Από τον Πριγκηπάκο


Γυρνάω σπίτι το βράδυ από την δουλειά. Ανοίγω τον υπολογιστή μου, διατρέχω σύντομα και επιγραμματικά τον οχετό πληροφόρησης και παραπληροφόρησης που μας περιβάλει καθημερινά, ανάμεσα σε ξακουστούς μέντορες και φωτεινούς ειδήμονες που μετά περίσσιας ειλικρίνειας και ανιδιοτέλειας μου εξηγούν πως οφείλω να φερθώ ή πως είναι επιτρεπτό να σκεφτώ, ανάμεσα σε χιλιοειπωμένες απειλές, κούφιες δηλώσεις στήριξης και αλληλεγγύης βιαστικά περνάει μπροστά από τα μάτια μου ένας τίτλος άρθρου «Παραμένει θύμα των anonymous η σελίδα της Χρυσής Αυγής Νέας Υόρκης».

Με μια πρώτη ματιά προσπερνώ, δεν υπάρχει βλέπεις τίποτα το ιδιαίτερο εδώ, δεν αξίζει σκέφτομαι να σταθώ στο άρθρο αυτό. Το χέρι μου όμως σαν να παγώνει . Μισό λεπτό ….. ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ– ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ; Πόσο πιο τραγελαφικά οξύμωρο ένα γεγονός μπορεί να γίνει; Μια ομάδα οικονομικών μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς, δημιουργεί στην χώρα υποδοχής τους ένα παράρτημα φασιστικής-ρατσιστικής ομάδας της χώρας καταγωγής τους;

Αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το κυρίαρχο αίτημα σε αυτήν την ομάδα; ΕΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ; Και αν… αν λέω το μότο τους έχει τέτοια επιτυχία που το ενστερνιστούν και οι Αμερικάνοι φίλοι τους; Το μόνο που χρειάζεται για να αλλάξει η δική τους ζωή για πάντα είναι μια απλή μετάφραση. Ποια άραγε θα είναι τότε η δική τους θέση ;

Είναι από τις στιγμές που η ζωή μοιάζει να ξεπερνάει την τέχνη, ίσως δεν θα μπορούσε ούτε ο Andre Breton να δημιουργήσει ένα τέτοιο σουρεαλιστικό έργο. Φαντάζει ξιπασμένο και κακόγουστο αστείο, μακάρι να ήταν τέτοιο.

Σκέφτομαι πόσο αδιάφορα και αβασάνιστα προσπερνάμε πράγματα καθημερινά. Πόσο φευγαλέα σκεφτόμαστε όλοι μας αυτά που διαβάζουμε, γράφουμε , κάνουμε ή λέμε. Σαν τον όποιο κύριο ή κυρία που σίγουρα όλοι έχουμε ακούσει να φωνάζουν «Να φύγουν, να πάνε στην χώρα τους» , πόσο άραγε σκεφτόμαστε εκείνη την στιγμή ποια είναι αυτή η χώρα. που με τόση ευκολία τους στέλνουμε; Τι συμβαίνει σε αυτήν και πώς ή πόσο μπορούν να επιβιώσουν εκεί.

Ξέρω … αυτοί είναι οι βάρβαροι, άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς ηθική και αρχές. Δικό τους πρόβλημα αν θα τα καταφέρουν, τι μας νοιάζει; Εμείς οι περίτρανοι «απόγονοι» του Πλάτωνα και του Σωκράτη. «Γόνοι» χρυσών αιώνων και εποχών. Δημιουργοί μα και μέτοχοι του κραταιού δυτικού πολιτισμού. «Πατέρες» της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ανεξαρτησίας. Δες το, είναι φανερό, δικαιούμαστε να ζούμε στην όποια γη της επαγγελίας επιθυμούμε, να βρεθούμε οπουδήποτε θελήσουμε μια καλύτερη ζωή, αλλά κανείς βέβηλος δεν πρέπει να εισέλθει στην δική μας χώρα, κανένας τους δεν μπορεί να έχει το θράσος να αναμειχτεί με το αμόλυντο μας αίμα.

Νόμιζα πως τρομάζω όταν σκέφτομαι το σκοτάδι που μας περιτριγυρίζει, όταν σκέφτομαι ότι είναι δυνατόν να είμαστε τόσο τυφλοί, πως είναι δυνατόν να έχουν θολώσει τα μυαλά μας τόσο, πώς είναι δυνατόν ο φόβος του διαφορετικού να μην μας αφήνει χώρο για την κοινή λογική, που όπως βλέπεις φίλε μου, μόνο κοινή δεν είναι.

Τελικά βλέπω πως τρομάζω όταν σκέφτομαι τον ανθρωπάκο που έχω μέσα μου και που σιώπα για όλα αυτά, τον ανθρωπάκο που όλοι έχουμε. Καλό σου βράδυ ανθρωπάκο μου, ανάρμοστες οι σκέψεις μου και πρέπει να τις θάψω.

                          Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
                                     Δεν ήμουν τσιγγάνος.
                         Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
                                   Δεν ήμουν κομμουνιστής.
                         Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
                                Δεν ήμουν Εβραίος.
                        Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
                               Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει...
                                     
                                          Μπέρτολ Μπρέχτ