του Γιώργου Τούλα


Μποτιλιαρισμένος στην παραλιακή. Κάνουν τα τελευταία φινιρίσματα της εξέδρας για την παρέλαση. Όλα στην εντέλεια. Σκούρο μπλε της πατρίδας παντού και καρέκλες επισήμων. Στο οδόστρωμα μια πορεία διαμαρτυρομένων περνούσε μπροστά από την εξέδρα φωνάζοντας. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και κοίταζα την εικόνα. Ώστε λοιπόν παρέλαση!

Μάλιστα. Να παρελάσουν λοιπόν. Ποιοι; Οι γιοι και οι κόρες των απολυμένων, των ανέργων, όσων δεν έχουν να πληρώσουν τα εμβόλια των παιδιών τους και ζητούν βοήθεια από τους Γιατρούς του Κόσμου; Τα παιδιά που θα περάσουν αύριο στο Πανεπιστήμιο με ποια όνειρα και ποια προοπτική; Η τρόικα το είπε ξεκάθαρα. Μέχρι το 2030 μην περιμένετε φως. Και ο Πάγκαλος μιλώντας χτες βράδυ στην τηλεόραση το διατυμπάνισε: Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν επιτέλους ότι για τα επόμενα χρόνια κάθε νέος χρόνος θα είναι πιο δύσκολος από τον προηγούμενο.

Παρέλαση λοιπόν. Στρατιωτών που η πατρίδα σκέπτεται λέει να τους μεγαλώσει τη θητεία για να μπορέσει να κρατήσει πλασματικά την ανεργία χαμηλότερα αφού θα απουσιάζουν από την παραγωγή για κανένα χρόνο ακόμα; Θα παρελάσουν οι υποψήφιοι μετανάστες, όσοι ζουν με την ελπίδα της εξόδου; Όσοι έχουν στείλει ήδη βιογραφικά ή ετοιμάζονται να στείλουν για την μεγάλη απόδραση; Και πάνω στην εξέδρα θα τους καμαρώνουν και θα τους χειροκροτούν όσοι τους έφτασαν ως εδώ. Φαντάζομαι περικυκλωμένοι από φρουρούς για το φόβο των Ιουδαίων. Και μερικές χιλιάδες ευρώ, από αυτά που μας περισσεύουν, θα έχουν πεταχτεί στα σκουπίδια για να τονωθεί το εθνικό συναίσθημα.

Μιας χώρας που η αυτοπεποίθηση της καταρρακώνεται μέρα με τη μέρα, που ξεφτιλίζεται διεθνώς, που αποδυναμώνεται και ξεπουλιέται, που καταρρέει. Μια παρέλαση παρωδία, ενός θιάσου αποκαμωμένων και απεγνωσμένων ανθρώπων που δεν έχουν πια σε τι να πιστέψουν.