Θα μπορούσε να ήταν φάρσα, αν δεν ήταν μία τριετής φρικτή πραγματικότητα. Και ίσως σαν φάρσα να ξεκίνησε, αλλά όταν είδαν ότι την πιστεύουμε, συνέχισαν. Έχει γίνει πλέον πολύ παρανοϊκή η όλη κατάσταση, είτε για να πιστέψω πράγματα, είτε για να απορρίψω.

Ούτως ή άλλως βουλιάζω σε αυτή τη δίνη που με κατευθύνει ίσια στο στόμα του τέρατος. Ακούω κάποιους να λένε ότι η Ελλάδα είναι το πείραμα για το παγκόσμιο μέλλον χειραγώγησης των λαών και λέω «μάλιστα». Ακούω άλλους να λένε ότι όλο αυτό ήταν η μόνη λύση για να αλλάξουμε και λέω «ναι». Ακούω παραπέρα να μιλάνε για λαϊκή οργή που είναι έτοιμη να ξεσπάσει και λέω «βεβαίως». Τι άλλο να κάνω;

Σ’ αυτή τη δίνη δεν είμαι μόνος. Είμαι μαζί με όλους αυτούς που καταπίνονται από το λαρύγγι του τέρατος. Βλέπετε, φτάσαμε στο σημείο, τα δικαιώματα των εργαζομένων να θεωρούνται προνόμια. Και ως προνόμια, αφαιρούνται. Το χειρότερο είναι ότι και οι εργαζόμενοι ως προνόμια βλέπουν τα δικαιώματά τους. Αν τα έβλεπαν ως δικαιώματα δε θα άφηναν να τους τα πάρουν με τόση ευκολία.

Είναι παρανοϊκό να βγάζεις καραμπίνα όταν βλέπεις ότι ο διπλανός σου πάει να κλέψει ένα μέτρο από το χωράφι σου, αλλά να κάθεσαι απαθής και να κοιτάς το κράτος ή την τράπεζα (το ίδιο είναι) να σου κλέβει όλο το χωράφι.

Από την άλλη πλευρά, τα προνόμια της πολιτικής τάξης και της οικονομικής ολιγαρχίας θεωρούνται πλέον δικαιώματα. Και, μάλιστα, διά νόμου. Δεν έκλεψαν κάτι από το κράτος οι επιχειρηματίες που δεν πλήρωσαν το χαράτσι στη ΔΕΗ. Με νόμο του κράτους κατέκτησαν αυτό το δικαίωμα. Επίσης, το να μη δικάζονται οι υπουργοί, πάλι νόμιμο δικαίωμά τους είναι. Το να μην τιμωρούνται οι μεγάλοι φοροφυγάδες, επίσης είναι δικαίωμά τους εθιμικώ δικαίω.

Το να σωθούν οι τραπεζίτες είναι υποχρέωση των πολιτών. Όχι των πελατών απαραίτητα· όλων των πολιτών. Ακόμη κι αν ποτέ δεν είχε κάποιος πολίτης πάρε – δώσε με τράπεζες, τώρα καλείται να τις σώσει διά νόμου, πολυνομοσχεδίων και μνημονίων. Μπορεί δηλαδή ο πολίτης να μη μπορεί πλέον να ζήσει την οικογένειά του και να μαθαίνει ότι το παιδί του λιποθύμησε στο σχολείο από την πείνα, αλλά είναι υποχρεωμένος να σώσει τις τράπεζες.

Αυτά και πολλά άλλα, δεν τα περιγράφεις αποκαλώντας τα «μεσαίωνα». Δε μπορείς να τα χωρέσεις μέσα σε ταυτίσεις με φεουδαρχικά καθεστώτα. Ακόμη και τότε κάτι απέμενε στους δουλοπάροικους. Έστω για να φάνε. Τώρα φορολογείται και η ανάσα. Διά νόμου. Αυτή η κατάρα δε μπορεί να ξεκίνησε για να φτάσει ως εδώ. Ξεκίνησε για να φτάσει ως ένα σημείο, αλλά επειδή αποδεχτήκαμε ησύχως ακόμη και το έσχατο όριο που είχε μπει από τους οργανωτές αυτής τραγικής φάρσας, εκείνοι συνέχισαν και παρακάτω.

Γι’ αυτό τους βλέπουμε τώρα να αυτοσχεδιάζουν. Δεν το περίμεναν ότι όλα θα ήταν τόσο εύκολα. Γι’ αυτό και ζητάνε 6ήμερη εργασία, 12ωρα, απολύσεις, λουκέτα, θανάτους, αυτοκτονίες, αέρα, γη, τη μάνα μας και τον πατέρα μας. Επειδή ξέρουν πως ό,τι κι αν ζητήσουν θα το πάρουν. Ίσως κάποτε βαρεθούν. Ίσως κάποια στιγμή κουραστούν. Από μόνοι τους. Εκεί έχουν τσουβαλιαστεί οι ελπίδες.

Εμείς γίναμε σκουπιδάκια που τα σέρνει το νερό της βροχής μέχρι την πρώτη σχάρα από φρεάτιο που θα βρεθεί στο δρόμο του. Δεν έχω απογοητευτεί από το λαό, διότι δεν υπάρχει λαός να με απογοητεύσει. Ούτε καν πλήθος δε μας λες. Καταφέραμε να μας χωρίζουν τόσα πολλά τον έναν από τον άλλον που ούτε αγέλη δε θυμίζουμε. Αν για κάτι πραγματικά έχουμε ευθύνη είναι ότι μπροστά στα δύσκολα χωριστήκαμε αντί να ενωθούμε. Χωριστήκαμε για να σώσει ο καθένας την πάρτη του.

Χωριστήκαμε για να δείξουμε στους κατακτητές ότι ο καθένας μας είναι πιο χρήσιμος από τον άλλον κι ότι είναι άδικο να θυσιαστώ εγώ αντί εσύ, αυτός, εκείνος που κρύβεται στη γωνία. Αντί να τους διώξουμε, αντί να τους αφανίσουμε, προσπαθούσαμε να δείξουμε ότι εμείς είμαστε οι πιο παραγωγικοί και ότι οι άλλοι είναι οι τεμπέληδες. Ότι εμείς είμαστε χρήσιμοι και οι άλλοι άχρηστοι. Αντί να πολεμήσουμε δεχτήκαμε να δώσουμε εξετάσεις υπακοής.

Αν αύριο ο Τόμσεν, ο Μαζούχ, ο Μορς, ο Φούχτελ, ο Ράιχενμπαχ, ζητήσουν τις πιο όμορφες παρθένες της χώρας, ας τρέξουμε να βρούμε εμείς την καλύτερη. Ας κάνουμε έναν ακόμη διαγωνισμό χρησιμότητας. Αυτός που θα τους πάει την καλύτερη παρθένα ίσως να μην απολυθεί. Τυχερέ!

kartesios