Το ζεύγος Χέμινγουεϊ και η Άβα Γκάρντνερ

Συγγραφέας, δημοσιογράφος, μποξέρ, λάτρης του αλκοόλ και των ταυρομαχιών


Ο Χέμινγουεϊ δεν ήταν από τους συγγραφείς που πέρασαν όλη τη ζωή τους πίσω από μια γραφομηχανή, επινοώντας φανταστικούς ήρωες και ιστορίες που δεν έζησαν ποτέ. Τα αριστουργήματα του πηγάζουν από τις προσωπικές του εμπειρίες: το Αποχαιρετισμός στα Όπλα αποτυπώνει τις εμπειρίες του στο ιταλικό μέτωπο του Α’Παγκοσμίου Πολέμου, το Για Ποιον Χτυπάει η Καμπάνα έχει πρωταγωνιστές υπαρκτούς ανθρώπους, φίλους του, που γνώρισε στον ισπανικό εμφύλιο και χάθηκαν εκεί.

 
Αν και η Αμερική των αρχών του 20^ού αιώνα γέννησε Φόκνερ, Πάουντ, Έλιοτ, Φιτζέραλντ κ.ά., σημείο αναφοράς είναι και θα είναι ο Χέμινγουεϊ. Γράφει για τη ζωή και το θάνατο, με μια χαρακτηριστική στακάτη γραφή, χρησιμοποιεί αυτοβιογραφικά alter-ego και τρέφει μεγάλη αγάπη για τους «πρωτόγονους» ανθρώπους. Του αρέσει να γράφει για στρατιώτες, κυνηγούς, ταυρομάχους, ανθρώπους με μεγάλο θάρρος και ειλικρίνεια, ανθρώπους που έρχονται σε αντίθεση με τις «αξίες» της σύγχρονης κοινωνίας.

Έζησε στην Αμερική, στο Παρίσι, στην Κούβα. Ως δημοσιογράφος κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο, τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, την καταστροφή της Σμύρνης. Στο Παρίσι η Γερτρούδη Στάιν τον μύησε στον κύκλο της «Χαμένης Γενιάς» των αυτοεξόριστων αμερικανών συγγραφέων. Τότε γράφει το Κι ο Ήλιος Ανατέλλει, βιωματικό κι αυτό, για τη γενιά που βγήκε από τον Α’ Παγκόσμιο, τη λεγόμενη «χαμένη γενιά», που ζει σε ένα κλίμα επίπλαστης ανεμελιάς κουβαλώντας μνήμες και αδιέξοδα που πνίγονται σε γερές δόσεις αλκοόλ. Στην Κούβα γράφει το Γέρο και τη Θάλασσα, το αριστούργημα που του έφερε το βραβείο Πούλιτζερ (1953) και το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1954).
Στο Παρίσι ήταν που γνώρισε και τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ -άλλη εμβληματική μορφή της αμερικανικής λογοτεχνίας. Από τη μια ο Χέμινγουεϊ, ο κυνηγός της περιπέτειας κι από την άλλη ο Φιτζέραλντ, ο κυνηγός της ξέφρενης ζωής. Και οι δύο κατατάχτηκαν στο στρατό, αλλά ο Φιτζέραλντ δε βρέθηκε ποτέ του στο πεδίο της μάχης. Σχέση αλληλοθαυμασμού, παράλληλοι βίοι και ένα διαφορετικό, αν και τραγικό, τέλος για τον καθένα, που με τον τρόπο του σημάδεψε τη λεγόμενη «χαμένη γενιά».

Κι ενόσω ο Φιτζέραλντ ζούσε μια καταστροφική (και πολυέξοδη) σχέση με την καλλονή σύζυγο του Ζέλντα Σάιρ, ο Χέμινγουεΐ έκανε τέσσερις γάμους, έζησε έναν παθιασμένο και αδιέξοδο έρωτα με τη νοσοκόμα Agnes von Koruwski, μια ιστορία που αναπλάθει στον Αποχαιρετισμό στα Όπλα και τον σημάδεψε σε όλη του τη ζωή. Τραυματίστηκε στον πόλεμο, παρασημοφορήθηκε, αγάπησε το αλκοόλ και κυνηγημένος από τις ψυχώσεις και την κατάθλιψη, αυτοπυροβολήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1961. Η γραφή του άμεση, απέριττη, σχεδόν ξερή, επηρεασμένη από τις αρχές της δημοσιογραφίας για μικρές κοφτές προτάσεις (και όχι και τόσο δημοφιλής στις φεμινίστριες), επηρέασε τη σύγχρονη αφήγηση όσο επηρέασαν το σύγχρονο κόσμο οι πόλεμοι των αρχών του προηγούμενου αιώνα.