του Αδάμ Γιαννίκου




Υπάρχει ένας ιδιαίτερος τύπος ηλιθίου στην Ελλάδα. Είναι ο τριαντάρης ιδιωτικός υπάλληλος των 700 ευρώ που καθημερινά νομίζε ότι είναι προνομιακός συνομιλητής κάποιας ελίτ επειδή ακούει το αφεντικό στο διάλειμμα (του αφεντικού) να αναλύει την τρέχουσα επικαιρότητα και ότι ξέρει από οικονομία επειδή διαβάζει capital.gr και ακούει Μπάμπη.

Αυτός ο μεταλλαγμένος τύπος σήμερα Σάββατο ονειρεύεται ότι τη Δευτέρα θα απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, πεπεισμένος ότι μόνο έτσι θα ανέβουν οι αποδοχές του και θα σωθεί η χώρα.

Ο άνθρωπος αυτός θεωρεί ότι όλοι όσοι στο δημόσιο είναι τεμπέληδες αμόρφωτοι και πως σε αντίθεση μ’ αυτούς ο ίδιος αξίζει μέχρι τελευταίας δεκάρας τον μισθό του γιατί δουλεύει περισσότερο και καλύτερα, γιατί έτσι είναι στον ιδιωτικό τομέα, γιατί στη δική του δουλειά υπάρχει αξιοκρατία. Τον τελευταίο καιρό μαλιστα ο άνθρωπός μας έχει αρχίσει να πιστεύει ότι είναι και πολιτισμικά ανώτερος γιατί στο δικό του πρόσωπο εκφράζονται οι ευρωπαϊκές δυτικές αξίες της κοινωνίας (ασχέτως βέβαια αν στη φράση δεν περάσαμε Διαφωτισμό ο ίδιος για κάποιο καιρό καταλάβαινε ότι δεν περάσαμε στους ομίλους του Champions League).

Θεωρεί ότι πληρώνουμε τα λάθη μας και καταλαβαίνει ότι όλοι οι συμπολίτες του και κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι στα χρόνια των λαθών ξόδευαν όπως αυτός. Όμως, αυτός έχει συνειδητοποιήσει τα ατομικά του λάθη και με σκληρή δουλειά θα προστατεύσει την περιουσία του και θα επανέλθει στις επιτυχίες. Αρκεί να πάψουν να τον εμποδίζουν όλοι αυτοί οι τεμπέληδες αμόρφωτοι κατώτεροι που δεν ξέρουν από οικονομία και θέλουν να παρασύρουν τη χώρα στην άβυσσο, αρνούμενοι κάθε προσπάθεια χωρίς να έχουν καμία άλλη πρόταση.

Ειδικά, τον τελευταίο καιρό ο άνθρωπός μας έχει εκνευριστεί ιδιαίτερα με την ηλιθιότητα των δήθεν αριστερών, των παλαβών που επιμένουν να αντιδρούν και να κλείνουν δρόμους. Απορεί πού βρίσκουν τη δύναμη να επιμένουν, πώς τους βγαίνει τόσο μίσος. Είναι πεπεισμένος ότι αυτή η δύναμη πίσω τους δεν μπορεί να είναι άλλη από το βρωμερό δημόσιο, το πελατειακό κράτος που λεει και ο Μπάμπης.

Όλοι αυτοί οι βάρβαροι αντιδρούν όχι γιατί έχουν προβλήματα αλλά γιατί δεν θέλουν να χάσουν το βόλεμά τους και, ακριβώς επειδή προστατεύονται, μπορούν και τα κάνουν, ενώ αυτός φοβάται κάθε μέρα μη χάσει τη δουλειά του και παρόλα αυτά δεν χάνει τη διάθεσή του. Όμως, το αφεντικό αναγνωρίζει την αξία του και στο τέλος θα τα καταφέρει. Ας έρθει τότε κανείς να του ζητήσει μερίδιο απ’ τον κόπο του, απ’ τον ιδρώτα του. Ε, ρε Χρυσή Αυγή που θέλουν όλοι αυτοί. Οι μετανάστες, εξάλλου, δεν είναι το πρόβλημα. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι και ο μεροκαματιάρης που δεν κάνει φασαρίες δεν μας ενοχλεί. Αλλά, θα ευχόμουν κάποια στιγμή να τους πιάσουν όλους αυτούς που κάνουν κακό στην Ελλάδα και να τους πετάξουν σε ένα ξερονήσι και να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για παραδειγματισμό. Έτσι.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, απο τα απλά. Ας εξηγήσει κάποιος πρώτα σ’ αυτόν τον ηλίθιο ότι αν απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, όπου κατα μέσον όρο το 40% είναι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με μεγαλύτερη προϋπηρεσία από τον ίδιο, όχι μόνο δεν θα απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις που υποτίθεται θα αυξήσουν τον μισθό του αλλά πολύ σύντομα το αφεντικό του θα μιλάει για μπάλα με κάποιον απ’ αυτούς. Στη θέση του. Στην καλύτερη περίπτωση να μιλάνε και οι δύο, έχοντας, όμως, μοιραστεί τα 700.

parallhlografos