Μη με απελευθερώνεις, θα φροντίσω ο ίδιος *
Της Χρύσας Φωτοπούλου
Ο δρόμος. Δεν υπάρχει πιο έντιμη πατρίδα. Ο δρόμος ανανεώνει την ιστορία, ο δρόμος ανασταίνει τους νεκρούς. Εκεί θα σε βρω. Εκεί θα με βρεις. Δε με νοιάζει τίποτε άλλο όσο αυτή η συνειδητή πορεία προς την ελευθερία. Μην το ψάχνεις. Όσο δάγκωνες τη γλώσσα σου «Πλανόδιοι αργυραμοιβοί στους δρόμους παζάρευαν τις μέρες μας με αμφίβολα νομίσματα από μελλοντικές αβέβαιες εποχές» (1). Μην αναζητήσεις άλλες αιτίες. Θα χάσεις χρόνο. Τραγούδια και ποιήματα για να σε βγάλουν απ’ τη δύσκολη θέση. Κράτα ημερολόγιο με τις νίκες. Δε μπορεί να μην έχεις ψυχή, δε μπορεί να μην ονειρεύτηκες έναν καλύτερο κόσμο. Αφού δε χωράμε, το βλέπεις. Το τέρας διογκώθηκε. Λίγος χώρος, λίγος αέρας. Θα σκάσει το τέρας. Άσε τον κρόταφό σου ήσυχο και στρέψε το πιστόλι σ’ αυτό το αδηφάγο τέρας. Με απλές κινήσεις. Είμαστε μαζί όλοι. Πέτα το παρατσούκλι του ραγιά. Να είναι το είδος αφανισμένο στις ανατριχιαστικές επαναλήψεις της ιστορίας. ‘’Ραγιάδες εμείς δεν είμαστε ούτε και μοιρολάτρες.’’ (2)
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
