Για κάποιους το όρος Κάκαβος πέφτει πολύ μακριά. Για κάποιους άλλους, η λέξη αρχέγονο δάσος είναι και θα παραμείνει άγνωστη.

 Άλλοι, πάλι, έχουν πειστεί, από τον βομβαρδισμό δημοσιευμάτων, ότι η Ελλάδα μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη παραγωγός χώρα χρυσού στον κόσμο χωρίς κανένα κόστος, χωρίς καμιά επίπτωση.

Και ορισμένοι, βάζοντας «σάλτσα» στο παραμύθι, ζουν τον μύθο τους θεωρώντας ότι το ελληνικό κράτος εντός ολίγου θα αρχίσει να μοιράζει πλάκες χρυσού.

Έτσι η αντίσταση των κατοίκων της Χαλκιδικής ή αποσιωπάται ή παρουσιάζεται ως δράση κουκουλοφόρων.

Η συνταγή είναι παλιά και γνωστή, μόνο που στην περίπτωση της Χαλκιδικής έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει πολλάκις.

Ο αγώνας των κατοίκων ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους  έχει κερδηθεί τρεις φορές μέχρι σήμερα, το 1977, το 1996 και το 2002.

Σήμερα δίνεται η πιο κρίσιμη μάχη, αφού με πρόσχημα τη σωτηρία της χώρας, με πρόσχημα την εξασφάλιση, πολύτιμων, θέσεων εργασίας, βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της χώρας χωρίς κανένα όφελος για το δημόσιο ταμείο, παρά μόνον με τρομακτικές οικονομικές, περιβαλλοντικές και κοινωνικές επιπτώσεις.

 Οι διαδηλώσεις στις Σκουριές είναι ογκώδεις και οι συγκρούσεις κάθε φορά των κατοίκων με τις αστυνομικές δυνάμεις όλο και πιο σκληρές. Ας αναλογιστεί κάποιος ότι καμιά χώρα δεν σώθηκε, καμιά χώρα δεν είδε τους δείκτες ανάπτυξης να εκτινάσσονται στα ύψη με ΜΑΤ και παραπληροφόρηση.