Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


Εξαθλίωση. Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο πεινασμένα. Αυτή τη φορά το ομολογεί ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας. Ένας στους δύο νέους δεν έχει δουλειά. Το 30% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, παίρνουν δηλαδή λιγότερα από 6000 ευρώ το χρόνο. Το ποσό και το ποσοστό αναφέρεται σε σχετική έρευνα. Ομοίως, 450 χιλιάδες οικογένειες ζουν με επιδόματα και βοήθεια από την Εκκλησία κι άλλες κοινωνικές οργανώσεις, ενώ ένας στους τρεις Έλληνες δεν έχει τη δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Κι αν μιλήσουμε για τους άνεργους και τους άστεγους καθώς και για τους 100 χιλιάδες μικρομεσαίους επιχειρηματίες που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους, τότε η ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα είναι εδώ και είναι γενικευμένη.

Παρόλα αυτά, η τρόικα εξακολουθεί να μιλάει για λιτότητα, ενώ ακόμη και οι πλέον νεοφιλελεύθεροι βλέπουν τη μεγάλη βλάβη που προξένησε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία η εφαρμογή της, ότι το φάρμακο απεδείχθη πασίδηλα φαρμάκι, όπως κάποιοι προειδοποιούσαμε. Τώρα η τρόικα, δηλαδή το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Γερμανία, αν και βλέπουν το λάθος τους, επιχειρούν να το αποκρύψουν με ένα παιγνίδι καθυστερήσεων, που αποβλέπει στη διαμόρφωση των συνθηκών για μία πολιτική λύση του προβλήματος. Κι αυτό γιατί ούτε το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ούτε το δημοσιονομικό πρόγραμμα βγαίνει. Όμως, οι «λογιστικές μηχανές» που εκπροσωπούν τους δανειστές φαίνεται ότι δεν έχουν αισθήματα και αρχές και συνεπώς ούτε ιερό ούτε όσιο. Και ζητούν κι άλλο αίμα.

Βέβαια, ένιοι ισχυρίζονται ότι εκτός από την αντιπαράθεση των γιγάντων που αντανακλάται στις διαπραγματεύσεις, υπάρχει και η εγχώρια σκοπιμότητα. Συγκεκριμένα, λέγεται πως υπάρχει επαφή των τροϊκανών με Έλληνες μεγαλο-επιχειρηματίες. Οι τελευταίοι αντί να παραδώσουν τα αιτήματά τους στην ελληνική κυβέρνηση, τα δίνουν στους τροϊκανούς, λειτουργώντας σαν τους «κουκουλοφόρους» της κατοχής.

Γιατί εδώ –με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις καταργήσεις επιδομάτων, την εξαφάνιση των ωριμάνσεων- λαμβάνουν χώρα, συμβολικά και πραγματικά, μαζικές εκτελέσεις εργαζομένων και συνταξιούχων. Επιτέλους, ας πληρώσουν κάτι και οι πλούσιοι. Ας πληρώσουν κι αυτοί που έχουν αγοράσει το μισό Λονδίνο. Δεν μπορεί οι υπόλοιποι Έλληνες, η συντριπτική πλειοψηφία, να αντιμετωπίζονται σαν υποζύγια, σαν εξαρτήματα μηχανών παραγωγής. Γιατί ποτέ ιστορικά η ανάκαμψη μίας κοινωνίας, η ανάπτυξη μιας οικονομίας μπόρεσε να στηριχθεί στο θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.

Μόνο οι πυραμίδες της Αιγύπτου, τα παλάτια του τσάρου και άλλα φαραωνικά έργα αιματοβαμμένων εξουσιών βασίσθηκαν στη σκλαβιά και το θάνατο. Αυτό δεν μπορεί να ξανασυμβεί τον 21ο αιώνα. Κι αν συμβεί, θα είναι για λίγο. Η ελληνική κοινωνία, η Ελλάδα ως χώρα, ο ελληνικός λαός ή θα πει ένα ηχηρό «ως εδώ», ένα «φτάνει πια» ή θα χαθεί μέσα στην αβίωτη εργασιακή ζούγκλα που διαμορφώνουν οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι αυθέντες.