρότη που ακούει μια φωνή από τον ουρανό, η οποία τον συμβουλεύει να έρθει στην Αθήνα και να στοιχηματίσει στον Ιππόδρομο. Στην κρίσιμη ιπποδρομία, ο επαρχιώτης χάνει όλη την περιουσία του και η φωνή τού λέει: «Γιώργο, χάσαμε».

Δεν είναι ακόμα σαφές πού οφείλεται η ξαφνική μεταστροφή του Φώτη Κουβέλη το βράδυ της Δευτέρας 18 Ιουνίου, την επαύριο των πρόσφατων εκλογών. Μέχρι νωρίς το βράδυ εκείνης της ημέρας, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε εμμέσως ταχθεί υπέρ μιας ψήφου ανοχής σε μια πιθανή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ – δεν χρειαζόταν, άλλωστε, η κοινοβουλευτική δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Γιατί την επομένη το πρωί να ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στην κυβέρνηση Σαμαρά;

Άλλοι υποστηρίζουν ότι, στη διάρκεια της νύχτας, του δόθηκε η υπόσχεση ότι θα προταθεί για επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αλλά το σενάριο αυτό μπάζει νερά, αφού ήταν από εκείνες τις μέρες φανερό ότι σε δύο χρόνια «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» στην καταρρέουσα πολιτική ζωή της χώρας. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι του δόθηκε η διαβεβαίωση πως θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός στη διάρκεια της τετραετίας, αφού με τα επαχθή μέτρα που θα λάβει η νέα κυβέρνηση ο Α. Σαμαράς δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ. Αλλά, πάλι, δεν εξηγείται η μεταμεσονύχτιαμεταστροφή από την ευέλικτη και πολύ λιγότερο δαπανηρή ψήφο ανοχής στη συμμετοχή σε μία κυβέρνηση που είναι δεδομένο ότι θα χάσει την κούρσα – όπως την είχε χάσει και ο Γιώργος, στο ανέκδοτο του Αρσένη.

Τα όσα γίνονται αυτές τις ημέρες με τη διελκυστίνδα Κουβέλη-Τρόικας για τα εργασιακά δεν είναι παρά αναπόφευκτη συνέπεια εκείνης της μοιραίας απόφασης. Ο Φ. Κουβέλης επέλεξε να διαφοροποιήσει τη θέση του οργανώνοντας μια επικοινωνιακή ρήξη, όχι στο θέμα της «δημοσιονομικής προσαρμογής», δηλαδή στα νέα μέτρα λιτότητας, στα οποία η Τρόικα είναι αμετακίνητη, αλλά στις εργασιακές σχέσεις. Πράγματι, με απλούς κανόνες λογικής η Τρόικα δεν θα είχε πρόβλημα να υποχωρήσει σε αυτό το σημείο: με την καταστροφή που φέρνουν τα νέα μέτρα, η επιμονή στην κατάργηση του επιδόματος γάμου είναι σαν να έχεις φάει όλο τον γάιδαρο, αλλά να επιμένεις να σου ψήσουν και την ουρά.

Το λάθος του αρχηγού της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ότι δεν υπολόγισε πως πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο, χωρίς προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα μετά τη δεκαετία του ’50 καθεστώς οικονομικής κατοχής και η Τρόικα κάνει επίδειξη δύναμης. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για δημοσιονομική προσαρμογή αλλά για την προσαρμογή μιας κοινωνίας στον νεοφιλελεύθερο Μεσαίωνα. Στο ερώτημα ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα, η Τρόικα ήταν αδύνατο να απαντήσει: «ο Φώτης».

Είναι γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε εδώ κι εβδομάδες την αίσθηση ενός αδιεξόδου, και όχι μόνο για τα μέτρα λιτότητας. Η επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ του κ. Σαμαρά αποδεικνύεται καταστροφική σε όλους τους τομείς: εδώ έφτασαν να συλλαμβάνουν τον Βαξεβάνη που έκανε πολύ καλά τη δουλειά του, όπως την έκαναν οι Κατσίμη-Αρβανίτης στην ΕΡΤ πριν τους διώξουν, προκαλώντας διεθνή κατακραυγή. Ο Δένδιας συγκαλύπτει τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα για να τον ξεφωνίσουν η «Guardian» και οι ιατροδικαστές.

Στην Κέρκυρα έκαναν έρευνα στο σπίτι, κατέσχεσαν τον υπολογιστή και συνέλαβαν έναν πολίτη επειδή ανάρτησε στο facebook φωτογραφίες αστυνομικής βίας στην τοπική παρέλαση. Τώρα τον κατηγορούν για διάδοση ψευδών ειδήσεων με σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματος!

Στο Δημόσιο διορίζουν ακάθεκτοι από συγγενείς μέχρι γκόμενες, τα ΕΣΠΑ τα σταμάτησαν για να τα δώσουν σε κολλητούς, την ώρα που η οικονομία ασφυκτιά. Πρόκειται για μεταμφιεσμένους πασοκτζήδες, με μια μεγάλη δόση συντηρητισμού και βλακείας. Ένα κόμμα που πήρε 18% στις εκλογές (άντε 29,6% στις δεύτερες, όταν ψήφισαν η Μέρκελ, η «Bild» με τα ανοιχτά γράμματα και το κακό συναπάντημα) συμπεριφέρεται λες και είναι ο στρατάρχης Παπάγος με το 50%, τρία χρόνια μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. έκανε ένα λάθος καταστροφικό στην πολιτική, όπου ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Είπε ότι δεν θα ψηφίσει με τίποτα τα μέτρα και αυτοεγκλωβίστηκε. Τώρα πρέπει να αποφασίσει αν θα κάνει κωλοτούμπα ή θα επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στην κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει. Ό,τι και να κάνει, και όταν τελείωνε το άρθρο δεν ήταν σαφές τι, θα βγει χαμένος.

Μια ψυχαναλυτική προσέγγιση της νεοελληνικής κρίσης


 Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Παραμένει αληθές,νομίζω, ότι τα άτομα ποτέ δεν συγκροτούν απλές «συλλογές μονάδων». Αντίθετα,ακόμη κι όταν μοιάζουν ότι ζουν εξατομικευμένα,   προσδιορίζονται μέσα από τις σχέσεις που συνάπτουν ή είναι υποχρεωμένα να συνάπτουν μεταξύ τους. Αυτό βεβαιώνουν οι πιο προχωρημένες αντιλήψεις στην ψυχολογίας και του ω του θαύματος και οι πιο «οπισθοδρομικές» απόψεις μιας λησμονημένης και στρεβλωμένης ελληνικής παράδοσης.

Αφημένο στον εαυτό του, το άτομο, χάνει τις αναγκαίες κοινωνικές αναφορές. Κατά βασιν ζεί μια ζωή δίχως νόημα και υπαρξιακό περιεχόμενο. Περιορίζεται η δυνατότητα του στοχασμού, καθώς αυτή πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από το λόγο. Εξασθενεί ο συναισθηματικός εξοπλισμός, που θα μπορούσε να νουθετήσει την οργή ενάντια στην ανελευθερία και εκτοπίζεται η κοινωνικότητα που είναι απαραίτητη για να κινητοποιήσει την όποια επιθυμία για ριζική αλλαγή. Αίρεται, τέλος, η υπευθυνότητα που θα μπορούσε να γεννήσει την κοινωνική δράση. “Ότε ήμουν νήπιος ως νήπιος ελάλουν”, ομολογεί η δικιά μας παράδοση. Ποιά οργή απέναντι στην ανελευθερία; Το πολύ πολύ μια καπριτζιόζα αγανάκτηση, όπως στα βρέφη όταν χάνουν την πιπίλα του αδιάκοπου θηλασμού τους.

Ο νεοέλληνας επί δεκαετίες ασχολήθηκε περισσότερο με το στυλ και λιγότερο με την ίδια την κοινωνία. Η ενασχόληση με την κοινωνία δεν ήταν στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από μια αφορμή για να αναδειχθεί το ατομικό μας στυλ. Ανατρέξτε στα δεκάδες επιμελημένα ατημέλητα -αλλά πάντως γκλαμουράτα- free press, που αν και δεν ήξεραν άλλο μότο από το βαθύ ναρκισσιστικό και ατομοκεντρικό «να είσαι ο εαυτός σου», σήμερα διαμαρτύρονται γιατί η κοινωνία δεν λειτουργεί ορθολογικά. Όλοι αυτοί που αποκήρυσσαν την παράδοση του τόπου ως οπισθοδρομική, αλλά δεν έπαψαν στιγμή να απολαμβάνουν τους καρπούς της.Όλοι αυτοί που δεν έπαψαν στιγμή να διατυπώνουν ομολογίες πίστης στην ατομική τους ελευθερία, δίχως απολύτως καμία αίσθηση του επίμοχθου και συχνά οδυνηρού τιμήματος που χρειάστηκε να καταβάλλει η ελληνική συλλογικότητα -στη διαχρονία της- για να γίνει αυτή η ελευθερία εφικτή.

Όλοι αυτοί –και όχι μόνον- οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στη χώρα των Λωτοφάγων της Οδύσσειας. Εκεί όπου οι άνθρωποι είναι «αυθεντικοί» τότε και μόνον τότε, όταν ζουν σε ένα αιώνιο παρόν, χωρίς παρελθόν ή μέλλον. Χωρίς να τους απασχολεί η μνήμη,ελεύθεροι από την παράδοση και χωρίς να τους απασχολούν τα «ανελεύθερα πρέπει».Όσοι έφτιαξαν μια κοινωνία όπου ο καθείς ήταν ο εαυτός του και όλοι ήταν για τον εαυτό τους, διαμαρτύρονται σήμερα που αυτό το άθροισμα «εαυτών» δεν λειτουργεί.

Στα μεταπολιτευτικά χρόνια, το ατομικό εγώ,έγινε ο ανώτατος ναός της πραγματικότητας, το νέο ιερό, με ιερουργούς τα new media, τους διαφημιστές, τους λογής –λογής δασκάλους αυτοπραγμάτωσης, τους excecutives, το Nitro και την Athens Voice που επειδή «μιλούσαν βρώμικα», δηλαδή«αυθεντικά», έκλεισαν απ’ έξω την «ξεπερασμένη ιστορία», το ανελεύθερο πρέπον,τη δημοκρατία και την ευθύνη της ενηλικίωσης.



Αν κοιτάξετε γύρω σας,στα χρόνια που πέρασαν, μάλλον δεν θα δείτε παρά ανθρώπους με μια μεγαλειώδη αίσθηση σπουδαιότητας, που αρέσκονταν να διογκώνουν τα επιτεύγματα τους. Χιλιάδες ατομικές περιπτώσεις ανθρώπων που ασχολήθηκαν -σχεδόν αποκλειστικά- με φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας και ομορφιάς. Μοναδική τους πίστη υπήρξε ότι οι ίδιοι είναι κάτι σπέσιαλ και μοναδικό. Γι αυτό και απαιτούσαν διαρκώς το θαυμασμό των άλλων ενώ ταυτόχρονα δεν έπαψαν ούτε στιγμή να εκμεταλλεύονται αυτούς τους άλλους σε διαπροσωπικό επίπεδο, δίχως το παραμικρό χάρισμα ουσιώδους συναισθηματικής εμπλοκής. Οι προσωπικές εμπειρίες του καθενός μπορούν απλά να το επισημάνουν.

Θυμηθείτε τα λουσάτα περιοδικά, τα μουράτα talk show και τις πολυδάπανες τηλεοπτικές σαχλαμάρες. Μερικά απ’ αυτά φυτοζωούν ακόμη. Νόμιζες ξαφνικά ότι όλοι οι Έλληνες διέμεναν σε μεζονέτες. Λες και ένα σύννεφο από σαγηνευτικό «τίποτα» είχε σκεπάσει τη χώρα. Όλη η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων έγινε ένα παιχνίδι γοητείας που το μόνο που επιζητούσε κανείς από τον άλλο ήταν ένα κομπλιμέντο. Ίσως γι αυτό τα κομμωτήρια στη χώρα έκαναν τζίρο όσο το μισό της κλάδου των γαλακτοκομικών. Ίσως γι αυτό η Θεσσαλονίκη είχε πιο πολλά κομμωτήρια απ’ όσα ολόκληρη η Αυστρία.

Από το πρώτο τραπέζι πίστα στα σκυλάδικα και τις προκλητικές εμφανίσεις των λογής σταρς και της ολιγαρχίας, μέχρι τις πολυτελείς επαύλεις των Βορείων Προαστίων και τη μεγιστοποίηση του τζόγου ή του τζίρου της πορνείας, μια απαίτηση θαυμασμού μεταδόθηκε σαν επιδημία φτάνοντας ως το τελευταίο χωριό.

Από τη συμπεριφορά του δημόσιου υπαλλήλου και του κάθε ψιλικατζή εργοδότη,μέχρι τον κονομημένο ταρίφα και τον «χωμένο» στα κόλπα πασοκτζή, διαχέεται η ίδια βρωμερή μπόχα της αίσθησης κάποιων προνομιακών-ιδιαίτερων δικαιωμάτων που απαιτεί τη συμμόρφωση όλων των υπολοίπων στις προσδοκίες τους.

Η αλαζονεία και η υπεροψία δεν ήταν γνώρισμα μόνο της κυβερνώσας κάθε φορά ελίτ. Έγινε κρίσιμο χαρακτηριστικό, ειδοποιό γνώρισμα, της νεοελληνικής”κοινωνίας”.

Πίσω απ’ τη θεμελιώδη ανάγκη των νέων μας να βολευτούν στο δημόσιο,στην πραγματικότητα κρυβόταν ο βαθύς φόβος -που η ίδια η συλλογικότητα τους καλλιεργούσε. Ο φόβος του συναγωνισμού. Ο φόβος μη τυχόν και αποτύχουν. Πώς να οικοδομήσεις έτσι παραγωγική βάση; Πώς να τολμήσεις καινοτομία; Πώς να ερωτευτείς εν τέλει δίχως να ριψοκινδυνεύσεις; Καλύτερα στη σιγουριά του μπουρδέλου. Του κάθε λογής μπουρδέλου.

Στο όποιο συλλογικό επίπεδο –αν συγκροτήθηκε επί της ουσίας κάτι τέτοιο- η «κοινωνία» μας μεγάλωσε ως ναρκισσιστική προέκταση του ένδοξου παρελθόντος της, μη γνωρίζοντας τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες της και κατά συνέπεια μη γνωρίζοντας τον ίδιο της τον εαυτό ως συλλογικότητα. Αυτή η «κοινωνία» είχε και έχει ανάγκη από τη συνεχή επιβεβαίωση για να διατηρήσει την αψεγάδιαστη και χαρισματική εικόνα που η ίδια έχει δημιουργήσει για τον εαυτό της. Αυτή την συνεχή επιβεβαίωση πουλάει με εξαιρετική επιτυχία σήμερα-μεταξύ άλλων και- η Χρυσή Αυγή. Και ποιός δεν θα αγοράσει;

Ήμασταν μια αγέλη μεμονωμένων ατομικών υπάρξεων με εύθραυστη αυτοεκτίμηση και ως εκ τούτου ιδιαίτερα ευάλωτοι στην όποια κριτική. Και όταν ήρθε η ώρα αυτής της κρίσης, της βαρύτατης κριτικής,νοιώσαμε αίφνης ταπεινωμένοι και άδειοι γεμάτοι οργή και αγανάκτηση. Αν θεωρούσες το gabrio και τα ζαντολάστιχα προέκταση του πουλιού σου, είναι «φυσικό» να θυμώνεις για την μειονεξία της φύσης σου, μόλις σου το πήρε η τράπεζα. Δεν είναι αθώα η τράπεζα, όφειλες όμως να έχεις λύσει το θέμα του μεγέθους σου κάπως νωρίτερα.

Αυτή η διαδικασία διάψευσης της αυτοεκτίμησης μας –ως συλλογικότητας- μας έσπρωξε ακόμη πιο βαθιά στην νοσηρή μας πραγματικότητα. Τώρα ξαφνικά υποπτευόμαστε τους πάντες ότι μας εξαπατούν.Τώρα μας εξαπατούν οι «πολιτικοί», τώρα μας κλέβει ο περιπτεράς που δεν κόβει απόδειξη. Τώρα αμφιβάλλουμε για την αξιοπιστία των Ευρωπαίων εταίρων. Τώρα κλονίστηκε η πίστη μας στους θεσμούς. Στον κο Πρόεδρο, στη δικαιοσύνη, στα κόμματα.  Τώρα, δεν είναι κανείς αξιόπιστος. Εκτός ίσως από τη Χρυσή Αυγή. Είναι η μόνη που επιμένει με το στανιό, αλλά «ξύπνια», να ποτίζει το γαϊδουράγκαθο του ναρκισσισμού μέσα μας.

Στη νέα φάση που βρίσκεται η ελλαδική συλλογικότητα, όλοι οι άλλοι είναι κακόβουλοι απέναντι στο μοναδικό και υπέροχο αλλά τόσο αδικημένο εαυτό μας. Όλες οι άλλες συλλογικότητες είναι κακόβουλες απέναντι στη μοναδική και ανεπανάληπτη ελλαδική. Παντού γύρω ανιχνεύουμε απειλητικά μηνύματα και συνωμοσίες. Μηρυκάζουμε καχύποπτα το κάθε τι. Μια ολόκληρη «κοινωνία» πού ήταν για δεκαετίας υποχείριο μιας -κακόγουστης εκτός των άλλων- ελίτ, επαγρυπνεί τώρα και ζητά προφυλάξεις από τους μετανάστες. Και οι υποψίες μας επιβεβαιώνονται καθημερινά.Ένα κορίτσι έκανε παρέλαση ξυπόλυτη –προφανώς γιατί έχασε το ένα παπούτσι- και όλη η ιντερνετική κοινότητα εκθείασε την πράξη αντίστασης, εκτός από όσους υποψιάστηκαν ότι μάλλον ήταν προβοκάτσια του ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα καινούργιο νέφος απλώνεται τώρα πάνω από την έρημη χώρα. Ένα νέφος έντασης, επιφυλακτικότητας, ακαμψίας και νοσηρής ηθικολογίας. Δείτε τα επεισόδια στο «Χυτήριο» που δεν ήταν πια μια μεμονωμένη εκδήλωση κάποιων φανατικών θρησκόληπτων. Ήταν η πολιτική έκφραση μιας νοσηρής παράνοιας που για να κάνει το δικό της μικρόκοσμο ασφαλή, «προβάλλει» σε όλους τους υπόλοιπους,τα κίνητρα, τις ενορμήσεις, τις μεινοεξίες, ακόμη και τα αισθήματα που αδυνατεί να δεχτεί για δικά της. Για να είναι ο μικρόκοσμος του φασισμού ασφαλής, πρέπει ο υπόλοιπος κόσμος να είναι επικίνδυνος και απειλητικός. Ζούμε πια σε μια παρανοειδή συλλογικότητα, με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου.

Στην κλινική ψυχιατρική –λένε νομίζω οι ειδικοί- η μετάπτωση της ναρκισσιστικής διαταραχής σε παρανοειδή διαταραχή, ακολουθείται συνήθως από ένα επόμενο στάδιο. Αυτό της σχιζοφρένειας. Αν η όλη συλλογιστική που προηγήθηκε είναι ορθή, τότε η επόμενη φάση σε επίπεδο συλλογικότητας θα είναι ένα «σχίσιμο»της ελλαδικής αγέλης σε δύο ή περισσότερα τμήματα. Με ότι αυτό συνεπάγεται, για όσους επιμένουν να κατανοούν πίσω από τις λέξεις…

* ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι οικονομολόγος

tonoikaipnevmata

Γραφει ο αρισταρχος

(αφιερωμένο σ’ όλους πριν την απελπισία)

Κολημμένος πάνω σε τρεις λέξεις νιώθεις πως κάτι σε τραβάει στην άβυσσο που επέλεξες σαν λύση. “πρέπει να τελειώνω”.

Τα μέτρησες και τα ζύγισες άπειρες φορές τον τελευταίο χρόνο. Η απόλυση, η διάλυση και ύστερα η ξευτίλα. Πάνω από τις δυνάμεις σου, πάνω από τις αντοχές σου. Κυνηγημένος από τις υποχρεώσεις και τις “τύψεις” που δημιούργησε η υπερευαισθησία σου για την ανέχεια ανθρώπων ολοκληρωτικά κρεμασμένων πάνω στις πλάτες σου. Δεν άντεξες και κατέθεσες τα αμυντικά σου όπλα. Το ισχυρότερο από τα γενετήσια ένστικτά σου η επιβίωση, κατέρρευσε! Έμεινες γυμνός και απορημένος να κοιτάς το μίζερο είναι σου.

Πουθενά η βοήθεια, η αρωγή. Τα έψαξες με αγωνία και πανικό. Έτρεξες σπάζοντας αστραγάλους, σκίζοντας παπούτσια, διανύοντας χιλιόμετρα. Τα λίγα ψίχουλα κάποιου επιδόματος ανεργίας δεν περίσσεψαν να καλύψουν το φροντιστήριο του μεγάλου ούτε καν αυτό το Aerolin, για το άσθμα της μικρής.  Σύντροφος σ’ αυτή την ερεβώδη πορεία ο σύντροφος της ζωής σου.

Οι ανώτερες σπουδές, τα μεταπτυχιακά, η πείρα δεν στάθηκαν αρκετά. Έχασες από καιρό κάθε αξιοπρέπεια. Στάθηκες στην ουρά για ένα συσσίτιο. Δέχτηκες την μηδαμινή χρηματική βοήθεια που σου δόθηκε παραμερίζοντας υπερηφάνειες. Προχτές σου έκοψαν το φως και στον λογαριασμό του νερού μια ψυχρή σφραγίδα προειδοποιεί “Προσοχή! Θα αφαιρεθεί ο μετρητής”. Το τηλέφωνο είναι νεκρό εδώ και τρεις μήνες.

Κι αυτοί, γυναίκα και παιδιά, μαζεμένοι γύρω από σένα, περιμένουν από σένα. Και συ από κανένα!

Κρεμάστηκαν όλοι πάνω σου, και συ αντραβαλίζεσαι! Κουράστηκες, παραδόθηκες. Τώρα βλέπεις τα πάντα αδιάφορα, ψυχρά. Δεν σ’ ενδιαφέρουν. Μόνο μια επίμονη σκέψη, “να δώσω ένα τέλος”. Που; Στη κατάσταση; Στο στάτους που δημιουργήθηκε; Στην πολιτική αστάθεια; ΄Όχι, στην ζωή σου! Κι εξετάζεις τους χίλιους μύριους τρόπους που σου πάνε. Εκεί που θα τελειώσεις το μαρτύριο της αδυναμίας.

Και αφού ψυχολογικά ήρθες στο κρίσιμο σημείο, έγινες κρίσιμη μάζα που λέμε, και αποφάσισες τίνι τρόπω θα δοθεί το τέλος κάνεις μια τελευταία βόλτα. Τίποτε δεν συγκινεί, δεν σου εξάπτει την φαντασία. Φτάνεις στον βωμό της δηλείας σου. Φίλησες τα παιδιά σου και τ’ άφησες κι από ένα γράμμα να τα επεξηγείς τους λόγους του απονενοημένου. Παίρνεις βαθιά τελευταία ανάσα και  …
Εκεί στην γωνιά της γέφυρας μια μάζα με κεφάλι καθισμένη σε αναπηρικό καρότσι σε κοιτάζει καπνίζοντας μ’ ένα, σαν από χέρι και δύο, σαν από δάχτυλα. Τα μάτια του γυαλίζουν και το χαμόγελό του περίεργο. Πετάει ένα ”τι έγινε, μετάνιωσες;. Δεν θα πηδήξεις;”

Σου τραβάει το ενδιαφέρον το θύμα της θαλιδομίδης, αλλά πιο πολύ σου κεντρίζει το ενδιαφέρον η περίεργη κατάσταση που βρίσκεται. Θες να τον ρωτήσεις, να μάθεις αλλά δεν προλαβαίνεις από που αντλεί δύναμη. Σε προλαβαίνει αυτός. Λες και ήξερε τα πάντα για σένα.

“Αν υπήρχε δύναμη μεγαλύτερη από αυτή της αγάπης για την ζωή ίσως να ήμουν στην θέση σου πριν από σένα. Δόξα το Θεό που υπάρχουμε” Ύστερα έδωσε μια με κάτι σαν από πόδι και γύρισε το αναπηρικό, ύστερα χάθηκε πίσω από ένα συννεφάκι ομίχλης. Και συ έμεινες ν’ αναρωτιέσαι αν αυτό ήταν αλήθεια, οπτασία ή μια τελευταία προσπάθεια του ένστικτου της επιβίωσης να σε πείσει να ζήσεις.

Τότε παίρνει η σκέψη σου την σωστή πορεία. Αν ήσουν πλούσιος ο θάνατός σου θα έκανε ευτυχισμένους απογόνους-κληρονόμους. Τώρα που είσαι φτωχός θα κάνεις δυστυχισμένα δύο παιδιά και μια γυναίκα. Η ζωή είναι μια μάχη και συ ένας πολεμιστής και η οπισθοχώρηση μια πράξη δηλείας που τιμωρείται με την αυστηρότερη ποινή.   

Σημασία έχει πόσες φορές θα σηκωθείς κι όχι πόσες θα πέσεις. Πολέμησε γι αυτά που διεκδικείς στην ζωή και σου ανήκουν. Πολέμησε γι αυτά που αγαπάς και συγκροτούν την ύπαρξή σου. Ζήσε!

aienaristeyein

Βγήκε στη δημοσιότητα από τη Γαλλία το σπουδαιότερο ντοκουμέντο της διαπραγμάτευσης.

Αν και οι περισσότεροι μιλάμε για τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, λες και είναι κάτι πολύ εύκολο, η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ενα σκληρό πόλεμο στον οποίο καλείται ο εκάστοτε πρωθυπουργός να σταθεί όρθιος κρατώντας αντίσταση σε σκληρότατες πιέσεις.

Ο πρώην υπουργός οικονομικών της Γαλλίας, Φρανσουά Μπαρουάν αποκαλύπτει στο "Ημερολόγιο Κρίσης",  (όπως αναδημοσιεύει το tsantiri.gr) για τη μυστική συνάντηση των Ομπάμα, Μέρκελ, Σόιμπλε, Σαρκοζί, Παπανδρέου το Νοέμβριο του 2011 με αφορμή την ανακοίκωση του ΓΑΠ για δημοψήφισμα για το Μνημόνιο.

«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει κληθεί να δώσει εξηγήσεις για το δημοψήφισμα. Η συζήτηση διαρκεί δύο ώρες χωρές διακοπή με την ένταση να είναι στα ύψη. Η Μέρκελ κάθεται απέναντι στον Παπανδρέου. Αριστερά της Μέρκελ και απέναντι στον Ομπάμα, ο Σαρκοζί. Δεξιά της Καγκελαρίου, ο Σόιμπλε. Αριστερά του Σαρκοζί, ο Ζιπέ. Κι αριστερά του Ζιπέ, εγώ.

Το κλίμα είναι βαρύ και ξεκινάει ένα μπρα ντε φερ με τον Παπανδρέου, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπουργό του των Οικονομικών. «Σ’ το λέμε ξεκάθαρα, εάν κάνεις δημοψήφισμα δεν υπάρχει σχέδιο σωτηρίας» λέει ο Σαρκοζί στον Ελληνα Πρωθυπουργό. Ο Παπανδρέου κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Με παγωμένο βλέμμα, η Μέρκελ επαναλαμβάνει στον Έλληνα Πρωθυπουργό το ίδιο πράγμα με πολύ αποφασιστικό τρόπο. Είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος. Η ένταση ανεβαίνει κι άλλο. Ο Σαρκοζί τού επαναλαμβάνει τους όρους μας σε στυλ τελεσιγράφου. Ο Παπανδρέου ιδρώνει, αντιστέκεται, προσπαθεί να επιχειρηματολογήσει.

Ο Ομπάμα παρατηρεί τη σκηνή, ακούσει προσεκτικά. Μερικές φορές συνοψίζει τα πράγματα, ηρεμεί το παιχνίδι όταν η ένταση ανεβαίνει. Ο Παπανδρέου παίζει την καριέρα του. Ιδρώνει όλο και πιο πολύ, ταλαντεύεται από τις αρχικές του θέσεις, έπειτα καταρρέει. Στο τέλος δεν έχει άλλη επιλογή: αναγκάζεται να τοποθετηθεί υπέρ ή κατά του ευρώ.

Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί πια να ξεφύγει από αυτό ερώτημα υποβάλλοντας το στον λαό του. Είμαι παρών στον πολιτικό θάνατο σε ζωντανή μετάδοση. Έπειτα από δύο ώρες αντιπαράθεσης, παραδίδει τα όπλα. Ερχεται η σειρά του Μπερλουσκόνι, δεν θα αντέξει για πολύ. Παπανδρέου, Μπερλουσκόνι, δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν. Είμαστε σε καιρό ειρήνης. Δύο πρωθυπουργοί θα πέσουν κάτω από διεθνή πίεση».


Ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε τί γίνεται εκεί μέσα στα μυστικά επιτελεία.
Να διαλύσουμε τους μύθους μας και να αναζητήσουμε την αλήθεια.
Γιατί αναζητούμε απ' τους εκπροσώπους της χώρας να σηκώσουν ανάστημα απέναντι στους γίγαντες της παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας, λες και έιναι πρόεδροι 15-μελούς και πάνε στο λυκειάρχη να πάρουν τα κλειδιά για να κάνουν κατάληψη.
Δεν είναι έτσι όμως η διαπραγμάτευση με τους πολιτικούς άρχοντες της Γης, όπως φαίνεται κι απ' τα γραπτά του Μπαρουάν.
Δεν είναι κάτι εύκολο.
Δεν είναι καν κάτι δύσκολο.
Είναι ένα φορτίο πολύ βαρύ, που δεν είναι για όλους τους ώμους.

Λύγισε ο Παπανδρέου με συνοπτικές διαδικασίες.
Λύγισε ο Μπερλουσκόνι, επίσης με συνοπτικές διαδικασίες.
Και οι δύο έπεσαν και εξοβελίστηκαν από την πολιτική σκηνή.
Ο διεθνής παράγοντας είναι πολύ πιο ισχυρός απ' όσο νομίζουμε.
Παρακολουθήστε τα τρία ρήματα που χρησιμοποιεί ο Μπαρουάν για τον Παπανδρέου:
"ιδρώνει, ταλαντεύεται, καταρρέει".
Αυτή είναι η διαδικασία της διαπραγματευτικής ήττας.
Είναι η εικόνα ενός ανακρινόμενου, που λυγίζει υπό αφόρητες πιέσεις.
Κια αν αρχίσει να ιδρώνει, τότε νομοτελειακά θα λυγίσει.

Το να υποθέσει κανείς αν ο τάδε ή ο δείνα είναι κατάλληλος γι' αυτή τη δουλειά είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο, καθώς το σθένος της αντίστασης που θα προβάλλει κάποιος εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

α) Από το τί θέλει να καταφέρει. Ποια είναι η ιδεολογία του, ποιο το όραμά του.
π.χ. ένας νεοφιλελεύθερος, λόγω ιδεολογίας, δε θα προβάλει αντιστάσεις στην επιβολή ιδιωτικοποιήσεων.

β) Από το ενδεχόμενο να τον κρατάνε οι ξένοι από κάπου.
π.χ. ένας που βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο αλά Siemens, εκβιάζεται και υποχωρεί εύκολα με αντάλλαγμα να γλιτώσει τη δίωξή του.

γ) Από το ηθικό του ανάστημα. Αν δηλαδή μπορεί να μη λυγίσει σε προσφορές, δώρα, μίζες κλπ.

δ) Από την ικανότητά του να βρει στηρίγματα μέσα στη διεθνή κοινότητα.

ε) Από το διεθνές του κύρος.

στ) Από τον κόσμο που έχει πίσω του. Αν έχει αφήσει πίσω στην Ελλάδα ένα λαό που τον πιέζει να επιβάλει τα θέλω του και αν χρειαστεί να έρθει και σε ρήξη με τις Μεγάλες Δυνάμεις, τότε αφενός ξέρει ότι αν έρθει σε ρήξη, θα βρει στήριγμα στο λαό μόλις γυρίσει, και αφετέρου αν υποκύψει στις πιέσεις έχει έναν προδομένο λαό που ζεσταίνει τη μηχανή του ελικοπτέρου του...

Στη διαπραγμάτευση η επιτυχία από την αποτυχία απέχουν ελάχιστα.

Από τα παραπάνω κρίνεται η ανθεκτικότητα ενός Πρωθυπουργού στις πιέσεις που θα δεχτεί.
Μη γελιέστε, όσα λέει ο Μπαρουάν είναι αυτά πυο πραγματικά συμβαίνουν.
Δεν είναι παιδική χαρά τα συμβούλια κορυφής.
Ένα "και" του Προέδρου των ΗΠΑ, ένα "αλλά" του Καγκελάριου της Γερμανίας, ένα "όμως" του προέδρου της Ρωσίας, ένα "μήπως" του Πρόεδρου της Γαλλίας μπορούν να αλλάξουν όλο τον ρουν της ιστορίας ενός λαού σαν το δικό μας.
Βάλτε δίπλα και Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπάι, Νταλάρα, Γιούνκερ, Λαγκάρντ και τους λοιπούς μεγάλους διεθνείς παράγοντες που εκπροσωπούν τα πιο ισχυρά οικονομικά συμφέροντα της Γης (αγορές, τράπεζες, βιομηχανίες, πολυεθνικές).
Κάθε κίνηση, κάθε κουβέντα από οποιονδήποτε απ' αυτούς έχει τεράστια σημασία.

Όπως κάποτε η στάση ενός Κάνιγκ επηρέασε τις διεθνείς εξελίξεις σχετικά με την αναγνώριση του ελληνικού κράτους, έτσι και τώρα δεν είμαστε δυστυχώς μόνοι.
Όπως ο Κάστρο χρειάστηκε την ΕΣΣΔ για να αλλάξει τα πράγματα στην Κούβα.
Μόνος του δε θα κρατούσε πάνω από δυο-τρία χρόνια.
Η επανάσταση δεν αρκεί. Καταπνίγεται πολύ εύκολα είτε από μέσα είτε απ' έξω.
Χρειάζεται και διεθνής στήριξη, τουλάχιστον από ένα από τα μπλοκ στο παγκόσμιο σκάκι.


Μη νομίζουμε ότι θα πάει αύριο π.χ. ο Τσίπρας σ' ένα κλειστό γραφείο με Μέρκελ, Σόιμπλε, Ολάντ, Ομπάμα κλπ και θα τους πει με μαγκιά "εγώ θα καταργήσω το Μνημόνιο" και αυτοί θα τον κοιτούν σα χάνοι.
Δε θα τον αφήσουν σε χλωρό κλαρί.
Θα τον πιάσουν με το καλό να τον μεταπείσουν για το αναγκαίο της συναίνεσής του.
Αν κρατάει, θα τον πιέσουν ψυχολογικά.
Αν κρατάει και πάλι, τότε θα μπουν οι ωμοί εκβιασμοί στο παιχνίδι.
"Σε πετάμε τώρα έξω απ' το ευρώ. Σου κάνουμε εμπάργκο"
Αν δεν κωλώσει ούτε και τωρα, μπορεί να μπουν στο παιχνίδι και οι "οικονομικοί δολοφόνοι", αν δεν έχουν μπει ήδη.
Ο Τσίπρας -ορθώς για μένα- έχει μιλήσει για το "πυρηνικό όπλο" του ντόμινο της ελληνικής εξόδου από την ευρωζώνη.
Το θέμα είναι να το πιστεύει πράγματι. Να είναι 100% πεπεισμένος γι αυτό -ή αν δεν είναι, να δείχνει πεπεισμένος- και να μην κωλώσει.
Αν δείξει πως υπάρχει μια αμυχή αμφιβολίας μέσα του, τότε θα λυγίσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις θα απειλήσουν με οικονομικό (και όχι μόνο) αφανισμό του ελληνικού λαού.

(Αναφέρομαι στον Τσίπρα, ως παράδειγμα, διότι αυτός θα είναι μάλλον ο επόμενος διαπραγματευτής, αλλά τα ίδια ισχύουν και για κάθε άλλον εκπρόσωπό μας που θα πάει να κάτσει σ' αυτό το τραπέζι με τα -οικονομικά και όχι μόνο- πιστόλια).

Όπως άλλωστε γράφει και ο Μπαρουάν:
«Οι γαλλικές αρχές εργάζονταν στα τέλη του 2011 πάνω στο σενάριο αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ και της διάλυσης της Ευρωζώνης»
«Ζήτησα από τους ανθρώπους που εμπιστεύομαι να εργαστούν πάνω σε δύο πράγματα: το κόστος για τη Γαλλία ενδεχόμενης αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τις πιθανές ζημιές, αφενός στον τραπεζικό και ασφαλιστικό κλάδο, αφετέρου στο σύνολο της Ευρωζώνης».

Η ελληνική απειλή περί εξόδου από το ευρώ είναι πυρηνικό όπλο απέναντι στις Μεγάλες Δυνάμεις

Με λίγα λόγια οι Μεγάλες Δυνάμεις θα απειλήσουν ξεκάθαρα με εκδίωξη της Ελλάδας απ' το ευρώ.
Αν ο ελληνικός λαός έχει προετοιμαστεί για παν ενδεχόμενο και είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει, τότε η ελληνική πλευρά της διαπραγμάτευσης έχει ένα πολύ ισχυρό όπλο στα χέρια της.
Να πει η Μέρκελ "σε διώχνω αύριο απ' το ευρώ" και η ελληνική πλευρά να απαντήσει "διώξε με, να δούμε ποιος θα κλάψει περισσότερο, εγώ ή εσύ". Για να το πει όμως αυτό η ελληνική πλευρά, θα πρέπει ο ελληνικός λαός να έχει αποτινάξει από πάνω του τη δαιμονοποίηση της δραχμής.
Να συνεκτιμηθεί ο αλληλένδετος χαρακτήρας των οικονομιών στα παγοσμιοποιημένα πλαίσια.
Σπάει ο κρίκος, σπάει και η αλυσίδα.
Αυτό είναι ισχυρό όπλο για να μη μας κουνήσει κανείς.
Βέβαια, τα ισχυρά όπλα δεν ευστοχούν πάντα και πρέπει να το γνωρίζουμε καλά αυτό.
Αλλά οφείλουμε να παίξουμε με τα ισχυρότερα όπλα, μπας και καταφέρουμε να κερδίσουμε στη διαπραγμάτευση.


Γι' αυτό πρέπει να ξέρουμε τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης.
Και να είμαστε προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο ο εκάστοτε απεσταλμένος μας να αποδειχτεί λίγος γι' αυτή τη δουλειά.
Όχι για να δικαιολογούμε τον ενδοτισμό του εκάστοτε εκπροσώπου, αλλά για να μπορούμε να τον διαχειριστούμε ως λαός.
Να είμαστε προετοιμασμένοι και για να πιέσουμε προκαταβολικά για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο (το οποίο είναι και ο ευκτέο), αλλά και για να μην απογοητευτούμε και να περάσουμε γρήγορα στην επόμενη μέρα, αναζητώντας νέους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος με νέους φορείς, νέες μορφές πίεσης και φυσικά νέα πρόσωπα ικανότερα να κάνουν αυτή τη δουλειά.

Ο εκπρόσωπος του λαού και της χώρας σ' αυτόν το λάκκο των λεόντων πρέπει να συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά:

α) Να είναι ιδεολογικά αντίθετος με αυτά που επιβάλλουν οι Μεγάλες Δυνάμεις (μννημονιακό νεοφιλελευθερισμό).
Να ξεκινάει δηλαδή από αντίθετη αφετηρία σε σχέση με την απέναντι πλευρά.
Οι απέναντι να λένε ένα απόλυτο "ναι" και αυτός να λέει ένα απόλυτο "όχι", παλεύοντας να γείρει η πλάστιγγα προς το μέρος του.
Αν δείξει/πει/υπονοήσει ότι αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο θα ενδώσει στο "ναι", τότε έχει τελειώσει η διαπραγμάτευση με παταγώδη αποτυχία.
Πρέπει να δείχνει ανένδοτος και ατρόμητος μπροστά ακόμη και στην απόλυτη ρήξη.
Έτσι μόνο ίσως καμφθούν.
Αν αφήσει στην αρχή έστω και μια μικρή χαραμάδα να ενδώσει, αυτή η χαραμάδα θα εξελιχτεί δεδομένα σε Κερκόπορτα.

β) Να είναι καθαρός και να μην έχει εμπλοκή σε μεγάλα σκάνδαλα, που μπορεί να λειτουργήσουν ως μοχλός πίεσης.

γ) Να είναι ηθικά άτεγκτος. Να μην αποσκοπεί στη λήψη δώρων.
Να μπει στη σύσκεψη με όπλο το ψώνιο του να αφήσει ιστορία.

δ) Να δικτυωθεί καλά στη διεθνή κοινότητα και να βρει στηρίγματα που θα κρατούν κόντρα, την ώρα που θα πιέζουν αφόρητα οι επικυρίαρχοι.

ε) Να έχει δημιουργήσει ένα προφίλ εντός και εκτός χώρας που να προκαλεί σεβασμό ή ακόμα και φόβο. Ένα πρόσωπο που οι πράξεις και τα λόγια του να δημιουργούν κάποια αίσθηση στο διεθνή χώρο.

στ) Να εκπροσωπεί έναν κόσμο αποφασισμένο να πολεμήσει μέχρις εσχάτων γι' αυτά που τον έστειλε εκεί. Έναν κόσμο που θα είναι έτοιμος να βγει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για να υποστηρίξει τις προσπάθειες. Έναν λαό που θα είναι έτοιμος να δουλέψει, να παράγει, να αντέξει σε περίπτωση "ατυχήματος", αν πάψει δηλαδή η εξωτερική οικονομική βοήθεια.
Να είναι έτοιμος να σηκώσει στις πλάτες του τον εκπρόσωπο που θα σταθεί αντάξιος των περιστάσεων, να τον πιέσει, να τον εκφοβίσει και να τον εμψυχώσει αν τον δει επίφοβο να λυγίσει ή να τον εκδιώξει αν τελικά λυγίσει.
Το καλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί θα ήταν ένα δημοψήφισμα με σαφώς πλειοψηφική την απόφαση του ελληνικού λαού να πει "όχι", αποδεχόμενος όμως και τις συνέπειες που μπορεί αυτό το "όχι" να έχει.

toixo-toixo

Στο πλούσιο λεξιλόγιο των Βρυξελλών, έχει εισέλθει  ένα νέο ακρωνύμιο από τον Ιούνιο: GEMU. Σημαίνει Genuine Economic and Monetary Union δηλαδή πραγματική οικονομική και νομισματική ένωση, ένας όρος που χρησιμοποιείται εδώ και δύο συνόδους κορυφής της ΕΕ ως μια σιωπηρή παραδοχή ότι το κοινό νόμισμα που δημιουργήθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 ήταν εσφαλμένο και θλιβερά ελλιπές. Σημαίνει επίσης, ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αρχίσει να στρέφουν την προσοχή τους από τη διαχείρισης της κρίσης για τη διάσωση του ευρώ σε μια μακροπρόθεσμη διαδικασία οικοδόμησης μιας πιο ισχυρής δομής για τη νομισματική ζώνη.

Ο στόχος είναι να προστεθεί πάνω στις υπάρχουσες δομές διακυβέρνησης μια περισσότερο δεσμευτική δημοσιονομική πειθαρχία, καθώς και η κοινή εποπτεία των τραπεζών και η κοινή διαδικασία εκκαθάρισης, μαζί με έναν πιο αποτελεσματικό συντονισμό της οικονομικής πολιτικής συνδυασμένο με μεγαλύτερη δημοκρατική εποπτεία της πολιτικής της ζώνης του ευρώ.

Τουλάχιστον τρία οράματα για το μέλλον της GEMU είναι στoν αέρα. Στο επίκεντρο  είναι η διαπραγμάτευση μεταξύ μεγαλύτερης οικονομικής κατανομής των βαρών και περισσότερης συγκέντρωσης εθνικών εξουσιών στις Βρυξέλλες. Όπως συνηθίζει η ΕΕ, το αποτέλεσμα είναι πιθανόν να αποτελεί ένα μπερδεμένο συνδυασμό και των τριών οραμάτων.

Η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, θέλει περισσότερο κεντρικό έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, μαζί με οικονομικές αλλαγές και ένα μικρό ταμείο αλληλεγγύης για την επιβράβευση της συμμόρφωσης αλλά και για να αμβλύνει τις επιπτώσεις των επώδυνων αλλαγών.

Η δημόσια θέση της για το μέλλον του ευρώ μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως NOMU: No Mutualization, δηλαδή Όχι στην Αμοιβαιοποίηση. Τη στάση αυτή τη συμμερίζονται και οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί, που ακόμα απολαμβάνουν την ΑΑΑ πιστοληπτική αξιολόγηση.

Η κα Μέρκελ δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο κοινών ευρωομολόγων στο απώτερο μέλλον, στο τέλος μιας μακράς διαδικασίας δημοσιονομικής και οικονομικής ολοκλήρωσης. Πολλοί αξιωματούχοι πιστεύουν ότι θα είναι πιο ανοιχτή όσον αφορά την κατανομή των οικονομικών βαρών μετά τις επόμενες γενικές εκλογές της Γερμανίας, τον Σεπτέμβριο. Αλλά τώρα απαιτεί πολύ αυστηρότερη πειθαρχία εκ των προτέρων, που συμβαδίζει με την πρόταση της Γερμανίας για έναν sparkommissar – έναν υπέρ-επίτροπο με τη δύναμη να ασκήσει βέτο επί των εθνικών προϋπολογισμών.

Πολλοί αναλυτές πιστεύουν, ωστόσο, ότι η κα Μέρκελ θα πρέπει να πάρει κάποιο μεγαλύτερο βήμα προς την κατεύθυνση δημοσιονομικών μεταβιβάσεων ή της αμοιβαιοποίησης χρέους για να κερδίσει την γαλλική αποδοχή για μια παρεμβατική επίβλεψη των εθνικών προϋπολογισμών από την ΕΕ.

Δεν είναι όλοι οι Γερμανοί της ίδιας γνώμης όμως. Η ομάδα των οικονομικών συμβούλων της κυβέρνησης πρότεινε τη δημιουργία ενός προσωρινού ταμείου εξαγοράς που θα εκδώσει κοινά ομόλογα για τη ζώνη του ευρώ για να βοηθήσει τις χώρες να πληρώσουν το χρέος τους, πέρα από το όριο του 60 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της συνθήκης της ΕΕ.

Θα βοηθήσει τις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ιρλανδία - αλλά και ενδεχομένως τη Γαλλία και τη Γερμανία - να φτάσουν σε ένα βιώσιμο επίπεδο χρέους σε 15 με 20 χρόνια, ενώ κάθε χώρα θα παραμείνει υπεύθυνη για το δικό της νέο δανεισμό.

Ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, στήριξε αυτήν την έκδοση κοινών ομολόγων την οποία ορισμένοι ειδικοί θεωρούν συμβατή με τις πρόσφατες αποφάσεις του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου, διότι δεν δημιουργεί μόνιμες μεταφορές.

Το να επιτραπεί στο μόνιμο ταμείο διάσωσης της ευρωζώνης, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, να εισφέρει κεφάλαια απευθείας στις τράπεζες που έχουν ήδη διασωθεί από τις κυβερνήσεις τους θα αποτελούσε μια άλλη μορφή αμοιβαιοποίησης.

Αυτό θα επιτρέψει την Ισπανία και την Ιρλανδία να αφαιρέσουν το τραπεζικό χρέος από τους ισολογισμούς τους, πράγμα που καθιστά ευκολότερο για την Ιρλανδία να επιστρέψει στις κεφαλαιαγορές το επόμενο έτος, καθώς και για την Ισπανία να διατηρήσει την πρόσβαση στην αγορά.

Η κα Μέρκελ, όμως, μέχρι στιγμής έχει αποκλείσει και το ταμείο απόσβεσης χρέους αλλά και την αναδρομική άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Μια εναλλακτική προσέγγιση που ευνοείται από πολλούς οικονομολόγους και πολιτικούς θα ήταν να επιτευχθεί η κοινή συγκέντρωση νέου δανεισμού, με τη δημιουργία ενός κοινού πρακτορείου χρέους κοινής που θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα για λογαριασμό των κρατών μελών, μέχρι ενός ορίου.

Στις κυβερνήσεις θα πρέπει είτε να απαγορευθεί η έκδοση χρέους πάνω από το όριο αυτό, ή θα πρέπει να το πράξουν με εθνική εγγύηση, αναλαμβάνοντας ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την αγορά.

Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί NEWMU – αμοιβαιοποίηση για νέες υποχρεώσεις, αλλά όχι παλαιότερα χρέη  - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμφανίζεται θετική, αλλά έχει αποκλειστεί από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο και ως εκ τούτου θα απαιτούσε από το Βερολίνο να αλλάξει βασικούς νόμους του.

Η εξυγίανση των ισπανικών τραπεζών που επλήγησαν από την φούσκα των ακινήτων αναμένεται να κοστίσει περίπου 4 τοις εκατό του ΑΕΠ - δεν αποτελεί τεράστια προσθήκη στο εθνικό χρέος, εκτός εάν οι υποχρεώσεις γιγαντωθούν.

Από την άλλη, οι φορολογούμενοι της Ιρλανδίας έχουν αναλάβει υποχρεώσεις που ισοδυναμούν με το 40 τοις εκατό του ΑΕΠ, ένα βάρος που θα βαραίνει την οικονομία για μια ολόκληρη γενιά εκτός αν η ΕΕ παρέχει κάποια ανακούφιση.

Τι προβλέπει το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου



Σοκ και δέος προκαλούν οι τελικές διατάξεις του νέου μνημονιακού νομοσχεδίου για τις περικοπές στις συντάξεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, το τελικό κείμενο του νομοσχεδίου προβλέπει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη, "ψαλίδι" στις συντάξεις από 5% έως 15%  αλλά και κατάργηση των δώρων (Πάσχα και Χριστουγέννων) αλλά και του επιδόματος θερινής άδειας από 1.1.2013

Ειδικότερα, προβλέπεται:

-Ανώτατη σύνταξη 720 ευρώ για τις άγαμες θυγατέρες θανόντων συνταξιούχων του Δημοσίου, από την 1η Ιανουαρίου 2013.

-Αναστολή της καταβολής της σύνταξης σε περίπτωση που άγαμες θυγατέρες έχουν και άλλα εισοδήματα τα οποία υπερβαίνουν το ποσό των 8640 ευρώ ετησίως.

-Μείωση των συντάξεων από 1.000 έως και 1.500 ευρώ, κατά 5% και σε κάθε περίπτωση το ποσό δεν μπορεί να υπολείπεται των 1.000,01 ευρώ.

-Μείωση των συντάξεων από 1.500,01 έως και 2.000 ευρώ, κατά 10% και το ποσό αυτό δεν μπορεί να υπολείπεται των 1.425,01 ευρώ.

-Μείωση των συντάξεων από 2.000,01 ευρώ και άνω κατά 15% και σε κάθε περίπτωση το ποσό που εναπομένει δεν μπορεί να μικρότερο των 1.800,01 ευρώ.

-Αύξηση κατά δυο έτη του ορίου συνταξιοδότησης για όσους θεμελιώνουν δικαίωμα συνταξιοδότησης από την 1.1.2013 και μετά. Ανέρχεται, δηλαδή στο 67ο έτος της ηλικίας τους.

- Αύξηση από το 60ό που είναι σήμερα στο 65ο έτος από την 1.1.2013 του ορίου ηλικίας για την καταβολή του επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

-Κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης για "όσους αποκτήσουν για πρώτη φορά από εδώ και στο εξής την ιδιότητα του βουλευτή ή του αιρετού οργάνου των ΟΤΑ πρώτου βαθμού". Τα πρόσωπα αυτά "θα ασφαλίζονται για κύρια σύνταξη, πρόσθετη ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη, στους φορείς που ασφαλιζόντουσαν πριν την εκλογή τους στα αξιώματα αυτά και ο χρόνος της θητείας τους λογίζεται ως χρόνος ασφάλισης στους φορείς αυτούς".

- Επιλογή για βουλευτές και τα αιρετά όργανα των ΟΤΑ πρώτου και δεύτερου βαθμού, σε περίπτωση που λαμβάνουν και δεύτερη σύνταξη από το Δημόσιο είτε της καταβολής της βουλευτικής σύνταξης είτε της καταβολής της άλλης σύνταξης.

Να σημειωθεί ότι στο νομοσχέδιο αναφέρεται ότι για τον προσδιορισμό του ποσού της σύνταξης λαμβάνεται υπόψη το ποσό της σύνταξης ή των συντάξεων όπως αυτές θα έχουν διαμορφωθεί την 31.12.2012 μετά την τυχόν παρακράτηση της εισφοράς αλληλεγγύης, της επιπλέον εισφοράς της παραγράφου 14 του άρθρου 2 του Ν. 4002/2011 και των τυχών μειώσεων που επιβλήθηκαν με τις διατάξεις της παραγράφου 10 του άρθρου 1 του Ν. 4024/2011 και του άρθρου 1 του Ν. 4051/2012.

«Χαμένοι» στη... μετάφραση της επικείμενης φορολογικής μεταρρύθμισης θα βρεθούν περίπου 6 εκατ. φορολογούμενοι, που από το επόμενο έτος θα κληθούν να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στις άδειες, από τις επερχόμενες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τσέπες τους.

Τα ψιλά γράμματα και οι αστερίσκοι που θα περιέχει η νέα «σύμβαση» με την εφορία θα κοστίσουν σε όλους πολύ ακριβά, αφού μόνο οι αλλαγές στη φορολογία εισοδήματος θα πρέπει να αποφέρουν επιπλέον 3 δισ. ευρώ, ενώ άλλα 3 δισ. ευρώ πρέπει να αποδώσει ο νέος ενιαίος φόρος των ακινήτων.

Η μεγάλη «παγίδα» μάλιστα από το νέο χαράτσι στα ακίνητα, που θα αντικαταστήσει τον ΦΑΠ και το ειδικό τέλος που καταβάλλεται μέσω της ΔΕΗ, είναι ότι θα επιβαρύνει σε ετήσια βάση τους ιδιοκτήτες, την ώρα που ακόμη δεν έχουν πληρώσει τον ΦΑΠ του 2010 και του 2011, αφού τα σχετικά εκκαθαριστικά θα αρχίσουν να ταχυδρομούνται από τον Νοέμβριο.

Αυτό σημαίνει ότι κανείς ιδιοκτήτης δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα πληρώσει σε βάθος χρόνου τον νέο φόρο, ο οποίος μάλιστα θα επιβάλλεται στην κατοχή ακινήτων χωρίς να εξετάζεται εάν αποφέρουν εισόδημα ή ιδιοχρησιμοποιούνται, ενώ θα επεκταθεί και στις εκτός σχεδίου και οικισμού εκτάσεις, δηλαδή στα αγροτεμάχια, εφόσον δεν ανήκουν σε κατά κύριο επάγγελμα αγρότες.

Από την άλλη πλευρά, η επιβολή του από το πρώτο ευρώ αντικειμενικής αξίας, με συντελεστές από 0,1% έως και πάνω από 2%, «μεταφράζεται» σε φορολόγηση όλων των ακινήτων, αφού το 74% των ιδιοκτητών έχει ακίνητα αντικειμενικής αξίας έως και 100.000 ευρώ.

Ακόμη και η μείωση του φόρου στις μεταβιβάσεις, από 8% έως 10% (που είναι σήμερα στο 4%) δεν πρόκειται να γλυκάνει το «χάπι» στην αγορά ακινήτων, αφού η κατάργηση της έκπτωσης των τόκων κατά 10%, αλλά και η μείωση των αφορολογήτων ορίων για γονικές παροχές και δωρεές έως και 33%, σε συνδυασμό με την επέκταση των αντικειμενικών αξιών σε όλη τη χώρα θα κάνουν ασύμφορη κάθε πράξη.

Κι αν στην αγορά ακινήτων δεν υπάρχει φως στο τούνελ, με τα τρικ στη φορολογία εισοδήματος μάλλον την εποχή του... σκοταδισμού θα ζήσουν όλα τα νοικοκυριά, που ούτως ή άλλως δεν θα έχουν κι άλλη επιλογή εάν υπολογίσει κανείς τις αυξήσεις που έρχονται στα τιμολόγια της ΔΕΗ!

Πάντως, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, το οποίο εκτός απροόπτου θα «κλειδώσει» αυτή την εβδομάδα μαζί με τις αλλαγές στα ακίνητα στη συνεδρίαση της διακομματικής επιτροπής, αφού η κυβέρνηση επείγεται να ψηφιστεί πριν από την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ, ύστερα από ρητή εντολή της τρόικας, φέρνει αύξηση του φορολογικού βάρους για τα μεσαία εισοδήματα, μέσω της νέας φορολογικής κλίμακας και της κατάργησης των φοροαπαλλαγών, πολλές από τις οποίες θα καταργηθούν αναδρομικά από φέτος, «φουσκώνοντας» τον φόρο που θα πληρώσουν μισθωτοί και συνταξιούχοι το 2013 κατά 500 εκατ. ευρώ.

Ειδικότερα, από τις μέχρι σήμερα εξαγγελίες προκύπτουν τα εξής:

- Η φορολογική κλίμακα θα αλλάξει και τα κλιμάκιά της θα μειωθούν, από τα οκτώ που είναι σήμερα, σε τέσσερα ή και λιγότερα, με ανώτατο συντελεστή το 35%. Με βάση τους νέους συντελεστές, τα στελέχη του υπουργείου Οικονομικών υποστηρίζουν ότι θα ευνοηθούν όσοι έχουν εισοδήματα μέχρι και 26.000 ευρώ. Δεν λένε όμως ότι οι υπολογισμοί τους γίνονται χωρίς να ληφθεί υπόψη η κατάργηση των φοροαπαλλαγών, τα τεκμήρια διαβίωσης, αλλά και το νέο σύστημα αποδείξεων.

- Ακόμη και η ενδεχόμενη αύξηση του αφορολόγητου ορίου, για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, δεν θα ελαφρύνει ούτε τα χαμηλά εισοδήματα, αφού και μόνο η κατάργηση των απαλλαγών για τα παιδιά αρκεί για να εξανεμίσει τα όποια οφέλη.

- Οι φοροαπαλλαγές, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα (π.χ. για ιατρικά έξοδα, ενοίκιο, στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας) οδηγούνται σε πλήρη κατάργηση. Για τα πολύ χαμηλά εισοδήματα θα θεσπιστούν άμεσες εισοδηματικές ενισχύσεις, για παράδειγμα τα προνοιακά επιδόματα.

Σύμφωνα με το σχέδιο, τα νέα επιδόματα θα ανέρχονται σε 40 ευρώ τον μήνα για το πρώτο παιδί, 40 ευρώ για το δεύτερο παιδί, 50 ευρώ για το τρίτο παιδί, 50 ευρώ για το τέταρτο παιδί και 60 ευρώ για κάθε παιδί από το πέμπτο και τα επόμενα.

Στο στόχαστρο οι ελεύθεροι επαγγελματίες

Το «αδίκημα» να ανήκει κάποιος σήμερα στην τάξη των ελευθέρων επαγγελματιών θα έχει βαρύτατες συνέπειες, αφού καταργείται το αφορολόγητο όριο των 5.000 ευρώ για όλους τους επιτηδευματίες. Τα καθαρά τους κέρδη, όπως και των Ο.Ε. και Ε.Ε., θα φορολογούνται από το πρώτο ευρώ, με συντελεστή 28%, από 20% που είναι σήμερα, ενώ για τα αγροτικά εισοδήματα η φορολογία θα αρχίζει από 6%.

- Επειδή το υπουργείο Οικονομικών πάντα φρόντιζε για την υγεία μας, θα αυξήσει και τη φορολογία ειδικά στα φθηνά τσιγάρα.

- Γνωρίζοντας ότι κανένας εργαζόμενος δεν θα μπορεί να αποταμιεύσει, τα στελέχη του υπουργείου σκέφτηκαν και την αύξηση του τόκου των καταθέσεων από το 10% στο 15%, ώστε κι όσοι δεν έχουν ακόμη κρύψει στα σεντούκια τα λίγα που τους απέμειναν να το πράξουν άμεσα.

- Η κυβέρνηση θα τηρήσει και μια από τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει προεκλογικά, τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από το 23% στο 13%.

Θα επιβάλει, όμως, ειδικό τέλος στα καταστήματα που έχουν χώρους καπνιζόντων, επομένως ελάχιστοι θα είναι οι φορολογούμενοι που θα απολαύσουν τη μείωση του ΦΠΑ, καθώς οι περισσότεροι θα ξεχάσουν τα βάσανα με... ένα τσιγάρο και με την παρηγοριά ότι θα επιβληθεί και έκτακτος φόρος στους εφοπλιστές!


Πηγή: .real

Οι ιδιοκτήτες που εισπράττουν μισθώματα θα έρθουν αντιμέτωποι με τις νέες ρυθμίσεις του υπουργείου. Τι προβλέπεται για αυτοαπασχολούμενους και αγρότες. Αφορολόγητα όρια μόνο για μισθούς και συντάξεις

Σε μια ιδιαίτερα δύσκολη χρονικά συγκυρία βρίσκει η αυριανή παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης την πλειονότητα των ελληνικών νοικοκυριών λόγω των συνεπειών της οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, στο τέλος Σεπτεμβρίου 2012 το σύνολο των καταθέσεων του εγχώριου ιδιωτικού τομέα σε τράπεζες στην Ελλάδα ήταν 154,3 δισ. ευρώ. Ο δωδεκάμηνος ρυθμός μεταβολής ήταν αρνητικός, -16,2%. Σε σχέση με το τέλος Ιουνίου 2012, όπου βρέθηκαν στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων εφτά ετών, οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά περίπου 4 δισ. ευρώ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της έστω και σε μικρό βαθμό αποκατάστασης της εμπιστοσύνης των καταθετών στο τραπεζικό σύστημα, καθώς άρχισε να απομακρύνεται το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη μετά τις εκλογές και ένα μέρος των κεφαλαίων που αποσύρθηκε από τις τράπεζες και κρατούνταν σε μορφή μετρητών επέστρεψε.

Οι καταθέσεις έχουν μειωθεί συνολικά κατά 83,5 δισ. ευρώ από τον Σεπτέμβριο 2009. Η μείωση αυτή οφείλεται, σύμφωνα με αναλυτές της Eurobank, τόσο στη βαθιά ύφεση που αναγκάζει επιχειρήσεις και νοικοκυριά να στραφούν στις αποταμιεύσεις τους για την κάλυψη των αναγκών τους, όσο και στον υψηλό βαθμό αβεβαιότητας για την τύχη της χώρας και φυσικά του τραπεζικού συστήματος που οδήγησε μέρος των καταθέσεων στο εξωτερικό. Μόνο με την αποκατάσταση κλίματος εμπιστοσύνης για τις προοπτικές της χώρας και την σταδιακή έξοδο από την ύφεση θα αναστραφεί οριστικά αυτή η τάση.

Σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις τραπεζικών στελεχών από όλες σχεδόν τις τράπεζες, η σταδιακή επιστροφή των καταθέσεων θα συμβάλει καθοριστικά στην ενίσχυση της ρευστότητας του εγχώριου τραπεζικού συστήματος με ό,τι συνεπάγεται αυτό στην προσπάθεια να κερδηθεί το μεγάλο στοίχημα της ανάπτυξης.

Σε κάθε περίπτωση πάντως σύμφωνα με συγκλίνουσες εκτιμήσεις είναι αδύνατο να επιστραφεί το σύνολο των 80 δισ. ευρώ που έφυγαν από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, καθώς ένα σημαντικό μέρος από τις καταθέσεις αυτές χρησιμοποιήθηκαν για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών των νοικοκυριών.

Σε κατάσταση νευρικής κρίσης βρίσκεται το Μέγαρο Μαξίμου μετά τις σημερινές ψηφοφορίες στην Βουλή που ανέδειξαν με τον πλέον έντονο τρόπο την ανυπαρξία συνοχής στην τρικομματική κυβέρνηση.

Οι φόβοι που εκφράζονται πλέον είναι πώς υπό τις παρούσες συνθήκες θα είναι δύσκολο να περάσει από την Βουλή το πακέτο των μέτρων που αποτελούν προαπαιτούμενο για να εξασφαλίσουμε τη δόση των 31,5 δισ. ευρώ

Η καταψήφιση της τροπολογίας για τον ΕΟΠΥΥ, οι απώλειες που σημειώθηκαν στην ψηφοφορία για τις αποκρατικοποιήσεις αλλά και η μη ψήφιση από τον αναγκαίο αριθμό βουλευτών του άρθρου για τους μηχανικούς, έχουν θορυβήσει το πρωθυπουργικό επιτελείο.

Παρά τους δραματικούς τόνους του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα αλλά και την δημόσια θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου, είναι προφανές ότι η ΔΗΜΑΡ έχει αποφασίσει να εμμείνει στις θέσεις της αλλά και αρκετοί βουλευτές της Ιπποκράτους αρνούνται να συμμορφωθούν με την επίσημη κομματική γραμμή.

Με δεδομένη τη δημόσια τοποθέτηση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει τα εργασιακά αλλά και τις δηλώσεις βουλευτών του ΠΑΣΟΚ όπως οι Κώστας Σκανδαλίδης, Παραστατίδης και Μιχάλης Κάσσης που κινούνται στο ίδιο κλίμα, δημιουργείται πλέον σοβαρό θέμα για τον σχηματισμό της αναγκαίας πλειοψηφίας στις 7 Νοεμβρίου οπότε και αναμένεται η κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή. Ανάλογος προβληματισμός υπάρχει και για τον Προϋπολογισμό ο οποίος αναμένεται να ψηφιστεί στις 11 Νοεμβρίου.

Οι σημερινές δραματικές εξελίξεις έχουν θορυβήσει και τους δανειστές μας οι οποίοι έχουν ξεκαθαρίσει πώς έχουν φτάσει στις κόκκινες γραμμές τους και δεν προτίθενται να υποχωρήσουν στα αιτήματα που τίθενται από την ΔΗΜΑΡ αλλά και από μέρος του ΠΑΣΟΚ.

Κορυφαίοι κοινοβουλευτικοί παράγοντες μιλούν πλέον για σοβαρό κίνδυνο σε ότι αφορά την διαδικασία των ψηφοφοριών που θα ακολουθήσουν με τα όποια επακόλουθα για την χρηματοδότηση της χώρας μας από τους δανειστές μας.

Κι αυτό γιατί ενδεχομένως να υπάρξουν και βουλευτές της ΝΔ που βλέποντας το σημερινό κλίμα ενδεχομένως να θελήσουν να διαφοροποιηθούν αδιαφορώντας για την βεβαιότητα της διαγραφής τους από το κόμμα.

"Το ζητούμενο είναι στο τέλος να καταψηφιστούν τα μέτρα". Με αυτή τη φράση σχολίαζαν κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ την εικόνα Βαβέλ που παρουσίασε χθες η συγκυβέρνηση υποστηρίζοντας ότι οι όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της είναι μόνο για... "εσωτερική κατανάλωση" στον βαθμό που δεν θα οδηγήσουν στο μείζον, την απόρριψη δηλαδή του δυσβάσταχτου για την κοινωνία μνημονιακού πακέτου.

Με επίσημη τοποθέτησή του το γραφείο Τύπου του σχήματος αντέδρασε άμεσα στις χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού, αμφισβητώντας για μια ακόμη φορά ότι έγινε η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. "Η διαπραγμάτευση στην οποία αναφέρεται ο πρωθυπουργός δεν ξεκίνησε ποτέ για να ολοκληρωθεί σήμερα. Αυτό το οποίο ολοκληρώνεται είναι η αποτυχημένη επικοινωνιακή επιχείρηση εξαπάτησης του λαού" ανέφερε συγκεκριμένα και έβαλε στο στόχαστρό της ένα προς ένα τα επιχειρήματα του Αντ. Σαμαρά. Έτσι κατέρριψε το επιχείρημα ότι το πακέτο "διασφαλίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ" απαντώντας ότι η λιτότητα αποδομεί την Ευρώπη. Απέρριψε ότι τα 31 δισ. δόσης θα δώσουν ανάσα στην κοινωνία και την πραγματική οικονομία, υπογραμμίζοντας ότι θα αξιοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς δημόσιο έλεγχο, για την εξόφληση εντόκων γραμματίων και για την αποπληρωμή των τοκοχρεωλυσίων. Και, τέλος, τόνισε ότι το Μνημόνιο είναι "χάος".

"Η κυβέρνηση καταρρέει" σημείωναν μετέπειτα τα ίδια στελέχη του σχήματος, σχολιάζοντας την εικόνα που επέδειξε το κυβερνητικό στρατόπεδο, ενώ σημείωναν πως, παρά τις αντιφάσεις και τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται εντός του κυβερνητικού συνασπισμού, "δεν αμφισβητείται ο πυρήνας της καταστροφικής πολιτικής". "Όποιος αντιδρά δεν έχει από το να αποσύρει τη στήριξή του στην κυβέρνηση και να καταψηφίσει τα μέτρα" συνέχιζαν. Σύμφωνα δε με το γραφείο Τύπου: "Οι όποιες επιμέρους διαφωνίες μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων δεν αλλοιώνουν τον βασικό πυρήνα της ασκούμενης πολιτικής, ενώ ταυτόχρονα απορρέουν από μικροπολιτικές σκοπιμότητες διάσωσης της όποιας πολιτικής αξιοπιστίας τους έχει απομείνει".

Σημειώνουμε ότι σήμερα που θα γίνει η ψηφοφορία της πρότασης του ΚΚΕ για την κατάργηση του Μνημονίου όπου οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ταχθούν υπέρ, παρά τις διαφωνίες στην εισηγητική πρόταση.

Τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική κρίση χρέους;  Ο «Δράκος» απειλεί τα «πάντσερ» ότι θα σταματήσει τις ενέργειες για να σωθεί το ευρώ



Την καθοριστική παρέμβαση της Κίνας στην αλλαγή του κλίματος για την Ελλάδα στην Ευρώπη αποκαλύπτει το σοβαρότερο Γερμανικό περιοδικό, το Stern.

Με ένα άρθρο «βόμβα» o Γερμανός δημοσιογράφος Hans-Ulrich Jörges καταρρίπτει τις αιτιάσεις περί αλλαγής στάσης της Μέρκελ και αποκαλύπτει την καθοριστική παρέμβαση της Κίνας.

Η στρατηγική συμμαχία της Αθήνας με την υπερδύναμη Κίνα, δίνει ανάσες ζωής στην Ελλάδα και τρομάζει παράλληλα τους Ευρωπαίους που τρέμουν το ενδεχόμενο να σταματήσει το Πεκίνο να βοηθάει στη διάσωση του ευρώ.

Τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα;

Το περιοδικό Stern σημειώνει την εντυπωσιακή μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα μετά την επίσκεψη Μερκελ στην Κίνα στα τέλη Αυγούστου.

«Ξαφνικά όλοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες δηλώνουν αποφασισμένοι να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, χωρίς να αποκλείουν πλέον την επιμήκυνση του προγράμματος ή ακόμη και ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Ακόμη και οι πιο συντηρητικές φωνές βαυαρώνπολιτικών, που ζητούσαν τη θυσία της Ελλάδας προς παραδειγματισμό, σίγησαν», αναφέρει ο Γερμανός δημοσιογράφος.

Σύμφωνα με το συντάκτη η μεταστροφή αυτή οφείλεται στις έντονες παρασκηνιακές πιέσεις που ασκήθηκαν από την κινεζική ηγεσία κατά την επίσκεψη Μέρκελ στο Πεκίνο. Λέγεται ότι ο πρωθυπουργός Wen Jiabao απείλησε χωρίς περιστροφές την καγκελάριο της Γερμανίας στις μεταξύ τους συζητήσεις ότι «έχουμε ήδη χάσει 30 δισεκατομμύρια στην Ελλάδα. Εάν χάσουμε άλλα 40, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα πλέον για τη σταθεροποίηση του ευρώ».

Πέρα από την έκθεση της Κίνας στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, το ύψος της οποίας δεν είναι ακριβώς γνωστό και τους φόβους για φαινόμενο ντόμινο σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σημαντικό ρόλο στις κινήσεις της κινεζικής ηγεσίας παίζει και «η στρατηγική συμμαχία» που έχουν συνάψει Κίνα και Ελλάδα.

Όπως αναφέρει το γερμανικό περιοδικό «η Κίνα έχει επιλέξει την Ελλάδα ως την “πύλη της στην Ευρώπη”, με στόχο να δημιουργήσει ένα σύγχρονο “δρόμο του μεταξιού” για το παγκόσμιο εμπόριο.

Θυμόμαστε άλλωστε και χαμόγελα ικανοποίησης και αισιοδοξίας των δύο χωρών όταν υπογράφηκε η συμφωνία για το λιμάνι του Πειραιά.

Η επένδυση στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας είναι μόνο η αρχή. Ήδη οι Κινέζοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και για άλλα ελληνικά λιμάνια, διαπραγματεύονται συμφωνίες με ελληνικές εταιρείες για την κατασκευή ανεμογεννητριών και εγκαταστάσεων ηλιακής ενέργειας, ενώ ενδιαφέρονται και για το 40% του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» μετά τη λήξη του συμβολαίου διαχείρισης που κατέχει σήμερα γερμανική εταιρεία. Αλλά και για το λιμάνι του Πειραιά στόχος των Κινέζων είναι να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο λιμάνι μεταφοράς container στη Μεσόγειο, μέσω του οποίου θα διοχετεύονται κινεζικά προϊόντα σε Ευρώπη, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.

Εάν η Ελλάδα έβγαινε από την Ευρωζώνη, οι κινεζικές επενδύσεις θα έχαναν μονομιάς την αξία τους. Η Κίνα θα είχε επενδύσει σε ένα αποτυχημένο κράτος που θα βυθιζόταν στην εξαθλίωση και η υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε «να το πληρώσει».

«Είναι πολύ πιθανό, ότι στο ευρωπαϊκό πόκερ η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στους Έλληνες. Και αυτοί δεν το έχουν πάρει είδηση ακόμη.»

Την ζωή τουλάχιστον 32 ανθρώπων στοίχισε στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών και τον Καναδά η επέλαση του κυκλώνα «Σάντι». Σε κατάσταση «μεγίστης καταστροφής» κηρύχθηκαν η Νέα Υόρκη, όπου πλημμύρισαν επτά σήραγγες του μετρό, αλλά και το Νιου Τζέρσεϊ. Περίπου 7,5 εκατ. πολίτες σε 15 πολιτείες έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, ενώ 16.000 πτήσεις ακυρώθηκαν. Χιονοπτώσεις σημειώθηκαν σε Δυτική Βιρτζίνια και Οχάιο.

Οι περισσότεροι θάνατοι προκλήθηκαν από πτώσεις δέντρων σε σπίτια και αυτοκίνητα. Μόνο στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, ο αριθμός των θυμάτων ανέρχεται στους 15.

Εξαιτίας του εύρους των καταστροφών, κηρύχθηκαν σε κατάσταση «μεγίστης καταστροφής» η Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ, όπου υποχώρησε ανάχωμα, με αποτέλεσμα να πλημμυρήσουν πόλεις Μούναχι, Λιτλ Φέρι και Καρλσταντ, όπου η στάθμη των υδάτων έφτασε το 1,2-1,5 μέτρο.

Με την απόφαση για κήρυξη κατάστασης "μεγίστης καταστροφής", "τα ομοσπονδιακά κεφάλαια είναι διαθέσιμα για τους πληγέντες στα διαμερίσματα Μπρονξ, Κινγκς, Νασάου, Νέας Υόρκης, Ρίτσμοντ, Σάφολκ και Κουίνς", τονίζεται σε ανακοίνωση του Λευκού Οίκου.

Ένα στρατιωτικό πλήγμα του εβραϊκού κράτους στο Ιράν θα ήταν ωφέλιμο και για τα αραβικά κράτη. καθώς θα τα απαλλάξει από μια δυνητική απειλή.Αυτό υποστήριξε με σημερινές του δηλώσεις ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μ. Νετανιάχου, εξηγώντας ότι μια τέτοια κίνηση θα μειώσει τις εντάσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Σε συνέντευξή του η οποία δημοσιεύεται σήμερα στο γαλλικό περιοδικό Paris Match ενόψει της επίσκεψής του στη Γαλλία, ο Νετανιάχου δηλώνει πως ένα τέτοιο πλήγμα δεν πρόκειται να επιδεινώσει τις περιφερειακές εντάσεις, όπως διατείνονται πολλοί επικριτές του.

«Πέντε λεπτά κατόπιν, αντίθετα με όσα υποστηρίζουν οι διάφοροι σκεπτικιστές, πιστεύω πως ένα αίσθημα ανακούφισης θα απλωθεί σε όλη την περιοχή», υποστήριξε.

«Το Ιράν δεν είναι δημοφιλές στον Αραβικό κόσμο, το αντίθετο μάλιστα, και πολλές κυβερνήσεις στην περιοχή, όπως κι οι πολίτες τους, έχουν κατανοήσει πως ένα Ιράν εξοπλισμένο με πυρηνικά όπλα ενδέχεται να αποτελεί κίνδυνο και γι’ αυτούς, όχι μόνο για το Ισραήλ», πρόσθεσε ο συντηρητικός Ισραηλινός πρωθυπουργός.

Ο Νετανιάχου, ο οποίος τον Ιανουάριο θα διεκδικήσει την επανεκλογή του στην πρωθυπουργία ως επικεφαλής του δεξιού κόμματος Λικούντ, είχε δηλώσει ενώπιον της ολομέλειας του ΟΗΕ πως ένα τέτοιο στρατιωτικό πλήγμα μπορεί να περιμένει ως την επόμενη άνοιξη, ή το καλοκαίρι, οπότε το Ιράν θα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατασκευής ατομικού όπλου.

Κατά τη διάρκεια της διήμερης επίσκεψής του στη Γαλλία, ο Νετανιάχου θα μεταβεί στην Τουλούζη μαζί με τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, για να παραστεί σε μια τελετή μνήμης για τα θύματα του ισλαμιστή ενόπλου, ο οποίος είχε σκοτώσει επτά ανθρώπους τον περασμένο Μάρτιο.

Τριγμοί στην κυβερνητική συνοχή, λίγε ημέρες πριν από την διαδικασία ψηφοφορίας για το νέο πακέτο μέτρων. Με απώλειες έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία το νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για τις αποκρατικοποιήσεις ενώ η επίμαχη τροπολογία για τον ΕΟΠΥΥ δεν πέρασε. Από τη διαδικασία της ψηφοφορίας απουσίαζαν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

Συγκεκριμένα, ψήφισαν 293 βουλευτές.

Στο άρθρο1: 173 «ναι», 120 «όχι». (Δεκτό κατά πλειοψηφία)

Στο άρθρο 2: 148 «ναι», 139 «όχι». «Παρών» ψήφισαν 6. (Δεκτό κατά πλειοψηφία)

Στο άρθρο 3: 156 «ναι», 135 «όχι». «Παρών» ψήφισαν 2. (Δεκτό κατά πλειοψηφία)

Στο άρθρο 4: 146 «ναι», 121 «όχι». «Παρών» ψήφισαν 26. (Τελικά λίγες ώρες μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας,όπως έγινε γνωστό από το γραφείο του Προέδρου της Βουλής, το άρθρο 4 εκ παραδρομής έγινε δεκτό κατά πλειοψηφία. Μάλιστα αύριο από το βήμα της Βουλής θα ανακοινωθεί επισήμως το ορθό αποτέλεσμα. Νωρίτερα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων είχαν κάνει διάβημα στον Ευ.Μεϊμαράκη, με το σκεπτικό ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής, το άρθρο 4 έπρεπε να απορριφθεί και όχι να γίνει δεκτό).

Στο άρθρο 5: 158 «ναι», 135 «όχι». (Δεκτό κατά πλειοψηφία)

Στο άρθρο 6: 173 «ναι», 120 «όχι». (Δεκτό κατά πλειοψηφία)

Τροπολογία με γενικό αριθμό 38 και ειδικό αριθμό 17: 136 «ναι», 143 «όχι». «Παρών» ψήφισαν 14. (Δεν έγινε δεκτή)

Τροπολογία με γενικό αριθμό 33 και ειδικό αριθμό 12: Δεκτή κατά πλειοψηφία

Σε διήμερη απεργία, την προσεχή Τρίτη και Τετάρτη, κατεβαίνει η ΓΣΕΕ, ενόψει της ψήφισης των μέτρων. Καλεί σε συγκέντρωση, την Τρίτη 6 Νοεμβρίου, στις 11:00, στο Πεδίο του Άρεως και την Τετάρτη απεργιακό συλλαλητήριο στις 17:00 στο Σύνταγμα.

Η ΓΣΕΕ αποφάσισε την απεργία "αξιολογώντας τις εξελίξεις και τις κυβερνητικές αποφάσεις σχετικά με τον προϋπολογισμό και τα νέα βάρβαρα αντεργατικά, αντικοινωνικά και αναποτελεσματικά μέτρα που προωθούνται για ψήφιση στη Βουλή".

Το κεντρικό αίτημα των συνδικάτων είναι "η ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΗ των απαράδεκτων, εξοντωτικών και εκβιαστικών μέτρων που επιβάλλουν οι Τροϊκανοί και αποδέχεται η κυβέρνηση".

Και όπως προσθέτει η ανακοίνωση: "Μέτρα που εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους και γενικά τους απλούς πολίτες της χώρας, «μονιμοποιούν» τη λιτότητα, τη φοροαφαίμαξη πολιτικές που εκποιούν – ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία και τις επιχειρήσεις του δημοσίου. Μέτρα και πολιτικές που εκτινάσσουν την ΑΝΕΡΓΙΑ και την ΥΦΕΣΗ χωρίς να εξασφαλίζουν τη σωτηρία της οικονομίας και της χώρας".

Πανεργατικό συλλαλητήριο

Πανεργατικό συλλαλητήριο πραγματοποιούν την Τετάρτη (31/10) στις 6.00 το απόγευμα στα Προπύλαια, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.


Παναττική στάση εργασίας στο Δημόσιο από τις 12 το μεσημέρι, έως τη λήξη του ωραρίου, εξαγγέλλει για την Πέμπτη, 1η Νοεμβρίου, η Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ).

Μετά το βραβευμένο «The Man Without a Head», ο σκηνοθέτης Χουάν Ντιέγκο Σολάνας επιστρέφει με μια ερωτική ιστορίας φαντασίας.