Η αλήθεια είναι πως οι νεώτερες γενιές, εδώ στο παράδεισο της δύσης,  γαλουχήθηκαν σ΄ενα κόσμο όπου η λέξη πείνα ισοδυναμούσε στο μυαλό τους με τις εικόνες από κάποιο ντοκιμαντέρ για τον τρίτο κόσμο...

Αυτός ο δυτικός  παράδεισος όπου μέχρι πριν λίγο καιρό , η σχέση φαΐ-ανθρώπου ήταν το πόσο λάθος τρώει κι όχι αν έχει η όχι να φάει,  αυτός ο παράδεισος που είναι τίγκα στα φάρμακο σκευάσματα  που του κατεβάζουν τη πίεση, τη χοληστερόλη, το σάκχαρο, τα άλατα, τις πέτρες, τα τοξικά απόβλητα, από οργανισμούς αρρωστημένους από μια συνεχή, ανεξέλεγκτη, άχρηστη, γελοία ,μανία κατανάλωσης, δεν φαντάζεται τι σημαίνει πείνα. Η μάλλον αυτό που φαντάζεται είναι η απόλυτα ωραιοποιημένη εικόνα που θα ευχόταν κάποιος να είναι η πείνα (για να μπορεί να την αντέξει όταν του συμβεί)

Η ελληνική κοινωνία που ήταν συνηθισμένη να πετάει τόσο φαΐ στα σκουπίδια που θα μπορούσε να συντηρήσει εκατοντάδες δυστυχισμένους,  – αυτά τα ελληνικά αποφάγια που περιέχουν από μπριζόλες ολόκληρες μέχρι ταψιά από φαΐ που μας «ξίνισε» λιγάκι, που ξέραμε ότι είναι κρίμα αλλά ήθελε το μάτι μας να χορταίνει... , δεν συλλαμβάνει τη τραγωδία των καιρών που έρχονται γιατί πολύ απλά δεν τη ξέρει. Φοβάσαι το ενδεχόμενο να υπάρχουν φαντάσματα, αλλά είναι σε κάποια άκρη του μυαλού, δεν μένεις ξάγρυπνος τα βράδια μήπως και.... Ούτε ποτέ μπορείς να συνειδητοποιήσεις το είδος τρόμου που θα νοιώσεις αν τελικά πέσεις μούρη με μούρη με ένα φάντασμα!

Πάνω μας αυτή τη στιγμή πλανιέται ένα φάντασμα.  Δεν το έχουν συναντήσει όλοι ακόμα.  Το φάντασμα της πείνας. Όπως επίσης και το φάντασμα του πολέμου ή ενός εμφυλίου. Ούτε αυτά τα φαντάσματα τα γνωρίζουν οι νέοι Έλληνες. Κάποιοι παππούδες και γιαγιάδες που ζουν ακόμα, τα θυμούνται σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αυτοί ξέρουν. Οι υπόλοιποι είτε έχουν πλήρη άγνοια, είτε γνωρίζουν το σκοτάδι από περιγραφές....

Υπάρχει όμως ένας κόσμος που το σκοτάδι έχει ήδη σκεπάσει το σπίτι του.

Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν πλέον να συντηρήσουν την οικογένειά τους, γεμάτοι χρέη, πολλοί με κομμένο φως, και με το ψυγείο να σπάει ποντικός τη μύτη του,ΞΕΡΟΥΝ  τι είναι να σε ρίχνουν στο πάτο και να σε αφήνουν εκεί, το ζουν. Και δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι που είδαμε χτες να μπαίνουν στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, είναι κι άλλοι που θα δούμε αύριο να μπαίνουν μέσα σε εφορίες, σε Υπουργεία, σε τράπεζες και στο τέλος σε σούπερ μάρκετ (Αργεντινή σούρχομαι...)

Θα είναι άνθρωποι που δεν θα έχουν περιθώρια να σκεφτούν λογικά, δεν θα έχουν καμιά σχέση πλέον με τη ψυχραιμία.  Είμαι εδώ και γράφω και αμπελοφιλοσοφώ, αν αύριο όμως βρεθώ με το παιδί μου να πεινάει ίσως να μάθετε τα νέα μου όχι από το μπλογκ αλλά από τα δελτία ειδήσεων....

Άλλο να φαντάζεσαι τη φτώχεια κι άλλο να τη ζεις. Άλλο είναι  να το παίζεις προστάτης των φτωχών κι άλλο να είσαι ο ίδιος . Κι επίσης άλλο είναι να οδηγείς κάποιον στη δυστυχία, γιατί είσαι ανόητος  ή άσχετος, κι άλλο να τον οδηγείς μελετημένα με σχέδιο, να εξαθλιώνεις τους ανθρώπους επίτηδες, να τους παίρνεις κάθε δύναμη, κάθε ελπίδα από τη ζωή τους ΕΠΊΤΗΔΕΣ, να δρας οργανωμένα για να καταντήσεις το λαό σου ένα πλήθος γεμάτο δυστυχία, βρωμιά, βία, και δίψα για αίμα...

Κι επί τέλους. Ας σταματήσει το παραμύθι της σωτηρίας. Σας παρακαλώ.  Δεν υπάρχει κανείς πλέον, εκτός από κάποιους που δεν μπορεί το μυαλό τους να ξεκολλήσει με τίποτα, που να πιστεύει έστω και στο ελάχιστο, πως υπάρχει στα σχέδια  εκείνων που κρατάνε τους χάρτες στα χέρια τους, η σωτηρία της Ελλάδας γιατί την αγαπάνε και τη συμπονάνε..  Είναι business. Υπάρχουν συγκυρίες που αποφέρουν κέρδος ή όχι. Υπάρχουν περιοχές που μπορείς να βγάλεις λεφτά ή όχι. Υπάρχουν καιροί πολέμου ή καιροί ειρήνης που ρυθμίζεις αναλόγως τα κέρδη. Τα αρπακτικά που κάνουν business δεν έχουν στην οπτική τους ούτε πατρίδες, ούτε θρησκείες, ούτε λαούς, ούτε ανθρώπους. Έχουν πλάνα κέρδους.

Αν με τη σωτηρία της Ελλάδας κερδίζουν θα το προσπαθήσουν. Αν κερδίζουν με το διαμελισμό της θα προσπαθήσουν να τη διαμελίσουν. Κι αν κερδίζουν ακόμα περισσότερο με τον αφανισμό της θα προσπαθήσουν να την αφανίσουν. Οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους δεν κέρδισαν ποτέ την εθνική τους αξιοπρέπεια και την ευημερία των κοινωνιών τους, στηριζόμενοι σε τοκογλύφους, δανειστές και εκβιαστές κάθε είδους. Κέρδισαν την ελευθερία τους, τη περηφάνια τους και τη προοδό τους με θυσίες, αγώνες κι αν χρειαστεί και αίμα.
Αλίμονο στις πατρίδες που εναποθέτουν τη τύχη τους σε κερδοσκοπικές συμμορίες,  γιατί είναι ανίκανες να κερδίσουν την επιβίωσή τους με τα χέρια τους και το κόπο τους.
Αλίμονο.

vasiliskos2