Της Ζέζας Ζήκου


Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής, οι νέες ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις που «κλείδωσαν» με την τρόικα θα πλήξουν τα «ισόγεια» και τα «υπόγεια» του κοινωνικού ιστού της χώρας, θα εξασθενίσουν τους εργαζομένους και θα αναδιανείμουν το εισόδημα προς όφελος των πλουσιότερων για πολλές γενιές.

Δημοσιολογούντες ελαφρών ηθών και καθηγητές εργαστηρίου, παράλληλα με το ξερίζωμα του κοινωνικού κράτους, αποδύθηκαν με φανατισμό σε μια εκστρατεία εναντίον της εργασίας: Οι εργαζόμενοι κάθε είδους –και αυτοί του ιδιωτικού τομέα– έριξαν το καράβι στην ξέρα. Αυτοί ευθύνονται για τη χρεοκοπία – αυτοί και το μεγάλο κόστος τους. Πατώντας σε υπαρκτές στρεβλώσεις, που, πάντως, δημιούργησε η πολιτική εξουσία, έχουν εδώ και μήνες πρωτοστατήσει σε έναν πόλεμο ανάμεσα στην εργασία και στις επιχειρήσεις, στην κοινωνία και στις ελίτ που την κυβερνούν. Οι θιασώτες και προπαγανδιστές της χοντροκομμένης και μεροληπτικής αυτής ανάλυσης αποσιωπούν άλλες πικρές αλήθειες του κλεπτοκρατικού, κρατικοδίαιτου τρόπου ανάπτυξης που μας χρεοκόπησε.

Αλλά ο ίδιος «μέσος πολίτης» του ελληνικού κράτους κάθεται άυλος στο τραπέζι των εργασιακών διαπραγματεύσεων. Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον 19ο αιώνα, εκτός βεβαίως από τις τεχνικές και τη... διακριτικότητα. Τότε, οι σχετικές συζητήσεις με τους δανειστές του έθνους γίνονταν ανοιχτά. Ευθείες ήσαν και οι απειλές, ώστε να μη διανοηθεί κανένα από τα νεαρά κράτη που έσπευδαν στο Λονδίνο με ανοικτές τις παλάμες και κυρτή την πλάτη. Αλλωστε, η Ελλάδα βρέθηκε για πολύ μεγάλες περιόδους της ιστορίας της «εκτός» αγορών δανείων.

Εξαθλιωμένη, βουτηγμένη στα χρέη, χωρίς καμία πιστοληπτική ικανότητα.

Ηταν τότε υποχρεωμένη να αποδέχεται μεθόδους έμμεσου δανεισμού, όπως οι περίφημες εμπορικές πιστώσεις, οι οποίες συνόδευαν επιλογές μεγάλων προμηθευτών χωρίς πολλές συζητήσεις, χωρίς διαγωνισμούς και, το χειρότερο, χωρίς δημόσιο έλεγχο στην οργάνωση του ακριβοπληρωμένου προϊόντος που αγόραζε το ελληνικό κράτος. Κάπως έτσι βρέθηκε ο Σπ. Μαρκεζίνης να έχει συμφωνήσει με τον Ερχαρτ «υποχρέωση» επιλογής της Siemens και της Telefunken για τα ηλεκτρικά και ραδιοφωνικά έργα του κράτους. Γεγονότα που τότε, το 1953, προκάλεσαν σκάνδαλα, παραιτήσεις και εξετάσεις ενώπιον της Βουλής.

Αν κάτι εξευτελίζει την Ελλάδα είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της. Σέρνουν στα τυφλά, με τη θηλιά στον λαιμό, έναν ολόκληρο λαό και τον οδηγούν από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. Τα πράγματα, όμως, είναι πλέον σοβαρά, αφού ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι μόνο θεωρητικός, καθώς η πορεία της χώρας προς μια εθνική καταστροφή συνεχίζεται... Υπάρχει μεν η πολιτική δέσμευση για την παραμονή των υπερχρεωμένων χωρών στο ευρώ, αλλά αποτελεί μεγάλη δοκιμασία για τις χώρες με χρέη, που βρίσκονται στην αργή ταχύτητα της Ευρωζώνης, με ενδεχόμενη συνέπεια, έπειτα από χρόνια, να οδηγηθεί στην πολιτική της διάλυση η Ευρώπη.

Είναι προφανές πως οι ιθύνουσες ομάδες στη χώρα μας δεν δέχονται αλλαγές που θίγουν την εξουσία τους και τα συμφέροντά τους, η ιστορία των «εθνικών δανείων» και της ξένης βοήθειας είναι ακριβώς ιστορία κατασπατάλησης προς όφελος αυτών των κυρίαρχων ομάδων –για να διαιωνίζεται ο τρόπος που κυβερνούν και πλουτίζουν–, γιατί άλλον δεν ξέρουν. Από την εποχή της UΝRΑ έως τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ, για να μείνουμε στα πρόσφατα παραδείγματα, αυτό συμβαίνει.

Κι άλλες χώρες θα «πέσουν» νομοτελειακά στο επόμενο διάστημα περνώντας από το γερμανικό δημοσιονομικό πουργκατόριο. Φυσικά, αυτό θα το προεξοφλήσουν και οι λεγόμενες «αγορές», οι οποίες, εκτιμώντας το ανεδαφικό και το βίαιο της γερμανικής επιβολής, σύντομα θα δείξουν και πάλι τα δόντια τους. Οι αριθμοί θα ευημερήσουν, αλλά οι πολίτες και οι κοινωνίες θα υποφέρουν. Και μάλιστα πολύ. Κι αυτό επειδή επιβάλλεται ένα μοντέλο που «κινεζοποιεί» βίαια τους περισσότερους λαούς της Ευρώπης για να κυριαρχήσει τόσο στην ενδοευρωπαϊκή πραγματικότητα, αφού θεσμοποιεί το μονοπώλιο της δύναμης και των αποφάσεων, όσο και στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, στερώντας όμως πλήρως τα εργαλεία που έχουν όλες οι μεγάλες ελεύθερες οικονομίες, όπως το τύπωμα χρήματος στις ΗΠΑ, ή ακόμα και τον εσωτερικό δανεισμό στην Ιαπωνία.

Ομως αυτή η «λεπτομέρεια» είναι η πιο κρίσιμη απ’ όλες: η Ευρώπη είναι χώρος πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας και ως τέτοια έφτασε όπου έφτασε ώς τώρα. Δεν είναι ούτε Κίνα ούτε Ινδία, ούτε μπορεί, ούτε πρέπει και ούτε πρόκειται να εξελιχθεί σε κάτι τέτοιο, όσο και αν οι Γερμανοί εκβιάζουν προς αυτή την κατεύθυνση για να κυριαρχήσουν στις παγκόσμιες αγορές. Ευρώπη χωρίς ελευθερία δεν νοείται και δεν θα υπάρξει.