του Ευάγγελου Σταυριανάκη


Ο ένας είναι με την Γαλλία . ο άλλος με την Γερμανία και ο άλλος με την Αμερική. Με την Ελλάδα ποιος είναι; Κάπως έτσι είχε πει και ο Κολοκοτρώνης στην πρώτη εθνοσυνέλευση. Κάπως έτσι είναι και τώρα. Ποιος είναι με την Ελλάδα;



Το να είσαι με την Ελλάδα δεν αναιρεί αν είσαι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, ακόμα και αναρχικός. Έτσι και αλλιώς στην Ελλάδα ζουν και αυτοί και είναι Έλληνες. Το βασικό ζήτημα είναι τι βάζεις πάνω από τα υπόλοιπα. Πως ιεραρχείς τις προτεραιότητές σου. Αν είσαι γονιός , αν πιστεύεις ή σε ικανοποιεί κάποιο δόγμα θρησκευτικό ή κοινωνικό ή πολιτικό ή οτιδήποτε σε εκφράζει σε οποιαδήποτε έκφανση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τις κρίσιμες στιγμές, όταν κάτι δικό σου πάει να χαθεί , εκείνη τη στιγμή πολεμάς για αυτό. Πόσο όμως; Αυτό εξαρτάται από τις προτεραιότητας σου. Πόσο πιστεύεις σε αυτό που πάει να χαθεί. Για να το  ξέρεις όμως και να το πιστεύεις, πρέπει να το μάθεις, να καταπιαστείς μαζί του. Εάν δεν σου έχουν μιλήσει ποτέ για πατρίδα, πως θα καταλάβεις τι είναι; Μόνο όταν το χάσεις θα καταλάβεις και δεν είναι σίγουρο και αυτό.

Την πατρίδα την κουβαλούμε μέσα μας. Ο άνθρωπος πάντοτε άνηκε κάπου. Αυτό τον ικανοποιεί. Όπως είπε και ο Αριστοτέλης ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό. Κοινωνείς και επικοινωνείς με κάποιους.

Στην κρίσιμη στιγμή της πατρίδας μας πρέπει να επικοινωνήσουμε. Να καταλάβουμε τι θέλουμε ο ένας και ο άλλος. Αλλά και τι θέλουμε όλοι μαζί. Τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει ,μας πληγώνει, λέει ένα τραγούδι. Αυτό ισχύει και ίσχυε. Όταν καταλάβουμε και φύγουνε οι διχόνοιες τότε θα καταφέρουμε πολλά.

Η κρίση που ζούμε δεν είναι μόνο οικονομική είναι πολλών όψεων. Είναι κοινωνική πάνω από όλα. Κάποιος  είπε ότι το ακριβότερο αγαθό στις κοινωνικές σχέσεις δεν είναι ούτε το ακριβό αμάξι ούτε μια πολυτελής βίλα αλλά ο σεβασμός. Αυτόν πρέπει να βρούμε και να τον κερδίσουμε.
Ο καθένας δεν είναι για τον εαυτό του. Απλά γιατί αν καίγεται το διπλανό σπίτι, η φωτιά θα έρθει και σε σένα. Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς. Όλο και περισσότεροι Έλληνες θα περνάνε δύσκολα. Είναι το ντόμινο της κοινωνίας. Όσο για τα μεγάλα ψάρια υπάρχει και η ξηρά όπου δεν υπάρχει νερό και δεν μπορούνε να αναπνεύσουν. Η ξηρασία  όλο και περισσότερο γενικεύεται.

Ο καθένας έχει και το μερίδιο του. Ανάλογα με αυτό θα πληρώσει και θα πληρωθεί αλλιώς θα επέλθει ρήξη. Μια ρήξη που θα χρειαστεί χρόνια για να επανέλθει.

Εγώ εδώ, εσύ εκεί…  και οι δυο όμως έχουμε ραντεβού με την ιστορία. Τουλάχιστον να πάμε και ας αργήσουμε.