Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


«Κάναμε λάθος», είπε ο Τόμσεν του ΔΝΤ, «που κόβαμε μόνο μισθούς». Λάθος, λοιπόν, η συνταγή της άγριας λιτότητας, αλλά ποιος θα πληρώσει το λάθος της τρόικας; Ποιος θα πληρώσει για τις δεκάδες αυτοχειρίες εργαζομένων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ή για τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεων ήτοι ζωντανών «θανάτων»;

Εδώ τίθεται ένα μείζον πρόβλημα δημοκρατίας, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ δεν τίθενται υπό τον έλεγχο και την πολιτική κρίση του ελληνικού λαού. Τα στελέχη της τρόικας δεν υπέχουν καμία πολιτική ευθύνη, ακόμη κι αν αποτύχουν. Το διαπιστώνουμε τώρα που ομολογούν οι ίδιοι το λάθος τους κι όμως οι αποφάσεις τους συνεχίζουν να βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Όταν, συνεπώς, η μονεταριστική πολιτική αποτύχει –και αυτό έχει συμβεί στις περισσότερες των περιπτώσεων- οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ απέρχονται χωρίς να είναι δυνατόν να τους καταλογιστούν ευθύνες. Όμως, παρά το ομολογημένο λάθος, η πολιτική της τρόικας παραμένει κανιβαλική καθώς επιβάλλει στους εργαζόμενους τον πιο άγριο μεσαίωνα. Βέβαια, κάποιοι κοντόφθαλμοι ντόπιοι θεώρησαν ότι το πετσόκομα των μισθών θα αύξανε τα κέρδη τους. Αλλά η ακραία βαρβαρότητα νέκρωσε την αγορά, αναπαρήγαγε την ύφεση και οδήγησε την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο, ή αλλιώς στη δίνη του θανάτου. Σ’ αυτή τη δίνη πνίγονται όλοι. Απλώς κάποιοι νωρίτερα από τους άλλους.

 Όμως το λάθος δεν το αναγνωρίζει μόνο κ. Τόμσεν, αλλά και η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε. Βέβαια, οι δύο τελευταίοι δεν ομολογούν το «λάθος», αλλά ότι «η παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι μονόδρομος». Γιατί είναι άραεγ μονόδρομος; Και γιατί πριν δύο χρόνια, όταν ξεκίνησε το ελληνικό μαρτύριο δεν ήταν; Γιατί τάχα το ελληνικό χρέος έγινε ξαφνικά βιώσιμο; Η ελληνική οικονομία βγήκε από το πηγάδι της ύφεσης; Όχι. Τότε γιατί; Γιατί τώρα η Ελλάδα έγινε ολόκληρη μία Ειδική Οικονομική Ζώνη, όπου η εργασία είναι πάμφθηνη, καθώς οι μισθοί παραπέμπουν σ’ αυτούς των «δούλων» της Κίνας.

Συνεπώς, η χώρα είναι έτοιμη να δεχθεί επενδύσεις. Αλλά αυτό δεν το επιτρέπει η εικόνα της Ελλάδας και η αβεβαιότητα σχετικά με την παραμονή της ή όχι στο ευρώ. Γι’ αυτό έχουμε ένα επικοινωνιακό μπαράζ αλλαγής του κλίματος και της εικόνας της χώρας. Κι επειδή η παγκόσμια οικονομία λειτουργεί με εφέ και εικόνες, οι επενδύσεις δεν θα αργήσουν. Έχουν, συνεπώς, δίκαιο όσοι βλέπουν «διέξοδο». Μόνο που η διέξοδος αυτή δεν θα αφορά όλους, αλλά μόνο τους «πάνω». Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι νέες θα βολοδέρνουν άνεργοι και λιμοκτονούντες, με καμένα όνειρα και φτερά.

 Όσο για τη δημοκρατία αυτή θα παραμένει ζητούμενο καθώς οι τεχνοκράτες και η τεχνική αντίληψη της οικονομίας και της πολιτικής θα καταστρέφει τη δημοκρατική ουσία τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, διευρύνοντας το χάσμα μετά κυβερνώντων και κοινωνίας. Η οικονομία αποδεσμευόμενη από κάθε πολιτικό περιορισμό θα συνεχίσει να επιτρέπει στις περίφημες «αγορές» να αναγορεύονται σε ουσία της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας! Μάλιστα, κάθε προσπάθεια επανεύρεσης της ολοκληρωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μοιάζει πλέον μάταιη.

Γι’ αυτό χρειάζεται να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ρυθμίζοντας με τέτοιο τρόπο την αλληλεξάρτηση ώστε να γίνεται σεβαστό το δικαίωμα της κάθε χώρας και της κάθε μίας ανθρώπινης ύπαρξης να συμμετέχει σ’ έναν ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο και όχι να είναι πειραματόζωο των ισχυρών.