Τα ναυπηγεία στην Ελλάδα είναι μία εγκατάσταση με τη φόρτιση βιδωμένη στα θεμέλια της. Ο εργάτης των ναυπηγείων έχει βγει από αφίσα κινημάτων. Η δουλειά είναι σκληρή. Πολύ σκληρή. Και εντυπωσιακά δημιουργική. Βλέπεις τον ιδρώτα να ενώνεται με σίδερο και να γεννούν θεόρατες κατασκευές, πλωτές πόλεις, θαύματα της τέχνης και της τεχνολογίας.

Στην Ελλάδα όλα αυτά έχουν και μία γραμμή από κάτω. Είναι η παράδοση της χώρας και οι περιπέτειες που πέρασαν γενιές εργαζομένων στα ελληνικά ναυπηγεία. Στην ιστορία του εγχώριου ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου ο πλους από την ακμή στην απαξίωση έχει γίνει πολλές φορές.

Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες. Συμβαίνει με εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε αυτή τη χώρα. Και αυτός ο πόνος δεν έχει χρώμα. Όμως η ιστορία των ναυπηγείων έχει πάνω της και την πίκρα της ειρωνείας. Ένα ενδιαφέρον κομμάτι από το πλιάτσικο που έγινε σε αυτή τη χώρα αποσπάστηκε με δουλειές από τα ναυπηγεία.

Ανάμεσα στους απλήρωτους εργαζόμενους των ναυπηγείων πρέπει να υπάρχουν και άνθρωποι που έφαγαν τα νιάτα τους επάνω σε φρεγάτες και υποβρύχια, σε έργα που τάισαν τα μεγάλα στόματα με μίζες δισεκατομμυρίων. Δεν είναι ιστορίες του αέρα, είναι η γλοιώδης διαφθορά πάνω στην οποία γλιστράμε τώρα.

Α, ναι, θα θύμωνα πολύ αν ήμουν εργαζόμενος στον Σκαραμαγκά, πήγαινα στο υπουργείο και μάθαινα ότι ο υπουργός επιθεωρεί τον στόλο και γενικώς η πολιτική ηγεσία βρήκε στην κερκίδα τους στρατιωτικούς για να πετάξει το μπαλάκι. Θα θύμωνα περισσότερο με κάτι βουλευτές που βάζουν το avatar τους στο twitter να πει τις κοινότυπες μπούρδες περί αποφυγής των άκρων. Και θα εξοργιζόμουν επειδή θα είχαν και δίκαιο.

 Ναι, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε περπατώντας στα άκρα γιατί γρήγορα θα πέσουμε από εκεί. Όμως θα τους έλεγα ότι όσο αυτοί που γλέντησαν τις μίζες προστατεύονται από λίστες, τόσο και εγώ θα αισθάνομαι ότι δικαιούμαι να καβαλήσω τη μπάρα.