του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


Κοινή είναι πλέον η πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία, πως το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη σημερινή κατάσταση, πνέει τα λοίσθια. Το σύστημα πάροχος, όταν πλέον δεν έχει να μοιράσει και να εξυπηρετήσει το γνωστό αλισβερίσι που κυριάρχησε ως καθολική ιδεολογία τα τελευταία χρόνια, προφανώς έχει χάσει όχι μόνο τη δυναμική του, αλλά και το λόγο ύπαρξής του.

Και αυτό γιατί απ’ τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, αποκάλυψε και αποκαλύπτει το μέγεθος της καταστροφής που έχει προκαλέσει στη χώρα.

Καθώς μάλιστα έσπασε ο κώδικας σιωπής, έχουν αρχίσει να αποκαλύπτονται η μία δύσοσμη υπόθεση μετά την άλλη, σε ένα γαϊτανάκι που δε φαίνεται να έχει τελειωμό.

Επιχειρηματικοί όμιλοι μπροστά στο φάσμα της χρεοκοπίας, καθώς το κρατικό χρήμα στέρεψε, στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου για να μοιράσουν τη διαρκώς συρρικνούμενη πίτα. Τα πρώην ισχυρά ιδιωτικά ΜΜΕ, έχουν απασφαλίσει και η σύρραξη δεν έχει επέλθει ακόμη, λόγω των υποσχέσεων και των ελπίδων που καλλιεργούνται, πως κάτι θα πάρουν απ’ τα χρήματα της δόσης. Μάλλον για το λόγο αυτό απειλούν οι δανειστές με ειδικούς λογαριασμούς και ασφυκτικούς ελέγχους.

Αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας, η επιδημία τυφλότητας, οι μαϊμού συνταξιούχοι, οι πλασματικές συνταγογραφήσεις, οι κραυγαλέες εισοδηματικές ανισότητες των ισχυρών συντεχνιών εις βάρος των υπολοίπων, η απόλυτη αναξιοκρατία όχι μόνο στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, συνέθεταν και συνθέτουν το συνολικό παζλ της παρακμής. Ότι χαλί να σηκώσεις σε αυτή τη χώρα, είναι βέβαιο ότι κάτι σάπιο θα αποκαλύψεις και δε χρειάζεται να περιμένεις τις διαπιστώσεις και τις μετρήσεις σχετικών με το θέμα, διεθνών οργανισμών. «Όπου και να ρίξω τη ματιά μου η Ελλάδα με πληγώνει» διαπίστωνε ο ποιητής προφητικά, «σε μια πόλη βλαστήσασα οργήν και θλίψιν».

Μια οργή που μεγεθύνεται επικίνδυνα σε όλους εκείνους τους πολίτες που ήταν είτε από επιλογή, είτε από απόρριψη, εκτός του πανηγυριού που είχε στηθεί, όταν βλέπουν μάλιστα, ότι είχαν ταχθεί οι λύκοι να προστατέψουν από τη διαφθορά τα πρόβατα. Μιλάμε για το φρικαλέο τρόπο που χειρίστηκε το πολιτικό προσωπικό τη λίστα Λαγκάρντ, που όχι μόνο την απέκρυψε επιμελώς, παρά τη διακρατική συνεννόηση, και παρά τη ανάλογη λήψη της από Ισπανία και Γαλλία την οποία χρησιμοποίησαν άμεσα, υπάρχουν και βάσιμες υπόνοιες ότι κατά την αντιγραφή έγιναν οι απαιτούμενες αλλοιώσεις, ώστε να προφυλαχτούν οι ημέτεροι.

Φανταστείτε τι θα έχουν γίνει ανάλογα στοιχεία και λίστες, που περιήλθαν στα χέρια του διεφθαρμένου πολιτικού προσωπικού, από ανεπίσημες πηγές και «παράνομες» προσφορές διεθνών υπηρεσιών. Φυσικά το θράσος και η αλαζονεία μπορεί, έστω και σε επίπεδο αποκρουστικού ύφους να θυμίζει το σάπιο παρελθόν, ωστόσο η μολυσμένη πληγή που χωρίς την κρίση δεν θα είχε ανοίξει έχει δύο επιλογές. Τη δύσκολη, να επουλωθεί κάνοντας μια νέα αρχή, και την εύκολη, να κακοφορμίσει σημαίνοντας το τέλος.