του Αλέξη Παπαδά


Υπό την σκιά της κυρίας Άνγκελα Μέρκελ λοιπόν… Μια ολόκληρη χώρα κινείται στους ρυθμούς της Σιδηράς Καγκελαρίου που βρέθηκε στο τιμόνι της ατμομηχανής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μία περίοδο που νομοτελειακά θα σημάνει είτε το τέλος του ευρωπαϊκού οικοδομήματος είτε την εκ βάθρων μεταμόρφωσή του… Και στη μέση αυτών των συμπληγάδων μια χώρα και ένας ολόκληρος λαός…

Ένας λαός με τις αναμφισβήτητες ευθύνες του, οι οποίες τον αναγκάζουν τώρα να ζει αυτές τις εξελίξεις ωσάν επαίτης. Μία χώρα που διοικήθηκε από μία πολιτική τάξη διεφθαρμένη, άπληστη και ανεπαρκή, η οποία τώρα καλείται να διαχειριστεί (χωρίς να έχει αλλάξει σε τίποτα) τα τέρατα που η ίδια γέννησε…

Όλα αυτά τα ξέρουμε… Ακόμη και πριν το μνημόνιο τα ξέραμε… Οι όποιες ευθύνες πολιτικού συστήματος και πολιτών δεν δικαιολογούν όμως την απόλυτη εξαθλίωση, στην οποία οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια μεγάλες μερίδες του πληθυσμού. Δεν δικαιολογούν επίσης σε καμία περίπτωση, χουντικής επίγευσης αποφάσεις που πλήττουν την ίδια τη δημοκρατία.

Υποτίθεται ότι στην Ελλάδα συνεχίζουμε να κρατάμε με νύχια και με δόντια ένα κράτος δικαίου (αλήθεια πόσο διαφορετικές ερμηνείες επιδέχονται οι λέξεις). Είμαστε επομένως υποχρεωμένοι να προστατεύσουμε έναν ξένο ηγέτη που επισκέπτεται τη χώρα μας. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την απαγόρευση συναθροίσεων στο κέντρο της πόλης, η οποία παρεμπιπτόντως ουδεμία σχέση έχει με αυτή καθεαυτή την ασφάλεια της κυρίας Μέρκελ, η απόσταση είναι χαοτική και επικίνδυνη.

Επικίνδυνη όχι ως προς τους συμβολισμούς και τις κακές μνήμες που ανασύρει, παρότι κι αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους… Πρωτίστως είναι επικίνδυνη γιατί αποτελεί ακόμη ένα ισχυρό ράπισμα στην ήδη παραπαίουσα σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικής εξουσίας. Όσο το κράτος θα παραμένει εχθρός της κοινωνίας, τόσο τα προγράμματα θα αποτυγχάνουν, το βαρέλι θα ψάχνει τον πάτο του και οι πολίτες θα οδηγούνται σε απόγνωση. Ένας φαύλος κύκλος, δίχως τέλος.

Η εξουσία οφείλει να αποκαταστήσει τη σχέση της με τους πολίτες σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία. Θα έπρεπε να είχε οικοδομήσει κάτι τέτοιο, δεκαετίες νωρίτερα αλλά τα πάντα κρύβονταν υπό τη δανεική και διεφθαρμένη ευημερία μας. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται όμως, είναι το πρώτο «μέτρο» που πρέπει να πάρει και από το οποίο απομακρύνεται ταχέως με αποφάσεις σαν τη χθεσινή της Ελληνικής Αστυνομίας. Μια απόφαση που έχει τρομακτικές ομοιότητες με το ζήτημα της φοροδιαφυγής: εφόσον δεν μπορώ να κάνω σωστά τη δουλειά μου (στην περίπτωση της επίσκεψης της καγκελαρίου, η περιφρούρηση των πορειών), παίρνω σπασμωδικά, άδικα και προκλητικά μέτρα…

Η κυρία Μέρκελ φταίει για πολλά και κυρίως για το γεγονός ότι επέλεξε σε μια κρίσιμη για την Ευρώπη συγκυρία να θυμηθεί τις προτεσταντικές της αρχές και να τιμωρήσει σκληρά τα «κακά παιδιά», αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις. Πόσο μας φταίει όμως για την ανίκανη κυβέρνησή μας που έχει βαλθεί, πέρα από τα αναποτελεσματικά και άδικα μέτρα, να κόψει και την τελευταία κλωστή που την δένει με την κοινωνία, της οποίας τα συμφέροντα και το δίκιο έχει ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ κληθεί να υπερασπιστεί;

Στην σκιά της κυρίας Ανγκέλα λοιπόν ολόκληρη η χώρα… Στην σκιά της κυρίας Ανγκέλα που «φωτίζει» (και εκμεταλλεύεται) όλες μας τις παθογένειες…